Joy op reis

Eergisteren besloot de vis die ons aasvisje nu al ruim 1900 mijl achtervolgt dat het mooi is geweest: hij pakte het aas en dat was mooi op tijd voor onze lunch. Verse tonijn op het menu voor ons, precies de juiste maat; tweepersoons. We eten het visje met een ijsbergsalade en vers gebakken brood. Boterzacht en heel lekker. Vandaag was het weer feest, weer net voor de lunch besluit een Mahimahi in ons aas te happen. Niet zo groot als de eerste Mahi die we op de Atlantic vingen, maar ruim voldoende voor ons tweeën. Binnen 45 minuten ligt ie in de pan, verser kan niet. Het vissen gaat niet vanzelf hier, hoewel de laatste dagen weer moed geven natuurlijk. Gisternacht zag ik een licht aan de horizon, dat steeds dichterbij kwam. Niks te zien op AIS dus ik kijk het eerst maar eens aan. Na een tijdje begon hij met een grote lamp onze richting op te schijnen. Voor de gelegenheid heb ik maar es de radar afgestoft om te kijken hoe ver weg dit schip is. Best wel dichtbij, blijkt als ik het op

Het is zover! Tromgeroffel.. We hebben eindelijk een vis gevangen! Elke avond haal ik de hengel binnen, omdat we niet 's nachts met vissen willen vechten. 's Avonds draai ik de lijn op de spoel en haak het aasvisje aan de geleideringen op de hengel. Weer een hele dag tevergeefs achter de boot aangesleept. Nu al 1300 mijl. Dat aasvisje van ons is zo'n tien centimeter lang imitatievisje met een driepuntige haak als staart. Maar als ik nog eens goed kijk zie ik 'm : aan één van die drie puntjes zit onmiskenbaar een vis. Een centimeter of twee lang, in het flankje gespiest. Niet precies de vis die ik me nu al een paar dagen voorstel te gaan vangen, maar het begin is er! Die zwom op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hoe groot is die kans nou? Dat je als visje van twee centimeter in de grote oceaan wordt gespiesd door een haakje van een voorbij zeilende boot? Vandaag is het minder comfortabel geworden. We zitten nu in een gebied met weinig wind, maar er zijn nu

We zijn er! Tenminste, aan de 'andere kant' van de wereld! Vannacht zijn we voor het eerst zachtjes de evenaar over gezeild! Helemaal niks van gemerkt want ik lag te slapen en Arianne heeft Neptunes ook niet aan boord zien komen. Dat was een gemiste kans voor een klein feestje, maar we hebben besloten dat we morgen de aankomst op het zuidelijk halfrond vieren met een -nog te bakken- appeltaartje. We hebben namelijk een appel met een deuk erin dus die moet op. Daarmee heb ik ook wel de grootste zorg die we hier hebben tot dusver benoemd. De hele wereld is met dat stomme virus bezig en wij hebben voorlopig alleen de zorg voor de groenten en fruit. Dat doet Arianne heel zorgvuldig om alles zo lang mogeljk goed te kunnen houden. Op de versmarkt in Panama hebben we alle fruit en groente superzeikerig uitgezocht. Gelukkig hadden de marktkooplui geduld met ons want we hebben elke aardappel, ui, tomaat en boon individueel geselecteerd en alleen als er geen enkel minuscuul defect,

We dachten mooi te zijn ontsnapt aan de Zombie Apocalyps die Corona heet, maar zelfs op de oceaan hebben we er last van. Begrijp me niet verkeerd, we zijn heel gezond enzo, maar er bereiken ons berichten dat de grenzen van Frans Polynesie -voor het gehele seizoen!- dicht zijn voor alle in- en outbound traffic. En dat aankomende jachten twee opties krijgen: 1. De boot achterlaten en 'naar huis' vliegen. Of 2: doorvaren. Waarheen je dan kan doorvaren wordt er niet bij vermeld, want veel landen hebben al restricties of kunnen dat van de ene op de andere dag aankondigen. Voorlopig zeilen we maar verder en hopen dat in een week of 3 de zaak nog wat bekoelt voordat we er zijn. En dat we in ieder geval even in een baai voor anker mogen liggen. We waren immers al een week onderweg toen dit nieuw beleid werd. Aan de ene kant is het fijn om op zee te zitten: het dichtsbijzijnde menselijk leven vaart op 12 kilometer afstand zie ik op de AIS. We maken ons dus geen zorgen om ziek te wor

Wel mooi hoor, die vogels hier. Gezellig ook wel. We hebben vrijwel dagelijks bezoek van vogels op de boot. En gisteren zagen we twee zeeschildpadden. Maar de vogels komen steeds terug en één ervan neemt plaats op de bezaanmast. Ja kunt zien dat ie niet gewend is aan het landen op masten, hij heeft meerdere aanvliegpogingen nodig voor een geslaagde landing. Vaak wordt de poging afgebroken; te veel vaart, te vroeg geremd of hij schiet 'naast de baan'. De vogel op de mast is een soort Gent, maar met een blauwe snavel. En hij schijt alsof zijn leven er vanaf hangt. Ik doe mijn uiterste best om 'm van de mast af te jagen. Probleem is dat het een soort straatvechter is. Voor de duvel niet bang. Ik hijs de vlaggenlijn- waar twee stalen harpjes aan zitten omhoog in een poging de vogel met de rondzwiepende harpjes te raken zodat hij wegvliegt. Maar hij kijkt ongeinteresseerd naar beneden waar ik verwoed sta te zwiepen met de lijn. Ik slinger de lijn op met wilde bewegingen in een

