Joy op reis

Ik probeer de blogs altijd in de tegenwoordige tijd te schrijven. Dat is best lastig als de tijd zo hinderlijk blijft voortschrijden als vandaag de dag en zoals nu en gisteren en eergisteren. Dan loopt het verhaaltje steeds achter de feiten aan en daarom heb ik hieronder een heldere instructie geschreven voor het lezen van dit stukje. Ik schrijf dus trager dan de tijd en dat is niet te doen. Ik zal het uitleggen. Waar ik 'vanochtend' schrijf bedoel ik 'eergisterochtend' of  'gisterochtend', afhankelijk natuurlijk van wanneer ik het geschreven heb, da's logisch. Kan vandaag of overmorgen geweest zijn. 'Vandaag' op zijn beurt kan ook gisteren óf morgen zijn want soms schrijf ik al iets over wat we nog moeten gaan doen. Dan wil ik de tijd te slim af zijn door de toekomstige gebeurtenis in de tegenwoordige tijd te beschrijven omdat ik gepland heb dan de blog te publiceren. Eergisteren kan ook best vorige week geweest zijn. Dus als er staat dat er nog i

We zijn nog steeds op de boot. Voor anker en we blijven nog even. Tja, wat voor avontuur zal ik vandaag eens beschrijven? Dit is dag nummer 41 aan boord. Ik tel namelijk stug wél, in tegenstelling tot de autoriteiten hier, gewoon de tijd vanaf het inschepen in Panama. Behalve dat ik nu al drie keer op de betonnen jetty geweest ben die daar gebouwd is voor de vrachtboot die elke drie weken komt voor bevoorrading. Aan 'land' dus. Om de autoriteiten te ontmoeten en ons afval weg te brengen. De autoriteiten, dat wil zeggen een politieagent, Marc de vrijwillige Covid-19 coordinator en een knappe meid met een vol getatoueerde arm, een bloem in het haar en ander moois in ruime mate op de goede plekken die de vertaling doet. Dat is een strategische zet natuurlijk, zij kan slecht nieuws brengen met een glimlach en dan vindt iedereen het wel best. Gisteren mochten we even met z'n tweeën naar de kant komen om ons formulier in te leveren. Dat lijkt me goed nieuws. Dat we nu met z

Nou, na een hele dag proberen en een half doorwaakte nacht om een paar foto's te uploaden is het gelukt. Er is hier duidelijk geen discussie over 5G of glasvezel.  Joepie! Hier zijn we weer. Met eiland in zicht! We hebben een soort knipper-net, dat is aan-en-uit- internet, en telkens als ik probeer foto's te uploaden is het toch te zwak. Tekst wil soms nog wel aardig maar dat is het zo'n beetje wel. Vannacht ben ik dus opgestaan om te kijken of ik dan meer bandbreedte heb, om de foto's erbij te zetten. Ik zie ook dat blogger een hoop gewijzigd heeft in de editor, het ziet er allemaal wat anders uit en werkt ook iets anders. Dus als de opmaak een puinhoop wordt: ik moet nog wennen.  Even een status berichtje van ons: We zitten uiteraard nog aan boord. Quaranta Giorni ofwel veertig dagen, zoals de Italianen dat ten tijde van de pestepidemie in de veertiende eeuw noemden wordt hier op Hiva Oa ook letterlijk genomen. Inmiddels begrijp ik van internet dat dit beleid

Zachtjes drijven we langs de massieve rotswanden van Hiva Oa. Indrukwekkende eilanden zijn het, ik vind ze er dramatisch uitzien met hun scherpe driehoekige rotspartijen. We hebben de ankerbaai net bezeild, hoog aan de wind. In de middag krijgen we tien knopen wind en met alle zeilen bij kunnen we een mooi vaartje lopen. Gelukkig, want we zijn de motor nu wel aardig zat. Als we langs de kust varen horen we geiten mekkeren en een haan kraaien. Landgeluiden. Bij aankomst melden we ons via de marifoon en ons wordt verzocht de quarantaine vlag te hijsen en voor anker te gaan achter de breakwater. Vóór eigenlijk, vanaf zee gezien. Daarna wordt één persoon verzocht naar de kant te komen met de papieren en paspoorten.  Dus ok. Anker erin, bijboot erachteraan, motor erop hangen en met de papieren in de waterdichte tas naar de kant. Ik word opgewacht door de Gendarme, iemand van de Covid-19 coordinatie en een vertaalster. Lang verhaal kort: sinds hedenmorgen 6 uur is het beleid gewijzigd en nu

