Kluseiland Tahiti en Mooreaans wandelen

Muziekanten op straat in Papeete.Gezellige banjomuziek!

Ja we zijn Tahiti alláng weer voorbij natuurlijk. Maar ik zal nog even met terugwerkende kracht er toch even wat over schrijven want het blog ligt alweer zo'n driehonderdvijftig mijl achter. 

Toen we ongepland in het holst van de nacht aan kwamen bij Tahiti wegens te snel zeilen hebben we eerst even het anker gedropt bij 'Point Venus'. Een plek waar het gemakkelijk navigeren is met goede ankergrond aan de noordkant van het eiland.  Mooi plekje ook, waar we maar kort van genoten hebben want de volgende dag zijn we binnen het rif van Tahiti richting Papeete gevaren. Handig omdat het hard waaide want tussen die riffen  heb je vrijwel geen golven. Ging redelijk goed door een mooi doolhofje van rif, tot de navigatietablet uitviel omdat de batterij leeg was. Maar wat daar mooi bij uitkwam: precies bij een pas door het rif naar buiten. Dus maar weer gauw de zee op gevaren want dat geklooi in de smalle rifkanaaltjes op lage snelheid, vanwege roeiers en zwemmers, met 20-25 knopen wind bleek toch niet mijn hobby en was minder ontspannen dan we lieten blijken bij het vrolijk zwaaien naar de roeiers. 

Bij Papeete aangekomen waren we eigenlijk op zoek naar een anchorage, maar die bleek er niet te zijn; het was gewoon een haven waar nog plaats was dus toen hebben we gauw wat stootwillen en landvasten opgegraven, de solarpanelen ingeklapt en Joy zo een vrije plaats ingestuurd. Opgevangen door een waar walteam aan opvangers lagen we ineens midden in de stad. Na alle afzondering en de bijna onbewoonde of onbewoonde atollen wel weer even wennen maar ook gezellig. Het enige dat de steiger waaraan we liggen scheidt van een 4 baans doorgaande weg naast de marina is een brede boulevard. Daar wordt op gewandeld, geskate gefietst en hardgelopen. 

De vierbaansweg is druk met auto's, bussen, vrachtverkeer, motoren, muziek, sirenes, toeters en bellen. Af en toe komt er een vliegtuig laag over vanwege de nabijgelegen luchthaven. Wat maken mensen veel lawaai eigenlijk! 

Als 's avonds het verkeer wat afneemt, neemt de werf die hierachter een superjacht met vier enorme stalen masten onder handen neemt het stokje over; in elke mast hangen een paar mensen met pneumatische naaldhamers de verf van de masten en zalingen te bikken. Blijkbaar was het tijd voor een nieuw lakje. Als je ooit nog eens écht herrie wil maken in je leven, kan ik zeker pneumatische naaldhamers op een paar holle stalen masten aanbevelen. Het leuke van deze specifieke klus is vooral dat ze er pas na zonsondergang mee beginnen en dan de héle nacht doorroffelen. Ook in het weekend! Zondagnacht: lekker met z'n allen naaldhameren! Dan is het lekker koel en je wordt niet in je werk gestoord. 

Na een paar nachten van dit lag ik in bed met toenemende ijver en fantasie manieren te bedenken om zo effectief mogeljk de compressoren permanent onklaar te maken. Deze leveren de benodigde perslucht voor de naaldhamers en het lijkt me naarmate de nacht vordert steeds aanlokkelijker deze tot zwijgen te brengen. Het lijkt me het beste als de vier enorme masten er bovenop vallen. Dat leek me uiteindelijk het meest bevredigende resultaat geven omdat dit ook de wens en noodzaak om de masten überhaupt nog op te knappen wat tempert en bovendien de werkers in de masten zal ontmoedigen. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Tevreden met deze oplossing ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen voor ik het plan kon uitvoeren want de volgende dag stonden de masten er nog op.

