Ayo Curacao! Hola Colombia!

Het lijkt geen razend tempo, maar telkens als ik door de foto's op de telefoon blader heb ik vaak een Ohja! gevoel; daar zijn we óók nog geweest en dat was ook mooi!

Er zijn heel veel mooie plekken op deze aardkloot. Kleurrijk vooral. Ik wil jullie deze kleuren niet onthouden en dus begin ik maar even met en paar mooie plaatjes van Curacao en Klein Curacao voordat we met het hele blog naar Colombia zeilen.

Ik heb ook nog een paar onderwaterfoto's maar jammer genoeg kon mijn cameraatje dat niet meer aan en is een soort van verdronken. Misschien ben ik er te diep mee gedoken want tegenwoordig doe ik aan freediven. Duiken met ingehouden adem. Het was weliswaar een oud onderwater cameraatje, maar toch jammer dat ie nu stuk is. Voordat we de Pacific opgaan wil ik toch nog wel een (onderwater) camera hebben voor mooie foto's.  Want er is vreselijk veel moois te zien onder water.

Laatste foto van de verdronken onderwatercamera ;-(

Al veel plezier gehad van mijn -langere- freedive zwemvinnen. Met de lange vinnen kost het duiken minder energie. Ten anker liggend bij klein Curacao duik ik onder een enorme school van wel een miljoen vissen. De school hangt een paar meter onder me als een enorme deinende levende wolk en als er een roofvis rustig doorheen zwemt ontstaat er als het ware een bubbel om de roofvis die door de school heen gaat. Ik adem diep tot ik verzadigd en rustig ben en ga dan langs de buitenkant om en ónder de school, een meter of tien diep. Er zijn zóveel vissen dicht op elkaar boven mij dat ze het zonlicht blokkeren. In het door vis verduisterde water zwem ik tussen de bodem en de school - de vissen blijven altijd een halve meter ofzo boven de bodem- tot ik midden onder de school ben. Vanaf daar laat ik mezelf bewegingsloos omhoogdrijven naar de oppervlakte. In mijn eigen visvrije bubbel, langzaam opstijgend door de school tot ik door de bovenste laag vis heen breek en weer in het licht ben. Echt magisch!  Verder opstijgend naar de oppervlakte zie ik onder mij de ontstane tunnel in de school weer sluiten. Heel gaaf!  De school hangt daar gewoon wat rond en ik kan deze truc eindeloos herhalen. De visjes zijn op zichzelf niet bijzonder, maar in deze aantallen en door het gedrag van de school is het heel fascinerend. Ik voel me net een ruimteschip onder water en kan er geen genoeg van krijgen. Inmiddels ben ik comfortabel op grotere diepten en kan ontspannen langere tijd onder water blijven.



De tekst gaat verder onder de foto's.

De oude vuurtoren op klein Curacao

Op het rif gelopen Duits jacht. 

Hier is een droomreis geëindigd..  Auw!

Zoutpannen op Curacao

Arianne mist schaatsen en vooral de 

warme chocomel

De charterboten brengen elke ochtend toeristen 

naar Klein Curacao. Na half vier is het eiland weer van de zeilers.

Streetart en kleurrijke muurschilderingen in Willemstad.

Schilderingen met relief op muren. 

Mooi! 

Het laatste afscheidsetentje op Curacao met de crew
van Lazuli en Sunshine. En we hadden al zoveel afscheid genomen, van het eiland,
Café Wilhelmina's, van de files op de Caracasbaaiweg, de Albert Heijn en de
Vreugenhil supermarktsalades, haven barbeques, de Budgetmarine en alle andere onderdelenwinkels
waar ik de deur platgelopen heb.

Maar het moeilijkst is van alle lieve en gezellige mensen die een
-soms tijdelijk- andere route kiezen, even pauze houden om un bebi te baren of op het eiland wonen.
Te despues!

Colombia:

Ik had dus een bericht verzonden onderweg naar Colombia, met de SSB radio. Maar kennelijk is die niet aangekomen of geplaatst. Ik verstuur het bericht naar een speciaal emailadres van het blog, en dan moet het blog dit bericht automatisch publiceren. Ik weet nog niet waarom dat nu niet gebeurd is, maar hierbij in ieder geval  alsnog het 'gemiste bericht':


Date/Time: 2019-11-11 19:17:53
Latitude: 12-46.31N
Longitude: 070-23.40W
Speed: 7.05
Course: 274T


Gaat super! Na een wat trage start en wat gedoe met de zeilvoering hebben we uiteindelijk besloten de nieuwe gennaker uit te proberen. 

We dachten onder Aruba langs te gaan varen maar omdat bovenlangs een betere koers opleverde voor de zeilvoering zijn we toch maar aan de noordzijde gepasseerd.

Stroom mee, golven van achteren, lopend windje van ik weet niet hoe hard omdat de windmeter vast zit. We gingen in ieder geval met de boot  10 knopen! 

Inmiddels zit de gennaker weer in de zak, 's nachts halen we hem toch maar weg voor de zekerheid. Na elke zeilwissel, als we het warm hebben kunnen we nu ook heerlijk afdouchen dankzij de watermaker. Dan zitten we lekker op het achterdekje samen te poedelen. Water zat ;-)

Het record non-stop douchend naar Colombia zeilen is geloof ik nog niet geregistreerd, wij gaan een poging doen...

