Colombia, mucha gusta!

Sinds 13 november zijn we in Colombia. We zijn heel nieuwsgierig naar het land van de genotsmiddelen koffie, cacao en cocaine; de witte besneeuwde toppen van de Sierra Nevada, groene glooiende heuvels, witte stranden en het maanlandschap van de woestijn; de sfeervolle fincas en de overvolle barrios in de steden. 
Kortom een groot land met grote tegenstellingen in o.a. klimaat, flora & fauna, arm & rijk. 
We proberen het land wat beter te leren kennen vanuit onze standplaats Marina Santa Marta, aan de Caribische Noordkust. Een Europese stijl luxe marina met vingerafdrukken, beveiliging, wifi, hete douches met airco, wasmachine, tv/internet ruimte...Ook een westerse prijs helaas. De marina fungeert als onze agent, die het contact onderhoudt met de port captain, immigration, customs en nog een aantal officiele instanties. Waarschijnlijk krijgen we volgende week onze navigation permission (na 3 weken), hoera!  

Michiel bouwt een toren met Franse kindjes in de marina

De eerste paar dagen lopen we regelmatig de stad in. Nou jah, de marine ligt midden in de stad. Wederom een groot contrast tussen de stille donkere ankerbaaien en de licht- en geluidvervuiling van de stad. Ik weet eigenlijk niet meer of we dat in Europa ook zo ervaarden, maar sinds de Atlantische Oversteek kunnen we aan het aantal decibellen afleiden dat het weer vrijdag is. Plezier hebben kan schijnbaar niet zonder harde muziek. 

Einde van het schooljaar: in witte kleding poseren voor de foto.
 Scholieren en hun moeders pakken flink uit. 

Cathedraal van Santa Marta

Strand  bij de marina in de stad: overal afval

Ter ere van mijn 42e verjaardag, hebben we op donderdag - en vrijdagavond (2x voor de europese prijs van 1) genoten van een drankje en diner in de sfeervolle stad. Santa Marta heeft een klein historisch centrum met talrijke leuke terrasjes en restaurantjes, dat zich concentreert rondom 2 plazas. Er is daar gratis wifi, dus het is gezellig levendig in de avonduren. 

Happy birthday

Je ziet een samenscholing van Colombianen met koelboxen, winkelwagentjes en rollators. De kringloopwinkels in Nederland zouden hier een goede afzetmarkt hebben. Wij begrijpen de creativiteit en de ondernemingsmentaliteit niet echt. Ze verkopen allemaal hetzelfde: flesjes water, koffie, chips, sigaretten, lollies, viagra of... Ook staan er kleine eetkarren met de traditionele arepas con queso y chocolate (soort van mais pannekoeken, smakeloos zonder dikke topping) of gefrituurde mozarella ballen, pollo of carne empanadas.
Ik kan je uit ervaring zeggen dat het eten best heftig is...Ontbijt met rijst, bonen, ei, kaas.....bij het diner ook nog grote porties friet en vlees erbij. 

Vanaf sunrise 5.30 uur proberen vrouwen wat te verdienen met het verkopen van tinto cafe uit thermoskannen. We worden ook regelmatig benaderd door vrouwen met kleine kinderen uit Venezuela. Ze bieden dan symbolisch een snoepje aan in ruil voor wat geld. We vinden het confronterend en heel schrijnend om te zien. We praten samen over welke mogelijkheden wij als buitenstaanders hebben om mensen respectvol te steunen. Via google translate communiceren we met een ober over het dilemma van de zichtbare armoede in de stad. Hij geeft aan dat mensen kunnen werken en dat het beter is om geen geld te geven. Volgens hem kun je beter eten geven. 
Je ziet dan ook vrouwen en kinderen uit Venezuela bij terrassen rondhangen voor de restjes pizza. We besluiten zijn advies maar te volgen en kopen bij de bakker iedere keer een paar extra broodjes om uit te delen. 

Met alle beveiliging in de marina kunnen we Joy met een gerust hart achterlaten voor een trip naar het binnenland. 
Ik heb onderzoek gedaan op diverse reisblogs, tripadvisor, booking enz. We transformeren van de zeilers community even naar de backpackers community. Mijns inziens een samenscholing van relatief rijke gelijkgestemden in relatief dure westerse stijl accommodaties op relatief veilige goede locaties. 
Wat zijn we toch avontuurlijk! Wij gaan ook dezelfde bezienswaardigheden, wandelingen, excursies en restaurantjes afvinken. 