Vanochtend net na zonsopkomst kan ik ze zien! Een rijtje eilanden, best groot en hoog! Er zit een regenwolk boven. Aan de noordkant zien we Ua Pou, Nuku Hiva en Ua Huka. Op ééntje ligt een witte wolk, als een dekentje. Recht voor de boeg Hiva Oa, waar we dus, verrassing trouwens, heengaan. We denken dat dat beter is omdat er boten zijn weggestuurd bij Nuku Hiva. En juist nu valt de wind weg en krijgen we regen! Op zich hebben we best zin in een fikse bui die even lekker het zout van de boot spoelt, maar we krijgen matige motregen. Jammer is dat door de buitjes de wind heel erg veranderlijk wordt en zo nu en dan van voren inkomt, zodat we alleen naar het zuiden kunnen zeilen terwijl we naar het westen willen. Tijd om de gennaker en de boom weg te halen, dan kunnen we wat sneller de trim aanpassen. Maar ja. De witte zeilen zijn natuulijk zwaarder en kleiner, dus die houden we niet vol met 4,5 knoop wind. Na een uur klooien en klapperen met de zeilen start ik de motor. Kunnen we ge

Het is net de week voor nieuwjaar hier. Het grote aftellen. We naderen de voorlopige eindbestemming van deze ocaanreis; het eiland waar Jacues Brel en Paul Gaugin hun laatste jaren sleten. Helaas eigenlijk dat we er bijna zijn. We zijn net lekker ingeslingerd. Ook aan het langzaam zeilen is goed te wennen. Je moet gewoon geen verwachtingen hebben betreffende aankomststijd. Of datum. We lopen nu 2,7 knopen, en eigenlijk moet ik naast 'lopen', gezien de afgelopen week, wat nieuwe termen introduceren voor de snelheid. Ik stel schuifelen, sloffen en slenteren voor. Kuieren zou ook passen. Respectievelijk één, twee, drie en vier knopen voortgang.. Maar het is dus tijd voor lijstjes. Hoe lang, hoeveel enzo. Statistieken. Maar ik ben wat lang van stof voor lijstjes. Dus het zal wel meer een verhaaltje worden over cijfers. Ik dacht eraan toen ik vanochtend weer de vislijn uitvierde. Dat is een beroerde score: twee vissen gevangen in 4 weken tijd. We hebben nu achtendertighonde

Vannacht hebben we heel de nacht de motor laten brullen. Nou ja, 1500 toeren. Een hoop olie in rook, herrie en hitte omgezet. En een beetje in snelheid. Iets onder zes knopen. Als je al dat lawaai en die warmte beschouwt zou je toch denken dat dat veel efficienter moet kunnen. Ik zou best een elektrische aandrijving willen: met een grote accubank en elektromotor. Die je ook als schroefasgenerator kan gebruiken tijdens het zeilen. Maar ja, je moet wel heel veel zonnepanelen hebben om dat circus op te laden. En daar heb je een andere boot voor nodig, met veel oppervlakte. Een catamaran ofzo. Vanochtend heel hoopvol weer zeil gezet in vijf tot zes knopen wind. Gennaker en Bezaanstagzeil. De gribfile zegt dat er drie knopen is, maar we meten iets meer. Voor de verandering een soort van positief voor ons. Van mij mag de weerman er wel wat meer naast zitten. We begonnen met vier knopen te lopen, maar nu de zon op is valt het weer terug helaas. Speed over ground 3480 mKTS. Ik meet hier voo