 Nu onder genua en grootzeil 7 knopen, prima.  Mooier weer kunnen we niet hebben,  met de volle maan is het prachtig. 

Tayrona National Park met toppen in de wolken.

Bij helder weer kan je de besneeuwde toppen

 van de Sierra Nevada erachter zien.

Nou. Daags erna zakte de wind er wat uit en hebben we de spinnaker gehesen. Ik heb het dan over de 'gevoelswind' want de windmeter is stuk. Het wieltje in de mast draait niet meer. Enkele andere instrumenten geven nu ook onzin omdat deze ook input gebruiken van de deze windmeter.

Maakt niet uit, het gaat dan alsnog heel hard allemaal, we hebben zelfs van golven af surfend 11 knopen gevaren!  Helaas heeft de spinnaker hierbij het leven gelaten. Het zeil is 36 jaar oud geworden en is, na een korte mishandeling met kennelijk wat teveel wind voor z'n ouwe dag gescheurd. De hele bovenkant is uit de lijken geblazen. Joy loopt onder grootzeil gewoon door terwijl wij het flapperende kapotte zeil bergen en hebben daarna de genua uitgeboomd. We hebben er slechts 53 uur over gedaan om naar Colombia te zeilen. 6 knopen gemiddeld en het kost maar één spinnaker.

Ten anker gegaan in de Ensenada Gairaca, een baai oost-noordoost van Santa Marta waar je eigenlijk pas mag liggen na inklaren en die deel uitmaakt van het Tayrona national park. Inklaren hebben we nog niet gedaan maar het anker heeft er niks van gemerkt. En wij ook niet, want behalve een paar locale vissermannen zijn we alleen daar. Ze zwaaien naar ons bij het voorbij varen. In een prachtige baai, omsloten door hoge groene bergen waaruit koele wind waait. In de pilot staat dat in de baai ook stevige valwinden kunnen voorkomen en dat je geen inch of chain in de ankerbak moet laten. Goede ankergrond, heerlijk geslapen en niks van gemerkt.

Inmiddels zijn we aangekomen in Santa Marta, de oudste stad in zuid Amerika. En begonnen met 'de inklaarprocedure' die hier te lande wel een week in beslag kan nemen. Even anders dan bijvoorbeeld Bonaire, waar je na 10 minuten in een airconditioned kantoortje buiten staat met de benodigde stempels.

Voor de baai waar we zomaar ankerden hadden we eigenlijk het volgende nodig: een cruising permit, park entree permit (baai ligt in een natuurpark), zeker vijftien handtekeningen op allerlei officiele papieren, foto's van de boot, de motor in de boot, het typeplaatje met het nummer van de motor in de boot en foto's van papieren die ik nog in een map vond waarop het nummer van de motor in de boot staat. Het belang van dat nummer ontgaat mij een beetje, maar hier is het klaarblijkelijk mucho importante en ik bied elk formulier aan waarop dat nummer staat en daar worden dan foto's van genomen. Vriendelijke mensen, en zij kunnen er ook niks aan doen. Je hebt een agent nodig voor de inklaarprocedure en voor ons neemt de frontdesk van de marina deze rol op zich. De marina is modern en van alle gemakken voorzien. En duur. dat ook. Maar de boot ligt hier veilig en we hebben besloten dat we hier drie weken blijven. In die tijd gaan we het binnenland verkennen.

In Santa Marta rondgelopen, er zijn leuke straatjes met restaurantjes en barretjes. Overal is muziek en er zijn veel mensen met kleine rijdende winkeltjes op karretjes iets groter dan een rollator. Daarop een koelbox met de koopwaar of een blok piepschuim met erin geprikte lollies, sigaretten of zakjes chips. Er zijn jongelui die streetdancen, rappen, groepjes die muziek maken en met de pet rond gaan, mensen die snoep verkopen, of wiet of blauwe pilletjes ('make you go all night!')

Een voeten scannende schoenpoetser fleurt- en springt op als hij in de menigte een stel poetsbare schoenen ontdekt. In een markt die wordt gedomineerd door sneakers en teenslippers valt het niet mee om met schoenpoetsen nog je brood te verdienen. Helaas voor de schoenpoetser heeft de eigenaar van de schoenen geen behoefte aan meer glans in zijn leven. Zelf droeg hij Crocs.

Er wordt ook gebedeld om geld, vaak ook met kinderen, mensen uit Venezuela. We hebben nog geen kleingeld en ik denk dat het problematisch wordt als je wisselgeld gaat vragen aan iemand die niks heeft.We vragen de het barpersoneel wat gebruikelijk is om te geven, 5000 tot 10.000 Colombiaanse pesos. Tienduizend is twee euro tachtig, mas o menos.  Maar beter geef je wat te eten.

 Er is veel armoede en het barst van de verkopers die -tig duizend pesos willen verdienen met eenvoudige diensten. De stad leeft vooral in de avond.


Morgen gaan we op pad met de bus naar Minca voor een meerdaagse trip en later meer in een Colombia blog!

Hasta pronto!