Ons eerste tripje gaat naar Minca!
Op zondagochtend lopen we 1,5 km naar het gedeelte van de stad (calle 11) waar de bussen af en aan rijden. Het voelt alsof we in Azie zijn; een gekrioel van mensen, fruitkarretjes, straatverkopers. Een ander straatbeeld dan rondom de marina. Het reizen in Colombia met de locale of lange afstandsbus is goedkoop en makkelijk. We vinden de mini-bus naar Minca en voor circa 4 euro p.p worden we 45 min later in het groene berglandschap gedropt. 

MINCA

Een klein dorpje midden in de bergen en in de jungle op circa 600 meter hoog. De temperatuur is veel aangenamer, in de middag krijgen we regelmatig een verkoelende bui. Daarom is het zo mooi groen en zijn de onverharde wegen en paden zo modderig. Minca is pas sinds een aantal jaren veilig en toegankelijk voor reizigers. Lange tijd was het in handen van de Colombiaanse guerrilla's. 
We verblijven 2 nachten in een basic kamer in een fijn hostel in het dorpje. Een prima uitvalsbasis voor wandelingen overdag en een hapje & drankje bij de Lazy Cat 's avonds. Tijdens Happy Hour kun je daar voor 3000 pesos (0,80 euro) een aquila biertje kopen met een hamburger (of vegan) met friet voor 10.000 pesos (2,60). 

Ochtendwandeling met Jungle Joe, vogels spotten en klauteren

Lokaal dorpje 

Met Jungle Joe maken we vroeg in de ochtend een leuke en prachtige birdwatching wandeling. Met een groep van enthousiaste backpackers proberen we zoveel mogelijk gave vogels te spotten. De Toekan met zijn gekleurde bek was wel het hoogtepunt! Helaas hebben we geen fotos van de bijzondere vogels.Wordt vervolgd in Costa Rica (planning februari 2020). 

Wij vinden het heel gezellig om met andere reizigers te kletsen. Inmiddels kennen wij ons eigen zeilverhaal wel, al hoewel wij blijven het graag vertellen. Jaloerse reacties, voor vele backpackers een ultieme droom. 
Ik ben vooral heel nieuwsgierig naar wat de ander naar Colombia brengt. Hun reisplan, achtergrond en wat hen in het dagelijkse leven bezighoudt. Er zitten inspirerende ontmoetingen tussen zoals het gesprek met:
- een jonge vrouw uit Londen die in het grootste Art Center werkt en events voor o.a dichters organiseert;
- een franse jonge vrouw die in Belgie woont en voor de UK government werkt. We praten over haar rol als expat medewerker in het Brexit politieke proces. Ze is er helemaal klaar mee en krijgt een jaar verlof. Ze gaat voor Artsen zonder grenzen werken. Haar zus moet net bevallen in Londen, haar moeder komt uit Zweden en haar ouders wonen nu in Parijs. Hoezo open Europese grenzen...
- Hugo en Wietse uit Amsterdam hebben 14 mnd in Zuid en Midden Amerika gereisd. Ze zijn heel enthousiast over Mexico. Wellicht dat we daar met de boot ook nog eens belanden. 
Diverse keren hebben zij onderweg vrijwilligerswerk gedaan in ruil voor kost en inwoning. I.v.m. het laatste budget werken ze nu ook een paar weken in een Thais restaurant boven het hostel. Een prima gelegenheid om je spaanse taal te verbeteren. Ze gaan dan 2 mnd terug naar NL om flink te werken en sparen en vertrekken dan naar Australie. Inspirerend, alles is mogelijk. Wij fantaseren ook af en toe over werken & leren & integreren op een fijne plek. We gaan ontdekken waar dat gaat zijn. 

Koffiebonen

Minca voelt voor mij als platteland met een vriendelijke begroeting door de locals. De gemeenschap leeft naast de organische koffie- en cacaoplantages van het toerisme: jonge gasten scheuren je bijvoorbeeld graag met hun motor de modderige bergpaden op. We hadden geen zin om 8 km naar boven te lopen om de beroemde grootste hammocks van Hostel Elemento uit te proberen. Dus ik hield mijn armen stevig om de ronde buik van een Colombiaan en met samengeknepen billen zijn we naar boven geslipt. 