Nou ja, het hoort bij het stadse leven denk ik maar. Het heeft ook voordelen en daarvoor zijn we ook hier. Bovendien is de haven nog in laag tarief omdat er geen faciliteiten zijn; die zijn ze nog aan het bouwen. Douches enzo. Maar de wateraansluiting op de steiger doet het gewoon zonder dat ik het betaalpasje nog heb gebruikt. Hoelang het water gratis is heb ik getest door de hele boot uitgebreid met de slang af te spuiten en beide tanks tot de rand te vullen. Zolang ie loopt speel ik door... Zodoende ook maar eens de walstroomstekker opgegraven en dan blijkt de walstroom ook al gewoon gratis te werken? De havenmeester had nog wel een heel verhaal over het betaalpasje maar bij ons werkt het ook zonder pasje. Ik kan er wel mee leven en de acculader staat dag en nacht aan. Na een paar dagen aan de lader worden de accu's wel heel warm; tegen de 50 graden en er blijft ook maar steeds 10 Ampére ingaan zodat ik af en toe de lader toch maar even uitzet. Volgens de specificatie is dat wel zo'n beetje de maximumtemperatuur en aangezien de walstroomlader geen temperatuurcorrectie heeft (althans, niet zonder thermometer op de accu's) zet ik 'm zelf maar af en toe uit. Na vijf dagen en nachten gaat de lader eindelijk in 'floatfase' ten teken dat de accu vol is en dan nemen de stroom en temperatuur af. 

Hier op de steiger naast de boot leg ik de gedemonteerde windvaan om deze uit elkaar te halen voor de reparatie bij een bedrijfje in de buurt. Ik maak tekeningen van de wijzigingen aan bestaande delen en een paar nieuwe delen en stuur deze alvast per email naar de machinefabriek voor een offerte. De manager laat weten dat hun uurtarief een whopping 120 dollar bedraagt en zo komen dus de reparaties op ongeveer 800 dollar. Irritant duur. Maar weinig keus want ik heb de machines niet die voor de reparatie nodig zijn en ik wil die windstuurinrichting wel weer werkend hebben. Dus we brengen met een kruiwagen het hele smoesje ter reparatie naar de machinefabriek. 

Met een kruiwagen sjouwen we het ding een kilometer of twee naar de werkplaats.
Het is ruim dertig graden in de zon.. pff.

Er zitten een paar foutjes in de gemaakte delen en ik ben ontevreden over de passing. We wachten een uurtje in de fabriek tot ze een en ander volgens tekening hebben hersteld.

Eenmaal terug bij de boot blijkt er nog een aanpassing nodig, na een dagje boren en vijlen is dit voor mekaar en kan de windvaan terug op de boot.

Ondertussen kopen we nieuwe ankerketting omdat die knetter-roestig was en soms de schalmen aan elkaar geklonterd bleven. Elke keer als we het anker laten vallen of ophaalden sprongen de roestbladders je om de oren, woeien het hele dek over en begon het hele (polyester) dek te roesten. Het stuk dat we in Panama kochten houden we ook en nu hebben we dus 50 meter nieuwe 8mm ketting met daaraan 23 meter 5/8 ketting. De ketting wordt aan de haven geleverd, heel fijne service van Ocean2000.

We vermaken ons ook met yoga in het park met een groepje andere havenbewoners, lopen (steppen!) diverse winkels af voor schoenen en wat nieuwe broeken en shirts, telefoonabonnement, computerreparatie, gereedschap, boodschappen en de tandarts. Voor een telefoonabonnement moet je inwoner zijn van Tahiti, maar dat is eenvoudig te regelen; even bij het stadhuis en de gendarmerie langs om ons als inwoner van Papeete te laten registreren. Je zegt gewoon dat je in de haven woont en vervolgens wordt je ingeschreven. De inschrijving geldt voor een jaar. 

Gezellig borrelen in het park met crew van Zouterik en Rambler 

Wedstrijdje elleboog-likken met Berber (van Zouterik) in het parelmuseum.

Op de kluslijst staan ook de wantputtingen van de bezaan, en met het hier aangeschafte gereedschap is het vrij eenvoudig om de puttingen gedemonteerd te krijgen. Wel twee gaten in het plafond moeten zagen om erbij te kunnen. Gelukkig waren de puttingen niet gebroken, maar ze zaten alleen los. Alles opnieuw gemonteerd met nieuwe kit, ringen en moeren. Nu durf ik wel weer zeil op die mast te zetten. 

De wantputtingen van de bezaanmast zitten los en ik wil zeker weten 
of onderdeks niks gebroken is. Om ze te kunnen inspecteren moet ik helaas twee gaten in het plafond zagen van de achterkajuit. 

