WELCOME in Sitka

WELCOME IN SITKA! 

Na een reis van 25 uur met 4 verschillende vliegtuigen (Amsterdam - Frankfurt - Seattle - Juneau - Sitka) ben ik op 14 februari "thuis" in de The Thimbleberry bay. De reis was vermoeiend, maar is perfect verlopen. De coronapapieren waren in orde; ik heb tijdens alle vluchten lege stoelen naast me gehad en de 2x 23 kg bagage is keurig op mijn bestemming aangekomen. In de lange rij van immigratie op het vliegveld Seattle zag ik aardige ambtenaren uitgebreid praten met de inkomende gasten. Ondertussen werd ik een beetje nerveus, want ik moest mijn bagage nog op gaan halen en met de metro naar een andere terminal om vervolgens bij Alaska Airlines de bagage opnieuw in te checken. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was bij een saaie ambtenaar, kon ik 5 min later doorlopen met een nieuwe stempel 13 augustus 2022 in mijn paspoort. YES, ik mag weer lekker 6 maanden rondbanjeren in de VS! Daarna zien we wel weer hoe we de tijd een beetje kunnen oprekken met tijdelijk verblijf in Canada. En hoelang JOY in de VS mag blijven, geen idee. Dat kunnen we ook vast wel regelen. 

Er kwam een enorme rust over me heen toen ik in de terminal van Alaska Airlines kwam. En dan met name het gedeelte van de vluchten naar Alaska. Bijna geen mensen en super aardige medewerkers. Ze gaven me een boardingpass voor Juneau en de rest zou vanzelf wel goed komen. Ook het inchecken van de bagage was gratis in plaats van de 70 dollar waarop ik gerekend had. Nu nog een keer door de security, helaas niet zo modern als op Schiphol, waar je gewoon alles in je rugzak kan laten. Mijn hele inboedel elektronica moest eruit. Ojee, mijn rugzak ging naar de controle kant. Gewoon rustig wachten, want ik heb toch geen drugs of zo en de mannen zagen er zeer relax uit. Ze zagen het al op het scherm: er zat nog een ubl boxje in mijn rugzak. So sorry, forgotten! Je moet ook overal aan denken. Met een grote lach door naar de gate. Ik had honger, maar wederom geen tijd voor een fatsoenlijke maaltijd. Dan maar de laatste mueslibol van Bakkerij Bart. Ik blijf wel een Nederlander he! Nog wel ff snel een smoothie sapje uit de automaat kunnen trekken met mijn creditcard. Nou jah snel, ik heb wel hulp moeten vragen. Bij de N gate (vast een uithoek) zaten maar een paar mensen te wachten. Je moet de lijnvluchten tussen Seattle, Ketchikan, Juneau, Sitka en Anchorage voorstellen als een Interliner bus. Er zijn immers geen wegverbindingen, het vliegtuig stopt in alle plaatsen en iedereen praat met elkaar (ons kent ons). Ik ervaar de sfeer als prettig en het menselijk contact is warm. Mensen praten met elkaar over banen, huisvestingcrisis, the Iron Man event in augustus in Juneau (Susan, doe je mee?), outdoor avonturen enz. Toch wel anders dan het staren naar schermpjes. Over schermpjes gesproken, ik heb op de 10 uur durende vlucht naar Seattle ook vooral naar mijn telefoon gestaard. Ik had het goedkoopste ticket en dan heb je dus geen luxe entertainment pakket. Gelukkig had ik de Netflix serie The Sinner op mijn mobiel gedownload. Wat ik ook grappig vind, is de Alaska stijl kleding. Heerlijk comfortabel een hoody, fleecejack, legging en vooral Tuff regenlaarzen. De eerste dagen liep ik nog in een jeans, maar nu draag ik dus ook lekker een sportlegging met dikke sokken in laarzen. Gelukkig heb ik vanwege mijn carriere als yoga- en pilatesjuf een paar nieuwe leggings aangeschaft. Nog 1 niet geheel onbelangrijke observatie wil ik met jullie delen: de stoere gespierde mannen zijn een lust voor het oog.

 

Haha, ik heb mijn eigen man op Valentijnsdag in Zwaag gelaten bij zijn andere liefde, zijn robotmachine "Arie". Klein detail, ik ben dus alleen naar Sitka gereisd. Michiel zet nog even de puntjes op de i van zijn project en komt in het weekend van 5-6 maart. Ik ben eerder vertrokken, omdat Erik, Krystina en Frances graag een familiebijeenkomst op Hawaii wilden combineren met een welverdiende vakantie. Fukimi, hun geliefde hond, zocht een gezelschapsmaatje en ik ben dus uitverkoren om elke dag voor haar vlees te bakken. We zijn inmiddels een week samen en best friends! 