Grootste hangmat bij Hostel Elemento bovenop berg, helaas bewolkt

Vanuit de Cariben zijn we op reis gegaan zonder warme- en regenkleding. Brrr, tijdens een enorme stortbui boven op de berg heb ik sinds lange tijd weer paarse lippen gehad. Gelukkig werd het net op tijd droog voor de wandeling terug van minstens 2,5 uur voor het donker. We zaten namelijk nog niet echt lekker in het backpackers leventje, geen ene pesos cash geld meer. Dus verplicht spierpijn kweken in scheenbenen en billen...Na 2 dagen wandelen was Michiel er door rugklachten niet best aan toe. Hij twijfelde zelfs of hij de steile lange trap van het Casa Loma hostel op kon komen voor de welverdiende massage. We hebben er een heerlijke relaxdag van gemaakt in het sfeervolle gastvrije hostel. Fijn met verse fruitsap in de schommel zitten met weids uitzicht; genieten van een gezonde vegan lunch, gezellig kletsen met Engelse dames en natuurlijk ontspannen bij een heerlijke massage. 

Relaxen met uitzicht bij Hostel Casa Loma

Na 2 dagen in de Marina voor een wasje, klusje en bijkletsen met de crew van de Zouterik en Askari hebben we onze regenjas en lange broek uit de vacuum opbergzak gehaald voor de volgende trip. Dit keer met het vliegtuig naar Medellin. Een vlucht met Viva Air van circa 1 uur. Met de bus zou je er ongeveer 15 uur over doen. Je ziet dan wel veel meer van het landschap, maar voor 70 euro kweek ik liever geen verveelde zitbillen. 



GUATAPE

Na een voorspoedige vlucht zijn we op zoek gegaan naar een bus richting Terminal Norte. Op het busstation tref je tientallen bussen naar diverse bestemmingen aan. Allemaal keurig georganiseerd via genummerde loketten en platforms. De busreis verliep het laatste uur steeds meer door het glooiende groene land- en akkerbouw, tuinbouw, veeteelt landschap. Een vertrouwd uitzicht van o.a. grazende koeien en tomatenkassen. 

Rondom het middaguur arriveerden we in het kleurrijke stadje Guatape, in het departement Antioquia. Guatape wordt ook wel 'Pueblo de Zocalos' genoemd, dorp van de sokkels. Met die sokkels bedoelen ze het onderste deel van de muren, waarop prachtige driedimensionale schilderingen zijn aangebracht die passen bij het huis. Michiel heeft een hele collectie van Zocalos verzameld.









De gemeente Guatape telt 5800 inwoners en is daarnaast beroemd geworden om de rots La Piedra del Penol, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het waterrijke natuurgebied. Dit is eigenlijk een stuwmeer met allerlei eilanden ertussen. Vanwege de aanleg van een waterkrachtcentrale in 1960 is het hele gebied blank komen te staan. 

Upgrade kamer met uitzicht genomen: fijner ziek zijn

Vanuit onze sfeervolle casa Oak Tree House 1 km buiten het toeristische dorpje maken we prachtige wandelingen in het groene glooiende landschap. Het is heerlijk om koeien en paarden vrij te zien grazen. 


We worden af en toe vergezeld door mooie lieve honden. Ik heb de indruk dat we een klein inkijkje krijgen in het 'echte' Colombiaanse leven. Paarden lopen gewoon los, mannen met sombrero hoeden en laarzen, ezels als draagdieren, gefrituurde snacks en koffie op straat. 

In het dorp draait het om de toeristen met tientallen kleurrijke gemotoriseerde tuktuks (fietsen doen ze alleen nog in Azie denk ik), proppers voor het restaurant en souvenirswinkels. Opvallend zijn de kunstenaars ateliers met unieke handgemaakte tassen, schoenen en sieraden.