Om een of andere reden ga je het formaat van deze giga-oceaan nog beter waarderen als het windstil is. Dan is de rust zó groot, zó overweldigend. Geen geluid, geen rimpeling zovér je kunt kijken. En in alle richtingen blauw blauw blauw wit en blauw. De horizon gaat bijna onzichtbaar over in de lucht. Wij zijn een ruimteschip in deze waterwoestijn met lange trage golven. Als een slapende reus, zo voelt het. Het water is zo rimpelloos dat het glas lijkt, massief bijna. Ik zou haast naast de boot stappen om er een eindje op rond te gaan wandelen. Ik probeer er foto's van te maken maar de camera heeft moeite met de focus. Alle lijnen zijn zacht. Ook de wolken zijn pluizig. In het diepblauwe water zie ik de maan weerspiegeld. Achter me staat de zon al aan de hemel, het wordt weer warm zo zonder wind. En als je onderwater kijkt dan is er nóg zo'n eindeloze wereld die nóg groter is. Er zwemmen visjes onder de boot. Hun wereld beperkt zich tot de directe omgeving van de boot. Ik sna

Inmiddels draait de motor toch maar. Al 8 uur inmiddels en we zijn de klereherrie nu al spuugzat. Maar we gaan wel 6,2 knopen, en als we dit 2,5 etmaal doen dan zijn we er. Maar we gaan ook nog wel een paar keer pauze houden van dit lawaai. We kregen bericht dat er mogelijk beleid gaan wijzigen en misschien is het maar beter als we er dan zijn. Als het dan te druk wordt ofzo, dan zijn we er tenminste al. Ik weet het niet. We varen op de info die we hebben en die is veranderlijk. Het is namelijk ook best fijn om in totale windstilte op deze eindeloze plas te liggen en we zijn hier maar éen keer in ons leven denk ik.. Aan de andere kant, we zijn ook nog niet van deze oceaan af voorlopig, dus er komen nog wel meer momenten, en misschien ook wel weer meer windstilte. De trillingen van de motor zijn weg; de oorzaak was dus de overdreven aangroei rondom de schroef. Dit veroorzaakt een slechte aanstroming en turbulentie of cavitatie rondom de schroef waardoor de bladen van onze self

We liggen nu écht stil. Geen wind, niks, nada. Het windvaantje draait rondjes op de mast, en we liggen te rollen op de golven. Iets minder inmiddels want ik heb het grootzeil gehesen en de giek strak vast gezet om het rollen van de boot enigszins te dempen. Het eerste deel van de nacht gingen we nog 1,8 knoop. Een waardeloze snelheid, maar in ieder geval nog de goede kant op. Aankomst over 8 of 9 dagen.. Maar nu is de wind helemaal weg. Snelheid 0,4 knoop, aankomst over 30 dagen, 23 uur en 8 minuten. Dus alle keren dat ik klaagde over geen wind, dat was gelogen, want toen bleven we wel enigszins voortgang houden. Maar nu liggen we echt stil. Ik heb de gennaker maar weggehaald, die stond alleen maar heen en weer te flappen en te slijten tegen verstaging en boom. Morgen wordt dus zwemdag. Ik ben van plan de romp eens goed schoon te maken, te beginnen bij de schroef. Want als we de motor gebruiken is er veel trilling. Een beetje te veel naar mijn zin en dat moet ergens vandaan komen.

