Colombia voor de kerst

Alleen voor anker bij vissersdorpje Taganga, nabij Tayrona National Park

We blijven nog een paar daagjes. We zien wel een dun windvenstertje om de kaap bij Barranquilla te kunnen ronden maar laten het even nog voorbij gaan. Deze kaap staat volgens onze pilot bekend als een van de lastige kapen van de Carieb, omdat door het kaapeffect de wind met wel 10 knopen kan toenemen, met bijbehorende opbouwende golven. Dus we willen daar met weinig wind langsvaren maar de passaatwind is hier net weer 'aan' gezet dus dat zal moeilijk worden. De ervaring is dat veel pilots geschreven zijn door bange Amerikanen en die vinden alles 'huge'. Het zal allemaal wel loslopen.

Terri werkt vanaf het strand: nieuwe dinghy beschermhoes
voor een heel zacht prijsje. Het druk pratende mannetje
 negeert volledig dat ik maar een half woord Spaans spreek. 

De dinghy met extra beschermlaagje.

Hoewel, een paar dagen geleden hadden we besloten om naar een van de baaien van het Tayrona national park te gaan, tegen de wind in. Vanaf de ankerplek bij Taganga waar we liggen is dat maar een klein stukje, twee uurtjes. We zetten een puntje genua, ik stel hijsen van de bezaan nog even uit tot we de baai uit zijn en we moteren het hoekje om. Dertig knopen wind op de neus met hoge golven als ontvangst. Een groot verschil met de comfortable ankerplek. De boot ramt erdoor maar het is verre van comfortabel. We zijn niet helemaal voorbereid op dit gebeuk en gooien gauw de kussens en alle zooi die we niet in de kuip nodig hebben en die niks met zeilen te maken hebben naar binnen. Golven over dek die de bijboot van zijn plek beuken, gangboorden onder water. Ik zet me schrap in de kuip, word zeiknat van buiswater en constateer dat onze voorbereiding weliswaar te kort schiet voor deze omstandigheden maar ook dat er voor de boot an sich niet zo veel aan de hand is. Arianne vindt het niet leuk meer. We reven nog wat genua weg en laten de motor bijstaan. We besluiten om de eilandjes en rotspuntjes bij Isla Aguja heen te varen en de kortere maar ondiepere route te vermijden. Als we om de hoek zijn gaan we overstag en zetten koers de baai in en bedenk ik wat we zouden moeten doen als de motor zou uitvallen langs deze rotsige lagerwal. Niet veel opties.

Na twee uurtjes komen we aan in de prachtige ensenada Concha. Verassend hoe verstild en rustig het hier in de beschutting ineens is. Zalig. Ik laat het anker vallen en laat wat ketting uitlopen als er een snelle boot met zes man erin komt aanvaren, ze hebben een sirene. Het wordt duidelijk dat we daar niet mogen ankeren want het strand is 'dicht' voor onderhoud (?). Heel jammer want we waren net heel tevreden dat we er waren en dat de baai zo mooi beschut is tegen de swell en wind.

Na wat overleg – ook niet voor één nachtje? ook niet als we niet van boord gaan? Ook niet alleen even eten?- blijkt toch dat we echt niet mogen blijven. Vriendelijke mensen, daar gaat het niet om, maar ze zijn onverbiddelijk en wachten tot we ankerop zijn en varen met ons mee naar buiten. Een beetje chagrijnig rol ik een minimaal puntje genua uit en zo zeilen we na een kwartiertje met 2 knopen de baai alweer uit. Ze blijven een eindje verderop met ons meevaren. Met zo weinig zeil en in de luwte duurt het wel even voor we weer buiten in de heksenketel zijn en zo hebben we toch nog even tijd voor een broodje voor we terugvaren naar waar we vandaan kwamen. Windje mee dit keer en dat is een pak comfortabeler.

Favoriete bezigheid in Colombia: BINGO!

Vooral de vrouwen doen mee voor de prijzen en spelen op
meerdere borden. Goed voor het oefenen van cijfers in Spaans want
voor anker liggend in de baai kunnen we lekker meeluisteren.

Zwoel dansende mensen op de muur, wie wordt daar niet vrolijk van?

Elke dag vinden we in Santa Marta weer nieuwe muurschilderingen.

Colombia heeft veel te bieden en we zijn nog niet uitgekeken. In Santa Marta zijn we nog niet eens naar het museum geweest, we hebben nog niet echt meegedaan met de populaire bingo en de gratis danslessen en we liggen nog steeds voor anker bij Taganga. Prima baai, uitstekende ankergrond maar ook vrij toeristisch. We hadden ook graag een paar dagen rustig in de mooie natuur gelegen.