Puttingen gedemonteerd, ze bleken niet gebroken.

Wantputting opnieuw gemonteerd.

Na de inspectie en nieuwe montage heb ik er wel weer vertrouwen in dat de 
bezaanmast nog een tijdje overeind blijft staan

Veel mensen in de haven zijn in afwachting op het openen van de maritieme grens van Nieuw Zeeland en dat loopt bij vrijwel iedereen op teleurstelling uit. Na maanden van pogingen door de Ocean Cruiser Club om een regeling te treffen voor zeilers die voor het hurricaneseizoen uit deze regio weg willen komt er een reactie van de Kiwi's waaruit blijkt dat ze nog steeds niet (willen) begrijpen wat de risico's zijn voor zeilers. De minister zegt doodeenvoudig dat er nog geen gevaar is omdat er geen hurricanes actief zijn, en dat ze wellicht heroverwegen als dit het geval is. Een argument dat met hoon wordt ontvangen bij de zeilers. Alsof je dan nog even met je bootje de oceaan opgaat om tweeduizend mijl naar Nieuw Zeeland te varen met een hurricane op je hielen. Aan de andere kant, er is al in geen dertig jaar een hurricane voorgekomen in dit gebied dus heel nijpend voelt het voor ons in ieder geval niet. 

Maar goed,'Anita', een Duits jacht met daarop drie Berlijnse party-animals met wie we in Fatu Hiva ooit eens een goed feestje hebben gevierd wilde het niet afwachten en zijn op de bonnefooi (en na een afwijzing) toch naar Nieuw Zeeland gevaren met als gevolg dat ze wegens schenden van de maritieme grens in de cel zijn beland (ieder afzonderlijk!) in afwachting van hun uitzetting. Tikje onbesuisd besluit om er gewoon heen te varen maar waarschijnlijk rekenden ze op gezond verstand bij de Nieuw Zeelanders dat bij aankomst aldaar door Corona verregaand bleek te zijn aangetast. De boot ligt nu aan de ketting daar en het zal een duur feestje worden om die weer daar weg te krijgen aangezien zij zelf voorlopig niet meer het land in mogen. 

En zo kan het gebeuren dat een land dat in de afgelopen decennia zeilers uit alle windstreken op deze traditionele hurricane-escape route heeft verwelkomd deze nu ineens als zware criminelen behandelt, ook tot treurnis van de lokale maritieme ondernemers. Behalve dan als je Nieuw Zeelander bent, dan mag je wel komen. Maar niet met crew, tenzij die ook uit Nieuw Zeeland komen. Er zijn dus nu veel boten die noodgedwongen onderbemand of solo toch gaan zeilen. 

Of als je een superjacht hebt en 50.000$ gaat investeren, dan mag je ook komen. Je ziet: Corona corrumpeert het brein van politici en beleidsmakers en dan hoeven ze geeneens besmet te zijn...  

Enfin, wij hadden al lang geleden bedacht dat dit een probleem kon worden en hebben/hadden plannen om voor het naderende stormseizoen 1000 mijl terug tegen de wind in naar Gambier te hakken. Hoewel we nu ook wel denken dat we wel wat langer hier kunnen blijven omdat het een 'La Nina' jaar lijkt te worden waarmee de kans op tropische stormen in dit gebied bijna nihil wordt. En omdat het hier ook wel heel relaxed is, met internet, goede winkels, goede beschutte ankerplaatsen en mooie baaien en bergen voor wandelen en snorkelen. We snappen wel dat die Society Islands populair zijn.

Soortelijk gewicht meten van het bier in wording.

Na de havenwerkzaamheden varen we naar de ankerplaats bij de luchthaven om de bierbrouwerij spullen van Ron (Lazy Travels) te ruilen tegen een laptopje dat we ooit in Marokko als backuplaptoppie kochten en daarna nog weinig hebben gebruikt. Ron heeft er nu veel plezier van want hij is solo aan het zeilen naar Australië en dan kan ie in ieder geval lekker films kjken. Zijn vriendin moest door omstandigheden naar Canada en die heeft hun laptop mee, lang verhaal, maar we waren allebei tevreden met de ruil. Nu hebben we dus spullen om c.a. 200 liter bier te brouwen. De eerste brouw gemaakt met op zonneenergie geproduceerd Mooreaans lagoonwater ligt al te rijpen in de flessen. Ben benieuwd! 