De dagen beginnen op elkaar te lijken hier- zelfde koers, en ik hoef al dagen niks aan de zeilen te doen. En soms gebeurt er weer van alles op een dag. Zojuist ineens een stem op de VHF, die we altijd hebben aanstaan op kanaal 16: Het is de Franse Patrick, die solo zeilt op Vicado; een 34 voet Sparkman Stevens. We zien hem aan de horizon vóór ons. Gelukkig maar, want dat betekent dus dat we op 'm inlopen en er geen dringende noodzaak is voor een wedstrijd. Daar heb ik namelijk nu echt even geen zin in. Hij haast zich uit te leggen dat zijn boot korter is en daarom zachter gaat dan wij. Slap excuus natuurlijk, weet ik ook wel. Daaruit maak ik op dat het voor hem tóch een beetje een wedstrijd is, want ik gebruik dat argument ook altijd -opgelucht- als we een oploper hebben die langer is dan wij. Anders moet ik aan de bak. Hij is een week langer onderweg en heeft wat meer tijd doorgebracht in de windstiltes ten zuiden van Galapagos waar wij over het noorden zijn gegaan. We klets

We hadden dus een kleine crisis, waarbij ineens een paar dingen tegelijk mis gingen. Stroomprobleem. We waren lekker vorstelijk aan het leven omdat de accumonitor die de laadstatus van de batterijen aangeeft heel erg vals positief was over de 'state of charge' (SOC) van onze huisbatterij. Ik heb vaker gedoe gehad met dat ding (Simarine, koop 'm niet!). Eerder gaf ie altijd te weinig aan. Na een hele hoop gezeur en een firmware update leek het in orde, maar niet dus. Nu beweert ie bij een accuspanning van 11,4V dat de accu 100% vol is. Dus na het breken van de 30mm stalen roeras van de windvaan hebben we gewoon de elektrische stuurautomaat aangezet en zo de accu nóg leger gemaakt. De volgende dag ontdekte ik pas het probleem van de lage accuspanning. Ik vloek op die zogenaamde accubewaker en start de motor. Die dus ook niet werkte omdat om nog steeds onverklaarbare reden de startaccu leeg is. Of de motor gaat ineens heel zwaar rond en is de start accu te licht voor de k

We hebben besloten de koers toch maar weer terug te zetten op Nuka Hiva omdat we verschillende berichten krijgen en we ook niet weten wat te doen. Dan blijven we maar bij het plan dat we bij vertrek uit Panama hadden. Deze nieuwe/ oude koers is zeker niet comfortabeler. Pal voor de wind , met golven van achteren. We maken constant schuivers naar links en naar rechts en er blijft niks op zijn plaats. Dan kan je nog beter aan de wind lopen, dan dondert alles tenminste maar één kant op. De laatste 24 uur waren heel goed te doen, de wind was wat afgenomen. We balen van de situatie met gesloten havens en de onzekerheden daarover, maar we hebben niet veel te klagen. In onze situatie is het meer een ongemak dan dat we er grote zorgen over hebben. Dus nu sturen we weer pal west en mijn windvaan stuurt de boot probleemloos. Al duizenden mijlen aan een stuk. Begonnen op de Noordzee, en alles tot aan waar we nu zijn. Ik heb al veel gescholden op dat ding. Tijdens het ontwerp al, en bij de m

Na enig beraad hebben we besloten toch nog ergens anders heen te gaan. Geen grap hoor! In Nuku Hiva, waar we heen koersten is het erg druk aan het worden, omdat iedereen verzocht wordt daarheen te gaan ivm Corona. En niet weg mag. Daardoor liggen er nu zo'n 90 boten in de baai. Beetje druk. En omdat we denken dat dit zeilseizoen er toch heel anders uit gaat zien, met langere stops door quarantainemaatregelen en bij minder eilanden wegens reisverboden tussen de eilnden gaan we toch nog ergens anders heen: de Gambier eilanden. Vrienden wisten daar slechts 12 boten te tellen. Een stuk rustiger, maar ook veel zuidelijker gelegen, waardoor we nu een 60 graden aan-de-windse en oncomfortabele koers lopen. Met 18 knopen wind en vrij hoge zeeën geen pretje maar ook niet ondoenlijk. De afstand is vanaf hier ongeveer gelijk voor Nuku Hiva of Gambier. Vanuit de Gambier-positie zijn de Marquesas later nog te bezeilen, andersom niet. We kunnen daar dus alsnog heengaan, en misschien moeten we