Fruitig dagje

Het is niet altijd rozegeur en maneschijn aan boord van Joy. Hoewel, maneschijn is het probleem niet, daar is genoeg van. Alleen de rozengeur is sinds enkele dagen ver te zoeken. Ik ben namelijk ziek. Ik ben eigenlijk nooit ziek en normaal geproken vind ik het ook behoorlijk onnodig en hinderlijke tijdverspilling, maar uit solidariteit met de wereld heb ik mezelf een darminfectie aangemeten. Corona was hier niet verkrijgbaar. Maar met koorts enzo. En uiteraard de standaard acute ongemakken die gepaard gaan met een darminfectie zoals het leeglopen als een op hol geslagen ballon. Ik zal jullie verdere geuren en kleuren besparen maar de rollen pleepapier gaan hier net zo hard als de vismolen uit een vorig blog. Het jánkt eraf.  Ik slaap dus al een paar dagen in de salon, dichtbij de pot zodat ik niet om de haverklap eerst over Arianne heen uit bed hoef te klimmen met alle risico's van dien.

Naast dit ongemak is het ook vervelend dat er net nu een vrachtbootje in de haven ligt, samenvallend met hogere deining dan normaal uit de verkeerde kant. Daarom zijn we nu buiten de golfbreker moeten ankeren op heel onrustig water. De golven slaan regelmatig als mokerdreunen onder de kont van Joy en daar word je echt wakker van omdat het klinkt alsof je ergens tegenaan botst. Verder liggen we natuurlijk enorm te rollen waardoor het blijven liggen op de smalle bank in de salon ook niet vanzelfsprekend is. Het toiletbezoek is helemaal uitdagend en heeft sterke overeenkomsten met het rodeorijden op zo'n mechanische stier die je wel op kermissen ziet. Nu heb ik tijdens die frequente bezoeken goede argumenten en uitstekende motivatie om tot het eind van de rit in het zadel te blijven en dat heeft gelukkig tot nu toe zijn vruchten afgeworpen.

Niet een heel fruitig bruggetje in dit verband, maar over vruchten gesproken; vandaag bleek een 'fruitfull day' voor alle boten in de baai. Er was een meeting aangekondigd op de radio dat er 'wat fruit' zou worden uitgedeeld door de inwoners van Hiva Oa en daarom stonden we allemaal aan het einde van de middag op de kade. Er waren tafels neergezet, helemaal bomvol met grote dozen vers fruit! Papayas, limoenen, bananen, sterfruit, de beste pompelmoezen ter wereld, mango's, broodfruit en andere fruiten die ik nog niet ken. Superleuk en heel lief. Voor elke boot was er een volgeladen bananendoos! De burgemeesteres kwam een toespraakje houden. Ze heette ons welkom in een moeilijke tijd en benoemde de quarantaine die voor iedereen, maar vooral voor de zeilers moeilijk was geweest. In je huis met weelderige tuin is het toch anders dan zittend in je schuitje, vooral nadat velen van ons al zolang onderweg waren.

Overigens hebben wij daar enorm mee gesloft natuurlijk, doordat onze timing per ongeluk best goed uitviel hebben wij maar 7 dagen extra aan boord hoeven blijven, ondanks de ineens zeer strenge regels bij aankomst. We hadden ook de boot Lucky kunnen noemen. Dat had ook gepast want het is niet voor het eerst dat we met de boeg in de boter vallen. Hartverwarmend was deze verlate maar zeer hartelijke ontvangst. Op de kade was een grote groep zeilers en lokale mensen verzameld. Wat dus tegenwoordig niet meer mag als het niet in een kerk is. Eigenlijk is er hier geen reden om anders met elkaar om te gaan dan vóór Corona. Maar ja, je hebt natuurlijk maar één gevalletje nodig en dan kan het zich snel verspreiden. Alleen: hoe moet dat gevalletje hier komen?

Er zijn hier 0 gevallen, de luchthaven is dicht. En eens in drie weken zet de vrachtboot met een kraan de containers op de kant. Met een slim beleid rondom die havens is het heel goed mogelijk om zo'n afgelegen eiland als Hiva Oa virusvrij te houden. De kans dat hier zo'n geval binnenkomt is dan erg klein. En dan wordt het op een gegeven moment, zeg na een paar weken lockdown, een beetje raar om elkaar niet meer op een 'normale' manier te bejegenen. Want wanneer is het risico dan klein genoeg om weer normaal te doen? Of kan dat nooit meer? Zal 'normaal doen' dan strafbaar gedrag blijven? Sommigen hebben mondkapjes, de politie vraagt of we meer afstand van elkaar willen nemen en er worden geen handen geschud. Omdat de hele wereld ander omgangsgedrag heeft moeten leren doen we het hier ook. 