Toen we een paar dagen geleden vertrokken was dat solo, dat wil zeggen zonder andere bekende boten. Eenmaal onderweg na een paar uur zagen we drie andere boten op de AIS die een beetje dezelfde koers zeilden. Lola, Lora en Tourterelle. Lora zeilt een wat noordelijker koers en die viel op een gegeven moment buiten AIS bereik. Tourterelle van 13 meter vaart constant ietsje harder en die is inmiddels ook van het beeldscherm verdwenen. Rest nog Lola; een vijftien meter lange Amerikaanse Beneteau Oceanis. We dartelen al dagen in elkaars AIS bereik en ik schep er groot genoegen in dat wij nog altijd ietsje harder gaan gemiddeld. Daar doe ik ook wel heel hard mijn best voor en ik ben continu met zeiltrim bezig als de omstandigheden weer ietsje veranderen. Optimalisatie van onze zeilen en weinig wind zorgen er voor dat we ze voor kunnen blijven. Dat zal niet altijd zo blijven, want hun boot is drie meter langer, en daarmee is hun theoretische rompsnelheid hoger. Zodra er genoeg wind is om romp

Door Arianne We gaan het 3e etmaal in en ik voel de rust van de Stille Oceaan over me heen komen. Deze oceaan zal wel niet voor niks zo genoemd worden: de beloofde 11 knopen wind van de gribfile blijken er in de praktijk 4 te zijn, dus we kabbelen de hele dag voort met de lichtweerzeilen. Het leerproces van geduld en overgave is al lekker vroeg gestart. Ach eigenlijk vind ik het wel oke. We maken voortgang, er zijn bijna geen golven en het leven aan boord is aangenaam. De bezaanstagzeil zorgt zelfs voor schaduw in onze comfortabele leefkuip. Ik heb de eerste etmalen op zee in quarantaine "een coronaatje" eruit geniest en gehoest, dus mijn lichaam vindt de loome relaxmodus wel fijn. Eindelijk hoef ik niks, geen lijstjes met klussen, inkopen of andere "moetens" van mezelf. Door voor vertrek op een stille ankerplek diverse maaltijden te koken, is het goed voor mezelf (en dus ook voor Michiel) zorgen al ingezet. Snelle gezonde maaltijden op een gedekte tafel. Je hoe

Het eerste berichtje van de oceaan.. Zonder plaatjes dus want die kunnen we met de kortegolfradio niet versturen. Saai hé? Anyways, we zijn gisteren vertrokken voor de Markiezen. De route in de kaart is 3830 nautische mijlen lang. We kijken grappend naar de TTG (TimeToGo) op de computer en roepen dan dat we er sneller over gaan doen dan de Atlantic. De computer berekent de aankomsstijd voor de hele route bij de huidige snelheid. Bij 7,5 knoop duurt het ongeveer 19 dagen, maar als we even later nog maar 4 knopen gaan zijn het alweer 53 dagen. Momenteel gaan we er 18 dagen, 21 uur en 8 minuten over doen maar dat verandert natuurlijk met de minuut. Bij de Perlas eilanden was niet veel wind, maar na een paar mijl ging dat al beter. We hebben goede voortgang gemaakt, zo'n 130 mijl in de eerste 24 uur. Gemiddeld 5,4 knoop en daar zijn we best tevreden over. Vanmiddag met wat minder wind zijn hebben we een paar uur de Gennaker uitgeprobeerd, die er inmiddels ook al weer af is. Mooi zeil

Heremietkreeftjes zoeken zelf een schelpje om in te wonen. Het zijn leuke beestjes om een beetje te plagen en heel grappig als ze met z'n allen over het strand hobbelen met alle verschillende schelpjes. Ze komen in alle maten en vormen en als ze uit hun huis groeien zoeken ze zelf een nieuwe schelp Aan deze kant van het Panamakanaal zijn we druk. Druk met voorraden aanleggen, de boot inruimen en opruimen, hier en daar wat onderhoud, kleine reparaties en inspecties, spullen zoeken in Panama-stad om in reserve te hebben en plaats zoeken in de boot om alles een plekje te geven. Nieuwe plekjes vinden door herindelingen en daardoor nóg meer boodschappen gaan doen. We hebben immers nog ruimte!? Nou ja, we duwen nog maar een paar zakken melkpoeder in een holte en kopen nog wat pakken wijn. Die schijnen goud waard, en ook gewoon lekker te zijn op de Pacific. We bedenken steeds weer nieuwe dingen die we nog 'moeten' doen voor vertrek. Hoe zal het zijn? Zouden we écht bijna ni

De laatste weken in de San Blas hebben we doorgebracht in de ansichtkaart eilandjes. Dit zijn de eilandjes die er werkelijk heel mooi uitzien, maar waar defacto niet veel te doen is. Maar voor een rondje lopen, een vuurtje stoken en een visje braaien zijn ze goed geschikt. Witte stranden, hoge kokospalmen en glashelder water. Helaas loop/zwem ik ergens een oorinfectie op. Ik denk van het duiken en dat kan dus niet meer hier, terwijl er wel mooie riffen schijnen te zijn waar ik graag even op had gedoken. Maar ja, eerst een dokter zoeken. We zeilen naar Nargana en droppen het anker bij de Rio Diablo. Hier kunnen we voor het eerst sinds de oostelijke eilanden weer wat meer boodschappen doen, hoewel hier ook een heel beperkt assortiment is. Maar wel lekker weer fruit en groentes. En even langs de kliniek. De dokter concludeert een oorinfectie, Antibiotica voor 10 dagen en druppels ook nog. Grof geschut maar na de kuur en tot nu toe heb ik nog steeds een 'plok' in mijn oor. Toch nog