Zondagbrunch op zonnig terras van restaurant Beak

De donuts zijn populair, geef mij maar een bruin broodje

Ik voel me topfit, blij en gelukkig in Alaska. Ik hou van de prachtige groene omgeving met de wit besneeuwde bergtoppen, de rust & stilte en de aardige open mensen. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over mijn bijzondere ontmoetingen tijdens deze eerste week. Achter iedere kennismaking zit een bijzonder verhaal (wellicht schrijf ik hier nog wel een blog over). Veel mensen komen uit andere streken van de VS en wonen tijdelijk in Sitka voor werk. Tijdens de jaarlijkse meeting van de Friends of Sheldon Jackson heb ik ook mensen ontmoet, die geboren zijn in ZO Alaska en behoren tot de Tinglets. Dat zijn indigenous mensen met hun oorsprong in Alaska, British Columbia en Yukon in Noordwest Amerika / Canada. In de Tinglet cultuur ligt o.a. veel nadruk op familie, goed gedrag, kunst en spiritualiteit. Binnenkort ga ik afspreken met Tanya, een pre-pensioen verpleegkundige van Searhc (zorgorganisatie) die op Baranov Eiland is geboren. 

Sheldon Jackson (1834 - 1909) was een Presbyterian minister, missionaris en politiek leider. Tijdens zijn carriere heeft hij veel gereisd en meer dan 100 missieplekken en kerken opgericht. In 1867 heeft hij een belangrijke rol gespeeld bij de onderhandeling met Rusland over de aankoop van Alaska. Tien jaar later is Jackson zijn werk begonnen voor de Alaska Natives op het gebied van onderwijs, spirituele en economische welzijn. Hij heeft vele scholen opgezet. Zijn levenswerk heeft nog steeds een levendig bestaan in de huidige gemeenschap. 

Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik na het officiele gedeelte een presentatie van Preston Singlerary mocht bijwonen. Hij is een internationaal bekende native American Tinglet glas art werker, die al 40 jaar de meest uitzonderlijke mooie glaswerken maakt. Hij werkt met thema's vanuit zijn Tinglet culturele erfgoed, zoals de raaf, eagle en wolf.  Hij werkt samen met glaswerkers (Maori, Hawaiian, Australian Aboriginal) over de hele wereld. Zijn werk is bijvoorbeeld te bewonderen in het Native American Museum in Seattle. Zie www.prestonsingletary.com

Dit bronzen standbeeld (uitzondering op glas) schenkt Preston aan Sitka, zijn geboorteplaats

Na de presentatie bedankt een Tinglet dame Preston uitgebreid met een mandje lokale spullen. Ze hield een betoog over hoe zwaar de pijn en het verdriet van de genocide op haar schouders voelt. En hoe zij tijdens een recent bezoek aan de expositie in het museum in Seattle verlichting voelde, omdat Preston heel treffend de verbinding tussen de Tinglet en Westerse cultuur weet weer te geven. Een weergave van donker naar licht en erkenning. Dit is tenminste wat ik eruit gefilterd heb als niet native Engels sprekende. 

De koele temperatuur maakt me actief. En gelukkig is Fukimi een dankbaar tevreden wandelmaatje. Ik weet niet wie nou wie uitlaat. Ze is super lief, ze luistert uitstekend en ze houdt me steeds in de gaten. Zij wacht op mij als ik te sloom een berg opklim en ik wacht eindeloos op haar als ze allerlei geurtjes ruikt. Er is wederzijds geduld. Het vele wachten van mijn kant brengt het positieve met zich mee van mindful in stilte de omgeving in me opnemen. In Alaska is het echt stil! Geen verkeer, er is immers maar ongeveer 15 mijl aan weg in Sitka, dat op Baranov eiland ligt. Ik heb de luxe dat ik de electrische auto tot mijn beschikking heb. Deze Nissan rijdt super fijn. Ze brengt ons elke dag naar een andere wandelroute of naar het "dorp" om een warme chocomel te drinken in het cafeetje achter de boekwinkel. Fukimi mag mee naar binnen in de boekwinkel, dus dat is gezellig. Ook mag ze mee in de bouwmarkt, niet dat ik daar elke dag moet zijn. En anders blijft ze keurig en geduldig in de auto wachten. Er moet wel iets te kijken zijn, dus je moet de auto strategisch parkeren. 

Ik merk lachend bij mezelf op dat ik zo iemand word die alleen maar over zijn kind of hond kan praten. Zo iemand die alleen maar foto's op FB plaatst van zijn kind of hond. Dat heb ik al gedaan, maar jullie als trouwe bloglezers hebben misschien geen FB. Nou dat ben IK na slechts 1 week vriendschap met Fukimi. Ik praat de hele dag tegen haar, meestal in het Engels om dat te oefenen. Maar ze verstaat ook Nederlands volgens Erik. Ik knuffel haar, speel met haar, dans en doe yoga in woonkamer terwijl zij toekijkt, wandel me suf, stofzuig elke dag haar haren en verzorg haar eten. En dat laatste is een baan op zich. Ze is nogal kieskeurig en verwend. Ik deel s ochtends de kalkoen die ik eigenlijk voor mezelf heb gekocht voor op brood, en sta om 10.30 kipfilet of gebakken eieren met bacon te bakken voor haar. Het merendeel van de heerlijke kipfilet, natuurlijk zonder botjes, is voor Fukimi. En van het gebakken ei eet ze alleen het eigeel en de bacon natuurlijk. Tijdens de wandeling deel ik mijn boterham met pindakaas en bij iedere stop wijst haar poot richting mijn rugzak waar de hondensnoepjes in zitten. 