Na 36 uur ziek zijn, was ik op zondag fit genoeg om die beroemde grote rots van dichtbij te aan kijken. We zijn niet zo van in een rijtje met andere toeristen lopen, dus besloten we om niet die 740 trappen te gaan beklimmen. Of wellicht waren we gewoon lui?! Ik had een wandeling van 10 km naar en om de rots uitgezocht. Bij vertrek die zondagochtend rond 10 uur bleek er ook net een grote mountainbike tocht met 200 deelnemers te starten. Zij hadden hetzelfde fiets parcours als onze wandeling. We hebben genoten van de kleine begroetingen en korte gesprekjes in het spaans. Volgende week gaan we een taalcursus doen van 20 uur in Santa Marta, dus hopelijk worden de gesprekjes steeds langer. Naast het afzien tijdens het klimmen leken de Colombianen te genieten van hun fietstocht. Gopro camera op hun helm, selfie stick, muziek aan op de fiets. 






Bij Piedra el Penol hebben we een dagmenu gegeten bij een restaurant van een Duitse Colombiaan. Erg leuk dat we konden praten met elkaar. Hij vertelde over het overlijden van zijn moeder op jonge leeftijd. Hij was op 16 jarige leeftijd samen met zijn broertjes en zusjes naar zijn tante in Duitsland verhuisd. Daar heeft hij een goede tijd gehad. Toen zijn vader 8 jaar geleden overleed, is hij terug gekomen naar Guatape. Hij heeft het huis overgenomen en heeft daar een restaurant van gemaakt. Deze man wist vol enthousiasme te vertellen over de fincas van Pablo Escobar aan het meer, een mooie cascada (waterval) in de buurt, slang mythen over de rots. 


Op maandagochtend nemen we na het Colombiaanse ontbijt met arepa, kaas en ei afscheid van de super gastvrije Maria. Ik voel bewondering voor haar moed en positieve levensinstelling. Ze was heel zorgzaam tijdens mijn ziek zijn. Ze benadrukte steeds om te genieten van de fijne momenten. Het leek of ze al heel lang werkte in de Oak Tree House. Ze was druk in de weer geweest met de kerstversiering, echt in alle hoeken en gaten was het kerst. Ze spreekt goed Engels en toch bleek ze pas 24 dagen daar te werken. Zij vertelde dat ze 3 jaar geleden uit Venezuela gevlucht was met haar toen 13 jarige dochter. Ze had 2,5 jaar in Medellin gewoond. Omdat ze dringend op zoek was naar een baan, is ze in Guatape terecht gekomen. Ze werkt 15 dagen aaneengesloten in de Oak Tree House en is dan 2 dagen vrij. Ze woont in een kamer in de casa. Haar dochter is net geslaagd van College en is in de stad gebleven. Zij huurt met een vriendin een kamer. Ze werken hard aan een goede veilige toekomst. Ik koester de persoonlijke ontmoetingen met bijzondere mensen. Voor mij zijn deze verrijkend tijdens onze 'levensreis'. 

MEDELLIN

Na een comfortabele busrit van 2 uurtjes staan we weer op Terminal Norte in Medellin. We ontdekken de werking van het moderne schone metro netwerk in de stad en stappen uit bij station San Antonio in hartje centrum Bombona. We laten ons met een taxi naar het Gallery hotel brengen, 1,4 km verderop bij kruising Calle 47 / carrera 42. De horizontale en verticale nummering van de straten is simpel. Verdwalen kun je dan niet echt. 

Je kunt wel plotseling in ongure straten terecht komen. We doen er uiteindelijk een half uur over met de taxi. 

Mijn 1e indruk is "wat een hel, ik wil hier weg! Ik haat drukke steden, wat doe ik hier?"

Ik zeur tegen Michiel dat iedereen zegt dat Medellin super leuk is, maar ik zie het NOG NIET. 

Er wonen 2,5 miljoen mensen in het dal en tegen de berghelling bovenop elkaar. En die mensen verplaatsen zich...kortom chaos, herrie, zichtbare armoede op straat, uitlaatgassen, met gevaar voor je leven oversteken. 

We checken in bij het Gallery hotel. De kamer is modern en kleurrijk met een muurschildering. En de douche is zalig. En dat voor 30 euro per nacht inclusief ontbijt. Vol goede moed gaan we op zoek naar het historische centrum en de groene parken op de map. We gaan al gauw op in het gekrioel op straat en ik raak al langzaam overprikkeld en chagerijnig. Een Engels sprekende Pais (inwoner Medellin) laat ons weten dat er geen historisch centrum is. En de groene parken op de kaart blijken bestrate pleinen te zijn met een enkele palmboom. 

