Mooi Maui en Moloka'i

Oh. Ok.

Ik opende dit conceptblog om aan verder te schrijven maar het is leeg. Schone lei dus. Ik zou zweren dat ik al een beginnetje had gemaakt.

Tijdnood hebben we! Het is hier toch wel erg leuk en gezellig aan het worden.. Sinds we besloten hebben ons niet meer bezig te houden met de nukken van bureaucraten en officials is het een stuk aangenamer. Volgende week moeten we al in Honolulu zijn. Klinkt dat vervelend? Ik weet het niet. Honolulu is een grote stad, ik denk dat we daar gauw weer genoeg van hebben, maar we moeten er even heen voor wat onderhoudsdingen. Boilertje inbouwen voor warm douchewater en natuurlijk de verzwakte stag vervangen en de rest inspecteren. Misschien maak ik nog een zogenaamde 'solent stay', een extra wegneembare voorstag erbij, dat hangt ook af van wat de rigger heeft liggen. Dan kunnen we veel gemakkelijker een zwaarweer fok gebruiken.

We hebben tot nu toe nauwelijks zwaar weer gehad, en als we dat wel krijgen heb ik eigenlijk geen goede mogelijkheid om een kleine fok te maken. De genua is veel te groot, en als je die heel ver oprolt krijg je een lobberig vormeloos zeiltje dat flappert en veel te bol is voor de harde wind. Wat ik dan dus in die situatie moet doen is die genua eerst weer helemaal uitrollen - wat dus een óntzéttend slecht idee is als het zo hard waait, om vervolgens dat wild klapperende zeil te gaan strijken, met twee man (m/v), in de zeer beperkte ruimte naast de bijboot op het voordek. Daarna moet ik het stormfokje weer in dat peesprofiel zien te trekken, daarvoor moet je ook met zijn tweën zijn, een bij de mast en een op de punt. Als ik het zo opschrijf is het een nog stommer idee eigenlijk.

Met een solent stay kan ik een stormzeiltje al aangeslagen op het dek binden, en als het dan gaat poeieren hoef ik alleen maar de genua helemaal weg te rollen en dit stormzeiltje te hijsen. Dat kan 1 persoon bij de mast doen (m/m). En dan hebben we een mooi klein zeiltje, strak als een plank, precies wat je wil met dat weer. Met een gereefd bezaanzeiltje erbij heb ik dan twee kleine zeilvlakken, mooi verdeeld op de boot. Dan is de zaak mooi in balans en onder controle en kunnen we een hoop wind hebben.

Nou tot zover de theorie. Verder met de leuke dingen.

We zijn twee weken geleden naar Maui gezeild. De channel was rustig omdat we een mak windvenstertje hadden uitgezocht. Het schijnt in de channel nogal te kunnen spoken. Een beetje timing kan dat verhelpen en net als zoveel volgens de pilot 'gevaarlijke wateren' is ook dit een makkie als je er met het juiste weer vaart. Omdat er na het oversteekje ook nog twee dagen kalm weer was voorspeld konden we mooi bij 'la Perouse' anchorage ankeren. Er ligt daar behalve in de ochtend af en toe een snorkelboot die toeristen te water komt laten niemand. Het snorkelen is best ok daar, maar niet heel bijzonder. Best grappig, want als we naar de plek zwemmen waar dachten dat de snorkelaars waren twijfelen we of we op de goede plek zitten. 'Wat is hier dan te zien?' vragen we ons af. Na enig rondzwemmen vinden we de plek waar alle snorkelaars waren, er is wel mooi koraal, maar vooral veel dezelfde soorten. Het probleem is eigenlijk dat we zo vreselijk verwend zijn geraakt in de zuidpacific dat het allemaal wat gewoontjes overkomt. In de folders bij de boekingskantoortjes wordt gerept van 'the best snorkeling of Hawaii' en dat zou best kunnen kloppen natuurlijk want er staat niet 'best snorkeling in the world'.

De ankerplaats ligt aan het einde van een national park waar een wandelroute doorheen is. Gedurende de dag wandelen er vele mensen naar het mooie eindpuntje waar wij ten anker liggen.

Bij de volgende stop liggen we lekker in een redelijk rustige baai, of eigenlijk mag het de naam 'baai' niet dragen want het is feitelijk gewoon op open zee in de luwte van het eiland en is hier nu wel lekker kalm dus het is goed te doen. We liggen bij Lana, een mijltje ten noorden van Lahaina. Normaalgesproken is het in Lahaina een vreselijke drukte met drie keer zoveel toeristen als nu het geval is. Da's dan tenminste nog een voordeel van corona. Bij een bezoek aan het plaatsje valt op dat het gericht is op best wel rijke mensen. Veel kunstgallerieen en deftige winkels. Hier ontmoeten we Larry en zijn Duitse schone Katrin die ook op een boot zijn gaan wonen. Ze willen gaan reizen met de boot en hij heeft honderd vragen, vooral over de boot. Ze hebben nog wel een en ander te doen voor ze echt op pad kunnen, maar ze zijn lekker bezig. We hebben een paar keer een gezellige avond en eten zijn zelfgeschoten bambiburgers van de barbeque. Larry gaat regelmatig op jacht met zijn boog en camoulflagepak om een hert te schieten. Herten zijn er hier te veel, en het jachtseizoen is het gehele jaar.We mogen ook nog zijn pickup truck lenen om mee boodschappen te doen. Superhandig en we gaan ermee naar de 'Costco', een soort Makrowinkel waar we houdbare spullen weer groot inkopen.

