Joy op reis

De zeiltocht naar de Maronirivier was er een van 100 mijl. Na een beetje rekenen hadden we bedacht om pas ruim in de middag te vertrekken om niet in het donker én op het juiste tij aan te komen voor de rivier. We lagen dus -nog steeds voor anker- een beetje te wachten bij Iles Royale. Mooi weer, een beetje te warm. Ik was binnen toen er ineens hevige beweging in de boot kwam en geluiden bij het anker. Wat is dat?! Snel naar buiten! Ik dacht dat we van het anker waren ofzo, maar we lagen nog steeds midden in de baai, allen nu beweegt de boot fors zijwaarts, er wordt écht aan de ketting gerukt. Ik roep naar Arianne dat er iets aan ons anker zit, gezien de kracht waarmee het beest met boot en al op pad gaat denk ik aan een walvis ofzo!? De boot wordt als speelgoed heen en weer gesleurd, echt bizar! Dat moet een groot beest zijn! En het zit kennelijk vast en is absoluut niet vrolijk of timide, zoveel is duidelijk. We ankeren altijd met een 'snubberlijn', dat is een lijn die aan

Met Joy geankerd op de Kourourivier gaan we op pad om boodschappen te doen. We schrokken van de prijzen hier in de supermarkt. Een kilo sinaasappels kost vijf euro! Een Brioche bij de bakker kost zes euro! Wut??! Echt hóge prijzen en we vragen ons af hoe de mensen hier met een karig inkomentje kunnen winkelen, terwijl er toch volgeladen karren bij de kassa staan. Kennelijk zijn de inkomens hoog?? We kopen uiteindelijk peren uit België en appels uit Polen, omdat die erg goed van kwaliteit zijn en -ondanks de import- veel goedkoper zijn dan een ananas (vier tachtig) mango's, bananen of tomaten. Onooglijke tomaatjes met vlekken, plekken en lekken voor een hoofdprijs, terwijl ik ze voor geen enkele prijs zou kopen omdat het er zó slecht uitziet. Alleen nog goed voor soep, als je de rotte weglaat. Ook het fruit dat hier langs de weg aan de bomen groeit wordt duur betaald. Ik begrijp niet hoe in een land waar je- als je een bezem in de grond steekt deze uitloopt en in een half jaa

Hooggeëerd publiek! Ik heb de blogjes van de Atlantische oversteek wat opgeleukt met plaatjes die we onderweg hebben gemaakt. Je zult dus een beetje terug in de tijd moeten om deze te bekijken. Ik ben nog bezig met nog een filmpje te maken. Onderweg heb ik dat niet kunnen doen omdat ik de videobewerkingssoftware niet om de nieuwe laptop had staan. Het filmpje van de MahiMahi staat er wél op. Zoekzoek dus naar het blog 'oceaanleven'! Na drie volle weken op de oceaan komen we aan bij 'Iles de Salut'. Een drietal voormalige gevangeniseilandjes voor de kust van Frans Guyana. De laatste dag van de reis hebben we alleen met het dubbel gereefd grootzeil gezeild zodat we niet te hard gaan om een aankomst in het donker te voorkomen. 's Nachts zijn we ook nog twee uurtjes gaan bijliggen om nog wat tijd te doden. Toen het licht was heb ik alle zeilen weer bijgezet. Als we de eilanden naderen zie ik een marineschip op de AIS en even later roept het schip ons op de VHF op om

Heel de dag zwom ons inktvisje al achter de boot aan in een poging weer een vis op het menu te krijgen. In het inktvisje zit de haak verstopt en dat sjeest met 5 knopen over het wateroppervlak. Een roofvis met katachtige reflexen kan zo een voorbijsnellend 'beestje' niet weerstaan en voor ie het goed en wel bekeken heeft gaat ie erachteraan en hapt erin. Dan is zijn kostje gekocht. We hadden eigenlijk net de moed opgegeven en hadden blikjes tonijn opgediept uit ons voedselruim, ruim voorzien van blikken allerlei. Net als Arianne een blik tonijn wil openmaken begint de molen van de hengel te lopen! Toch nog verse vis op het menu! We rollen gauw de genua in zodat we langzamer gaan en ik trek langzaam maar zeker de vis naar de boot. Het blijkt ook nog een tonijn! Mooi beest, geen schubben en lekker vlees ;-) Omdat het door de golven ondoenlijk is om op het achterdek te blijven, de boot maakt forse schuivers en met je handen vol vis, snijplank, mes en emmers water valt het