Het voelt een beetje als die mop van Urbanus:

Een man strooit poeder in de rondte en ik vraag hem "waar is dat voor?" De man antwoordt "dat is anti-olifantenpoeder". "Maar er zijn hier toch helemaal geen olifanten!?" "Precies! Goe poeier hé!?" 

Een aantal boten heeft een bedankje georganiseerd voor Marc, de Covid-19 coördinator die de belangen van de zeilers zo goed heeft behartigt en de officals. Tevens wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om alle zeilers te informeren van de vrijheidsvlag die we hier bedacht hebben om de lokale bewoners te informeren dat wij 'veilig' zijn. Met deze vlag in het want mogen we binnen twee mijl van het eiland rondvaren!  Er was ook al overeenstemming met een paar andere eilandbesturen. Die vinden het ook een goed idee en willen graag meedoen om zeilverkeer tussen een beperkt aantal schone buureilanden door bekende, met vlag gemarkeerde boten toe te staan. Maar Tahiti gooit roet in het eten, die wil het nog niet.  Waarschijnlijk zijn de zeilers hier de enige toeristen die ze dit jaar gaan zien hier, dus ze willen graag dat we wat rondvaren en hier en daar de toerist gaan uithangen. 

Marc (links) bedankt de zeilers voor de medewerking.

Hereiti doet de presentatie van de vlag en de vertaling. 
Het is een heel mooie vlag. (linkerhand, achter de telefoon)

De kinderen presenteren de dankjewel tekst. 

Het ingezamelde geld van de zeilers wordt besteed aan het Semafoorstation

Marc met de tekening van de baai met daarop alle bootjes en dankjewelletjes.
 

Laatste nieuws is de aankomst van Artemis, een zeiljacht 54(!) dagen geleden vertrokken uit Equador en na een weigering op Paaseiland doorgevaren naar hier. Hen was verzocht door te varen naar Papeete. Er was hen verteld dat de bevolking van Hiva Oa vijandig was. Ik denk niet dat de bevolking dat hier op prijs stelt trouwens. Die zijn namelijk een toonbeeld van gastvrijheid, zeer vrijgevig en heel vriendelijk en behulpzaam. Duidelijk een ontmoedigingsbeleid, maar wel lullig dat ze dat vanuit Pepeete zeggen, over de rug van  hun eigen bevolking. 

Er liggen nu wel wat meer boten dan eigenlijk comfortabel is, vooral als er swell is. Daarom liggen we nu 'buiten' omdat er binnen de beschutting te weinig plaats is.  

En eergisteren kwam Yann hier aan met 'Baluchon', Frans voor 'knapzak' en een goede naam voor zijn bootje. Een tikje zonderlinge man die met een zelf ontworpen en gebouwd bootje van vier (4) meter hiernaartoe is komen zeilen. De bouwkosten waren 4000 euro en hij heeft 'm in 400 uur gebouwd. Vierenveertig dagen deed hij over de oversteek en hij kwam wrikkend de baai binnen want er zit geen motortje in. Hij had met zijn voorraad op 40 dagen gerekend... Het Panamakanaal was ook een stuk goedkoper: bootje op een aanhanger en karren maar.

Yann komt wrikkend naar binnen. Hij heeft geen motor.

Er liggen hier Catamarans met langere bijboten dan de Baluchon!

Het is denk ik een voorwaarde dat je wat eigenzinnig bent als je zoiets onderneemt, ik zou geloof ik langzaam van eenzaamheid gek worden, of van de kleine ruimte en anders wel van het eten van Chinese noodles en blikjes tonijn voor 44 dagen aan een stuk. Maar respect hoor. Hij is in Frankrijk begonnen, dus het is ook niet zijn eerste oceaan. Al die tijd geen stap kunnen zetten. Alleen maar liggen tussen jerrycannetjes water, zitten tussen een paar dozen Chinese noodles en ruimte om te staan in het dakraam / kajuitluik. 60 bij 60 cm. Knap als je dat kan zonder depressief te worden. Of gek dus. En hoe klein ook, ik zou denk ik toch nog een opblaaskano ergens in frotten. Nu ligt ie hier, maar kan nog geen kant op zonder te zwemmen.

Wij zijn wel blij met Joy. Precies groot genoeg voor de meeste dingen, te groot voor havens en onderhoud en te klein voor de rest.

En op Speciaal verzoek voor R. van Mil hier nog een betere foto van de vlag (links in beeld),
op de kop gepresenteerd, maar dat is niet zo erg.
De vlaggetjes worden hier op het eiland speciaal voor ons gemaakt en kunnen we tegen kostprijs ophalen als ze klaar zijn.
Hiermee mogen we dan naar de andere baaien varen.  Vrolijk toch?