We hebben al leuke avonturen samen mee gemaakt. Ik zei dan wel dat ze goed luistert, dat klopt, maar ze is ook koppig en slim. Tijdens een eerste wandeling bij Thimbleberry lake wilde ze niet verder bij het meer. Ik was helemaal enthousiast bij het zien van het half bevroren meer met de wit besneeuwde bergen op de achtergrond. Maar ze weigerde, dus dat was een korte wandeling. Ik kreeg de tip om haar aan te lijnen, dus dat deed ik vanmiddag op diezelfde wandeling. Ze loopt dan beter met me mee. Echter liet ik haar ff los om lekker in de sneeuw te rollen. Daar doe ik niet aan mee. Na een tijdje liep ik verder de heuvel op. Maar ze volgde niet, ze bleef keihard blaffen. Dus uiteindelijk wint zij en moet ik teruglopen. Ze wilde schijnbaar naast mij aan de lijn volgen. Best grappig hoe ik haar gebruiksaanwijzing beter leer kennen. Krijgen jullie al genoeg van de hond anekdotes? 

Nou nog 1 dan. Gisteren volgde ik haar op de trail Mount Harbor. Ze was natuurlijk veel sneller bergop. Na ongeveer 45 min werd het voor mij toch te glad en gevaarlijk met het ijs en de sneeuw. Ik had geen spikes voor onder mijn schoenen bij me. Ik was namelijk van plan om de redelijk vlakke Cross trail te doen. We hadden dus al een aardige hike erop zitten, maar ik had wel zin om een warme chocomel in het dorp te gaan halen. Dus we lopen via een prachtige route daarheen. Genieten van de zon en de mooie vergezichten. En toen moesten we dus de hele weg terug naar het beginpunt, waar de auto geparkeerd stond. En daar had ze dus geen zin meer in. Ze was aangelijnd en ze weigerde de mooie route via de Cross trail te doen. Ik kreeg haar niet in beweging op een kruising. Ze wilde de andere kant op. Uiteindelijk wint zij weer en volg ik haar. We komen weer bij Baranof street uit en lopen op die manier terug naar de auto. Maar dat bleek een veel kortere route te zijn. Ik vond het super komisch dat ze de shortcut wilde, geef ze eens ongelijk. Ik was ook moe!

De rest van de dag ligt ze te chillen. Dan is het wel stil zo alleen in huis. Spotify zorgt regelmatig voor disco in the house. En Netflix is ook goede entertainment voor de avonden. Deze week ga ik nog wandelen met Greta, een vriendin van Erik & Krystina & Frances. Ze is verhuisd naar een klein afgelegen dorpje om te werken in een naaibedrijf voor waterproof outdoor spullen. De huur is daar goedkoper dan in Sitka, waardoor zij en de eigenaar een paar maanden per jaar vakantie hebben. Ze is net terug van een vakantie in Mexico en dus nu nog een weekje in Sitka. Greta woont op de zeilboot die eerst van Elsa geweest is. Elsa is geboren in een kleine vissersgemeenschap in Alaska en heeft een fantastische documentaire gemaakt over de houtkap en het belang van het behoud van Tongass National Forest. Zij en Colinn wonen seizoensgebonden in een cabin in de baai waar Joy ligt. We vertellen vast nog wel eens over deze bijzondere mensen, wanneer we hen weer gaan ontmoeten in de lente. 

Ik heb ook nog een sup of hike date met Jasmin aankomend weekend en vrijdag ga ik naar het Banff filmfestival in Sitka. Ik ben heel benieuwd. In Juni gaan we namelijk het Banff National Park op de grens van British Columbia en Alberta Canada bezoeken. Mijn schoonouders vliegen medio juni naar Vancouver en we hebben voor bijna een maand twee campers gereserveerd. Ik verheug me enorm op de roadtrip langs de Nationale en Provinciale Parken in Canada. Toch plekken waar je moeilijk kan komen met de zeilboot. 

Het gaat trouwens prima met Joy. Er is uitstekend voor haar gezorgd door Erik. Ze heeft de koude winter goed doorstaan. Ze heeft ook regelmatig nieuwe bewoners gehad. Brutale otters zijn lekker onder de wintertent door gekropen en hebben een warmer plekje in de kuip gevonden om alles onder te schijten en stinkende vis op te peuzelen. Dus een flinke schoonmaakbeurt is geen overbodige luxe. Verder wordt Joy verwend met een nieuwe elektrische ankerlier. Of beter gezegd wij worden verwend als die eenmaal functioneert. Onze spierballen zullen wel krimpen. 

De zon is inmiddels onder; ik heb gisteren het Noorderlicht gemist, jammer. Jullie zijn weer een beetje bijgepraat, tot de volgende keer.

Hartelijk groeten van Arianne

Ik mag logeren in het prachtige huis

De trappen naar de pilates/yoga studio en de boten

In deze baai zagen we whales!!!

Fukimi observeert de honden op het strand, soms is ze een beetje bang

De trails worden keurig onderhouden