Vannacht is het echt donker. Het is nieuwe maan, zwaar bewolkt en tien voor vier en dat levert ons een bijzonder donkere situatie. Buiten zie je geen hand voor ogen en daar varen wij dan met 5 á 6 knopen doorheen met een rif in het grootzeil en uitgeboomde genua. Je kunt de horizon alleen onderscheiden doordat dit zwart -héél vaag- iets donkerder is dan de rest van het zwart. En omdat er boven de horizon in de lucht geen witte snorren zijn. We zeilen met zeventien knopen wind ruim van achteren en rondom ons heen lichten de brekende golftoppen wit op door de luminiscerende algen die door het gewoel geactiveerd worden. Kortlevende witte snorren. Over dit fluweelzwarte canvas trekken wij met ons zog een klodderige uitdovende lichtstreep met lichte spikkels. De de snorren om ons heen zie je aanzwellen en uitdoven, er zitten spikkels in als fonkelende stofjes op een zwarte trui onder een blacklight.. De boot gaat redelijk tekeer in deze golven, met binnen een symfonie van heen en weer kli

Oh Joy oh Joy, We hebben weer wind! Helemaal blij werden we gisteravond toen de wind eindelijk weer aantrok en nu voor de verandering ook de hele nacht en dag bleef doorstaan. We hadden onze geliefde jaren tachtig halfwinder in de strijd voor betere daggemiddelden ingezet en dat ging een hele tijd goed, tot het mis ging. Helaas is ons geliefde blauw-lichtblauw gestreepte zeil vannacht overleden. We hadden 15 of 16 knopen wind, en dat is voor een lichtweerzeil misschien wat stevig, maar voor een lichtweerzeil van meer dan dertig jaar uit fataal gebleken. De halfwinder was mijn favoriete zeil, omdat ie een stuk groter is dan de genua, dus voor dat ene knoopje extra snelheid is ie onontbeerlijk. We hebben 'm vaak gebruikt en er met plezier mee gezeild. Zijn kleinere broertje - het bezaanstagzeil- gebruiken we veel minder omdat je dan vaak eerst het grootzeil moet weghalen, of omdat de boot erg erg loefgierig van wordt. En zijn grotere broer -de spinaker, ook in dezelfde blauw

Arianne, 2 februari 5.30 Ik voel opwinding, nieuwsgierigheid en trots....We hebben bijna zomaar saampjes de Atlantische oceaan overgezeild. Onze eindbestemming van deze avontuurlijke tocht, Iles du Salud nabij Cayenne / Kourou komt in zicht. Tijdens dit nachtelijke schrijven nog maaaaar 370 mijl. Ik kijk naar het hele smalle maansikkeltje aan de donkere sterrenhemel en bedenk me hoe subjectief de beleving van zeemijlen is. Eind augustus, 5 maanden geleden, was de oversteek van de Golf van Biskaje een grote uitdaging en spannend avontuur. We hadden nog nooit zolang non-stop gezeild. Deze tocht was circa 275 mijl naar Gijon, 2 nachten en 1 dag. Nu vind ik dat we er bijna zijn als we nog 370 mijl op de teller hebben staan. Ik ben trots op onze steile leercurve, een half jaar Joy op Reis en onvergetelijke mooie ervaringen opgedaan. Nieuwsgierig heb ik afgelopen dagen/nachten de pilots van French Guyana/Suriname en de ABC eilanden zitten lezen op de laptop. Mijn opwind