We gaan met de bijboot naar de kant en laten ons verleiden door een van de vele verkopers hier op straat. Ze willen je graag in hun restaurant hebben of verkopen tripjes naar de stranden vanwaar we net zijn weggestuurd.

Virgen del Carmen is populair hier

Veel voormalige vissers zitten nu in het toeristen transport.

Wandelpad naar het volgende strandje

Hele nacht dikke muziek in de baai: in de ochtend geconstateerd dat deze mannen de daders zijn.
Boxen in de auto en bier zuipen op een tuinstoel all night long. Dronken voor één nacht maar doof voor altijd.

Een aardige man die motoren verhuurt pakt ons in; best leuk, met een crossmotortje rondrijden. We huren voor de volgende dag een motor en dit gaat in tegenstelling tot zaken doen met autoriteiten weer erg eenvoudig en snel. Geen borg, geen rijbewijs, geen gegevens nodig. Alleen de huursom en alles is inclusief. We gaan de stad uit richting Minca en beklimmen de Cerro Kennedy met de motor. Offroad, door watertjes, over keien, klei, door diepe groeven en over hoge bulten. De motor, een 200cc enduro ding geeft geen krimp en sjouwt ons moeiteloos omhoog. Lekkere grote veerweg in de voorpoten en dat is ook wel nodig in dit terrein en vooral met mijn gebrek aan ervaring. Het is wel heel vermoeiend en vereist constante concentratie om de ideale route te vinden tussen de keien. Soms mislukt dat en dan stuiteren we dwars door diepe geulen en over grote keien die ik had willen vermijden. Maar de motor geeft geen krimp en als je gewoon stuurt waar je heen dreigt te vallen dan komt het steeds goed. Ik hoop wel dat we de banden heel houden want die krijgen enorm op hun donder.

Project bergweg verharden met beton: Er is geen andere route
of alternatief, maar 'met de motor kan je er wel langs'.
Gewoon over het ijzer en net gestorte beton heen. De wegwerkers
vinden dat geen probleem.

Transport van goederen naar dorpjes op de berg is nu wel
even problematisch.. De spullen worden naar de andere kant van
 de werkzaamheden gedragen en gaan met een andere auto verder.

De terugweg is het lastiger omdat het -bijna beneden gekomen- ook nog geregend heeft en nu is dus alles ook nog glibberig van modder, je kan naar beneden lastiger afremmen. Het is moeilijk om de snelheid laag te houden. De handrem (voorrem) kan je beter niet aanraken want het voorwiel slipt snel en de voetrem (achter) heb je bijna niet nodig omdat ik de motor op de compressie met de koppeling afrem. Eén keer verlies ik de controle en glijden we bijna uit. Ik stuur de berm in, zwaar begroeid en omhoog, dat remt lekker af. Een effectieve methode bij gebrek aan techniek of skills. Niet zo sexy, maar heb dit bij skieën ook vaak toegepast en als je tegen hartkloppingen en hoongelach kunt werkt het prima.

We doen er drie uur over om naar de top van de berg te rijden, de terugweg duurt twee uur en beneden aangekomen zijn we allebei flink moe. We eten wat in Minca en rijden in het laatste halfuurtje voor de schemering terug naar de verhuurder.

Het is de tweede keer dat we in Minca zijn. Het bergachtige bosgebied is prachtig, een stuk koeler en goed te bereiken vanaf Santa Marta. De vorige keer kreeg in Minca kreeg ik het droeve bericht dat mijn tante Hannah is overleden, de zus van mijn moeder. Plotseling en volkomen onverwacht. Op zo'n moment vind ik het heel rot dat ik nu zover van huis ben en niet even in de auto kan stappen om mijn moeder te gaan knuffelen of gewoon even samen met de famillie te zijn. Gelukkig hebben ze in de hostel redelijk goed internet en kunnen we bellen met Whatsapp. Tante Hannah was ook lezer van dit blog en nu zijn we dus met één minder. Heel verdrietig. Verzoek aan de overige lezers om er maar flink op los te lezen en leven want voor je het weet val je om en is het feestje over. Althans, het feestje gaat wel verder maar dan zonder jou en dat is veel minder gezellig.

Rest nog voor nu om iedereen een fijne kerst te wensen want we gaan vanmiddag weer op pad. De bedoeling is dat we met een paar tussenstops naar de San Blas eilanden gaan. Dat wordt een rustige kerst met een paar andere boten.