Ik moet dus mijn verwachtingen bijstellen. Morgen gaan we vast een interessant verhaal over de stad horen tijdens de Real City tour en mijn plan is om 's middags de rust in de Botanische tuin op te zoeken. 

Onze roodharige blanke gids Carolyn (local) vertelt ons vol enthousiasme haar verhaal over Medellin langs de lijn van 4 episoden: geschiedenis, transformatie, politieke omgeving en de huidige instabiele situatie.

Medellin heeft geen lange historie. Er wordt geen geschiedenisles op school onderwezen. Men wil de geschiedenis vergeten. Ik hoop maar dat de huidige jeugd zich bewust is van de oorzaken en gevolgen van het politieke klimaat in voorgaande decennia. Carolyn probeert ons wat te laten begrijpen van de politieke tegenstellingen van de communisten / socialen / liberalen. Het is een complex spanningsveld, wat ik niet exact kan navertellen.

Belgische architect heeft maar 1 zijde van kathedraal mogen maken

3 dagen voor ons verblijf in Medellin is er een landelijke staking geweest om de ontevredenheid met het beleid van de huidige regering kenbaar te maken. Er is veel onrust geweest in met name Bogota en Medellin. Er is een grote tegenstelling tussen arm en rijk in het land en de regering stelt impopulaire maatregelen voor op het terrein van pensioen, minimumloon, belasting enz. De bekende topics. Na het ondertekenen van het akkoord met de guerrilla beweging 3 jaar geleden hadden de Colombianen vertrouwen in de nieuwe president. Er zou weer een toekomst in veiligheid zijn. De economie bloeide op. Het is zichtbaar dat er ontzettend veel bouwprojecten uit de grond zijn gestampt. De toeristische sector kon gaan groeien. Maar na 3 jaar transformatie ervaren mensen helaas niet alleen vooruitgang. Voor veel mensen is het elke dag hard werken voor de minimale basisbehoeften. 

Na de verhalende stadswandeling van 3,5 uur zijn we wel toe aan wat relaxtijd in een groene omgeving. We reizen met de metro naar de botanische tuin. Tijdens het eten van een ijsje kijken we verwonderd naar een grote leguaan in een boom. Michiel observeert dit mooie beest een tijdje en doet pogingen om een scherpe foto te maken.
Hij verheugt zich al enige tijd op een nieuwe goede zoom camera. Ook waren eekhoorns en kleine schildpadden te zien bij het kleine bosje bij het terras. Na wat slenteren door de niet heel bijzondere botanische tuin zijn we op zoek gegaan naar een elektronika shoppingmall. Die camera voor het vastleggen van de prachtige flora en fauna gaat er komen. Gelukkig is de mall in de wijk El Pobablo, de paar procent rijke mensen wonen daar. En ook de hostels zijn vooral in deze meer moderne wijk gevestigd. We genieten van een heerlijk diner in een sfeervol restaurant. En ze hebben ook de beste Carrot Cake die ik ooit gegeten heb.

 

 

De volgende dag staat een bezoek aan Park Arvi op het programma. Het metrosysteem in de stad omvat ook 4 kabelbanen. Dit is echt een prachtig engineer project uitgevoerd door de Fransen. Michiel observeert de technische werking met leergierige ogen. We gaan met een kilometers lange metrokabel naar de top van de berg op circa 1500 meter hoogte. Je hebt een prachtig weids uitzicht over de hele stad en je kunt in vogelvlucht het leven in de barrios aanschouwen. Het is een super mooie tocht, die Michiel heeft vastgelegd op een filmpje.

Ik voel me teleurgesteld over de wandelmogelijkheden in Natural Park Arvi. Zoals wij dit noemen: "alleen recreatie binnen de lijntjes", oftewel op de grote verharde wegen. De wandelpaden zijn alleen toegankelijk op vaste tijden onder begeleiding van een spaanstalige gids. Je moet daarvoor een groep vormen en betalen. Ik heb begrepen dat je dan vooral veel informatie krijgt en dat er van wandelen nog steeds weinig sprake is. Dan maar over de verharde weg en toch stiekem offroad een stuk het bos in. Maar we komen al gauw op prive terrein uit, dus dan maar terug voor koffie. We mijmeren over de reden van dit strikte beleid. Zouden ze gezien het recente verleden bang zijn voor kidnapping of overvallen in het bos? We weten het niet precies. Wel merken we op dat de overheid zeer aanwezig is met regulering voor van alles. 