Het is hier gezellig en we genieten een paar dagen van de drukke badplaats maar we moeten ook door. De boiler wacht in Honolulu om ingebouwd te worden en de stagen van de mast vervangen zichzelf ook niet. Dan nog wat achterstallige onderhoudsklusjes en ik wil een paar dingen veranderen voor de Alaska-tocht om beter voorbereid te zijn voor zwaar weer, mochten we daarin verzeild raken.

Gezellige muziek en BBQ avond met Bobbie Jo & Roger en Larry & Katrin

Next stop is Honolua bay, waar we voor anker liggen bij een mooi strand en een uitje maken naar het 6 mijl verderop gelegen 'blowhole'. Een gat in een rotsplateau waar water omhoog spuit doordat er golven in de grot eronder knallen. Met de dinghy roeien we naar het strand en ondanks de pogingen om dit te voorkomen tuimelen we ondersteboven in de branding en spoelen met het hele zooitje druipend van zand en zoutwater aan op het strand tot vermaak van de badgasten. Dinghy's zijn niet gemaakt om mee te surfen...

De rugtas is ook drijfnat, met alle vakjes vol zand. Die heeft nog even in de branding liggen rollen toen we met loeizware boot bezig waren, die niet meer te hanteren is als ie vol water zit. En liggend in de branding slaat ie steeds weer vol water. Als het gelukt is om de zooi uit de branding te krijgen en omdat we in ondergoed in de bijboot zaten en alle kleren, camara, telefoon etcetera in waterdichte tassen hadden kunnen we na een beetje opdrogen en afkloppen onze weg vervolgen. We lopen naar de blowhole en ondertussen liften we als er auto's voorbij komen. Na een minuut of tien stopt er een stel die toevallig ook daar naar onderweg zijn. Handig en na het ritje vraagt de bestuurder of we ook weer mee retour willen. Graag natuurlijk en zo is ons uitje mooi geregeld. De blowhole zelf is niet erg actief vandaag, maar je kunt voelen dat ie aardig te keer kan gaan als de golven nog hoger zijn, bijvoorbeeld in de winter als de swell ook uit het noorden komt.

Eenmaal weer terug bij de dinghy is de branding nog groter geworden. We hebben twee pogingen nodig om door de branding te komen. De eerste keer tuimelen we weer ondersteboven en worden weer onherroepelijk teruggespoeld naar het strand maar bij de tweede poging krijgen we hulp om de zaak weer vlot te trekken. We hebben twee vrijwilligers die meehelpen de bijboot eerst weer leeg- en daarna door de branding te krijgen. Als we eenmaal voorbij de brekers zijn kunnen we verder peddelen, weer zeiknat en met de bijboot half vol water en zand komen we weer thuis. Zo'n uitje levert op deze manier wel een hoop werk op en het kost een halve tank zoetwater om alles uit te spoelen en te drogen. Met een val op de lier trek ik de dinghy uit het water om hem leeg te laten lopen. En de halve inhoud van de rugtas kan weggegooid worden, zakdoekjes, EHBO spulletjes en wat snackrepen en ander knaaggoed maar gelukkig zijn de dure dingen nog droog, leve de waterdichte tassen ;-)

De blowhole kwam wat impotent over op de dag dat we er waren. We werden een stuk natter van de heen- en terugweg met de dinghy.

We zijn daarna een eiland verder gezeild. Moloka'i heet het. Heel vroeg op gestaan want dan giert de wind nog niet zo in de channel tussen de eilanden. Er is 30 knopen wind voorspeld en dan kan het in de channel gevaarlijk zijn voor kleine boten vanwege de hoge golven. Het oversteekje is aan de wind en in de ochtend goed te doen. Na twee uurtjes ronden we de noordelijke kaap en kunnen we afvallen. De noordzijde van het eiland is dramatisch met enorm hoge rechte kliffen, een kilometer hoog. We zeilen erlangs met de toenemende wind in de rug, een klein stukje genua uitgerold. We tellen wel 24 heel hoge watervallen.

Er zijn niet veel ankerplaatsen aan deze kust, maar in de baai waar we nu zijn is de openingsscene van Jurassic park gefilmd en vind ik de mooiste van Hawaii tot nu toe. Dus voor de mooie vliegbeelden moet je van die film even het begin kijken.

En we liggen ook prima, anker in zand en een heklijn naar een steen om een beetje met de boeg richting de swell te blijven want die is er wel. Overigens is dat overal in Hawaii wel; onrustige ankerplaatsen. Op veel plaatsen lig je gewoon op zee, in de beschutting van het eiland. We hadden kunnen weten dat hier, waar golfsurfen populair is het ankeren minder populair is.

Maar goed. Inmiddels zeilen we nog 50 mijl naar Honolulu en dan gaan we- als het kan- de marina in voor enkele werkzaamheden. Zal wel weer wennen worden om in een miljoenenstad te liggen.

We gaan op zondag arriveren want dan zijn er nog geen ambtenaren om ons weg te sturen (het is een gemeentehaven) en als we er eenmaal zijn, nou ja, dan passen we er wel een mouw aan mocht er een regeltje zijn dat we over het hoofd gezien hebben.