De bierbrouw pakketten van Lazy Travels
 zijn goed voor het maken van 200 liter! 

Dus na Tahiti zijn we naar Moorea gezeild, slechts 20 mijl verder ofzo. Moorea is een relaxed eiland, met een nog betere plek om boodschappen te doen omdat de supermarkt aan de baai ligt en een steigertje heeft voor dinghy. Er ligt een hele vloot Nederlandse boten in deze omgeving die we in wisselende samenstelling tegenkomen; Zouterik, Lef, Sea you, Incentive, Rhapsody, Tiago, Rambler, Stormalong, Lucipari, Queen B., Bubbles, Zwerfcat. Heel gezellig altesaam, maar de kans dat een van ons een Coronaatje oploopt neemt natuurlijk wel toe, zeker omdat Moorea en Tahiti enorm in de lift zitten qua aantal besmettingen. ('fase 4')

Niet direct om die reden hebben we inmiddels 'Holland bay' verlaten en zijn nu in Raiatea. 100 mijl verderop en 20 mijl van Bora Bora. Hier liggen we weer heel rustig in ons eentje na een enerverend nachttochtje die begon met een prachtige zonsondergang maar met ook veel buien. Daar zat steeds flink veel wind in en de 'normale' wind kwam vrijwel constant en geheel tegen de gewoonte uit het noorden en soms zelfs uit het noordwesten. Heel de nacht dus aan de wind moeten zeilen met rif erin, rif eruit, rif erin. Ik hoop dat we deze windrichting ook op de terugweg krijgen!

Arianne wandelt zich een ongeluk, bergop, bergaf. Mooie uitzichten verzamelen!

Aankomst in de baai van Moorea. Ook tijdelijk bekend als
'Dutch bay' want het barst hier van de Nederlandse jachten.

Op de wandeling naar het 'three pines viewpoint' lopen we Kitty en Laurens tegen het lijf en we overpeinzen wat we nu verder met ons leven gaan doen. 

Één van de three pines van het uitzichtpunt..

Ik probeer de panorama functie uit van mijn telefoon...

Stranddagje in een publiek park, om even de boot vanaf de andere kant te kunnen bekijken.

Jetskieërs maken bellenslingers in de baai van Moorea.

Arianne is helemaal omhoog gewandeld om deze foto te maken.

Zeilreparaties in werkkleding

Mijn eerste Brouw! Smaakt prima! Er zit volgens
een rekensommetje 4,5 % alcohol in. Prima Pils.

Velden vol ananassen, Moorea staat erom bekend en het is mooi wandelen in de vallei.

Babyananasje. Er groeit 1 ananas per plant en we zoeken
een grote uit om stiekem mee te nemen..

Wandelen naar de het 'Bellevue' uitzichtpunt. Mooie route!

Groot wild komen we niet tegen, vandaar dat ik de foto maar wat groter heb gemaakt.

Nóg meer ananas!

Een historische site midden in het bos, overal in Frans polynesië vind je dit soort overblijfselen van vroegere tijden. 

Bij het bellevue uitzichtpunt blijkt dat we ook als ganzen in een rijtje met een knetterende Quad omhoog hadden kunnen rijden.. Als de selfies zijn gemaakt vertrekt het herrietreintje direct weer om plaats te maken voor de volgende toeristen. Waarom deze dingen zóveel lawaai moeten maken is me niet duidelijk.

We laten ons niet kennen en maken ook een selfie. Ik laat het aan lezer dezes over om te bepalen of het uitzicht er ook daadwerkelijk van opknapt. Of de foto, for that matter.

Dit is een Moorehaantje

We liggen in goed gezelschap, regelmatig komen we grote superjachten tegen. Deze is nog niet af denk ik; er zit voor die centen geeneens een fatsoenlijke mast op!

In de baai van Moorea zijn we getuige van een school-kanowedstrijd 

Zeekanoën is de nationale volkssport hier.

Vertrek uit Moorea richting Raiatea met een wel héle mooie zonsondergang. 

Avondrood, water in de sloot.... Nou dat klopt wel. Onderweg krijgen we diverse buien, enkele met veel wind, maar het is maar honderd mijl. Na negentien uur komen we aan.