Naar aanleiding van de afwezigheid van Engels sprekende gidsen, praten we over "werken" op een fijne plek om een beetje te integreren, te ZIJN en een taal goed te leren. Ervaringen van andere reizigers of zeilers inspireren ons soms, of een aanschrijving voor een functie door een Werving & Selectie bureau. Maar "werken" lijkt even leuk, het is op dit moment vooral een hinderlijke obstakel in de reisplanning.

In de middag bezoeken we het Museum Moderne Art. Ik voel me alleen geraakt door afbeeldingen van afro haarkapsels met geketende nekken met daarbij tekeningen van kruidenplanten. Dit symboliseert een protest uiting tegen slavernij van vrouwen en het tegengaan van abortus. Michiel heeft zich vooral goed vermaakt in Lab 1. Hier is een soort van psychologisch geluid / beweeg experiment van de mens in een donkere lege ruimte te zien. Na mijn eerste angst voor het niet weten wat er gaat gebeuren en het voorzichtig aftasten van de ruimte, begon ik meer comfort te voelen om vrij te bewegen in de ruimte zodat de sensoren verschillende geluiden creerden. Michiel heeft met veel geduld lange tijd in de ruimte gebivakkeerd om te ontdekken hoe het experiment in elkaar zit.
Verder is er in het museum mijns inziens veel filosofisch marketing geneuzel over zware politieke en ethische themas om het kunstwerk te profileren.

George Orwell Animal Farm

Overal kerstversiering op de plazas

Hup met de taxi verder naar Parque El Poblabo om weer in de moderne wijk een sfeervol restaurantje te vinden.  

We settlen ons bij Rango Boutique hostel aan het parkje bij het Hilton. Tja dit past ons voor even, lekker tussen de westerse backpackers, goede muziek, sfeervolle inrichting. We laten ons een hamburger goed smaken. Michiel doet de treffende uitspraak dat het verschil tussen de huidige backpacker en de "comfortabele FOX reiziger" alleen de vorm van de tas is. Net zo avontuurlijk! 

Na de relaxtijd gaan we met de metro weer terug naar ons goedkope hotel in barrio chaos centrum waar de rest van de Nederlanders zit.

Na het uitchecken reizen we comfortabel met de taxi naar het vliegveld 22 km verderop. Zo dat is genieten! 

We mogen weer terug naar ons drijvende huis in de marine. Trouwens wij reizen niet met een backpack. Die heb ik na mijn tripje Nederland in de container gegooid. De stof aan de binnenzijde was volledig vergaan na circa 25 jaar trouwe dienst. Deze oldskool 55 liter rugzak had ik gekocht voor een paar dagen Tienertouren met de NS. Als 16-jarige ging ik met vriendin Hanneke kamperen op Texel. Gepakt en gezakt stond ik klaar, mager meisje met circa 20 kilo bepakking. Totdat mijn vader me zo ongeveer verbood te gaan met de woorden: "je bent toch g..v..d..geen pakezel!" Nou....zeker zo koppig...

Dat ondervindt Michiel ook regelmatig tijdens onze onderweg en/of wandeltripjes. Tuktuk voor 2 euro; "nee joh is vast niet ver, dat kunnen we prima lopen". Heerlijk bezweet aankomen, love it.

Bewoners van Tayrona National Park: je kunt tubben op de rivier

Dagje relaxen op het strand van Palomino

Colombianen op zondag bij kruising zee en rivier bij Palomino

Na het dagje uit op zondag moeten we aan de bak bij de Spaanse School  Flamingo Coworking in Santa Marta. We volgen een weekcursus (20 uur) Spaans bij La Profesora Paola en zitten in een prive mini klasje met Pascal uit Zwitserland. In het dagelijkse leven oefenen we overal Spaans, dus ook bij de vuilnisbelt langs de weg. Hier staat waarschijnlijk dat je het vuil naast de bak moet gooien. We verwachten nog circa 2 weken in Colombia te zijn.

Joy is de eerste boot in de marina met knipperende kerstlampjes in de masten. Dit kijkt super sfeervol. We denken kerstmis te vieren op een wit bounty strand van de archipel San Blas (Panama).

Hasta pronto!!!