Nuku Hiva Fotoblog. En ook een verhaaltje natuurlijk.

Het eiland Nuku Hiva is de plaats waar Zouterik en Incentive, enkele van onze zeilvrienden, aankwamen na een lange tijd quarantaine in Panama. Het was een gezellig weerzien dat we vieren met een paar lange avonden met verhalen en borrels. Nog een paar dagen later komt ook Tiago aan vanuit de Gambier eilanden, zij hebben eerst een stop gemaakt in Fatu Hiva. Gezelligheid alom.

We varen tussendoor even een baaitje verder, omdat we de grote Baie de Taioha te zwellerig en te groot vinden. In de Anse Hakatea genieten we van de enorme zwarte vertikale rotswand waarop we, bijna onmogelijk, tóch weer met de verrekijker geiten ontdekken. Het begint met het spotten van een 'witte pixel' die lijkt te bewegen, en als je dan met de verrekijker kijkt blijkt dat een geit of het witte stuk van een geit. Steenvast zijn er dan ook geiten in andere kleuren te vinden, maar die zijn erg moeilijk te spotten. Verbazingwekkend hoe die beesten kunnen 'rondscharrelen' op vrijwel vertikale wanden. Er zal er best af en toe een naar beneden pletteren, maar behalve wat gemekker hoor je daar nooit wat over.

Vanuit deze baai maken we een schitterende wandeling naar een grote waterval. Hiervan heb ik een filmpje gemaakt, maar die is nog niet af. Misschien gebeurt dat nog wel eens... 

Trouwens, even iets anders:  ik vond nog een leuk filmpje van enige tijd geleden, toen we nog in de San Blas waren.  We maakten een heel zeilplan, mét 'fok' ;-) van een oude spinaker voor de kano van Arkin, de Guna eigenaar van de kano. Helaas bereikte ons enige tijd geleden het bericht dat hij is overleden. Arkin kwam altijd in de ochtend aanroeien met verse broodjes voor ons en kon álles gebruiken wat we te ruilen hadden. Ik gaf hem op een dag ons visite kaartje, hij kijkt erop en zegt 'heb je die schoenen nog nodig?'. Dat ging over de schoenen die ik op het miniscule fotootje op het kaartje aanhad.. ;-).  We hebben hem nog geholpen met schoonmaken van zijn landje en volladen van zijn kano met grote stenen om zijn keukenvloertje op te hogen in zijn hutje. De zee kwam daar soms binnen.  Het filmpje is gemaakt door Nuesa, van SY Levavento. Mooi gemonteerd met muziek enzo. 

Het maakt jullie toch niks uit wat er te zien is, als het maar beweegt toch?  Hier is de link naar het filmpje. Het duurde drie uur om te uploaden. 

 Filmpje San Blas sailing. 

 Maar ik dwaal af..

Terug naar de waterval; die ik trouwens zelf niet op de film heb omdat het pad voordat je bij de waterval bent niet meer vindbaar is. We eindigen de wandeling dus bij een soort volledig overgroeide 'vijver' waar water tussen de keien stroomt omringt door enorme rotswanden. Het omgevallen verbodsbord met waarschuwingen over gevaar voor vallende stenen hebben we dan al lang geleden genegeerd. Overigens hebben we die vallende stenen verder ook niet gezien of gehoord. Wel horen we regelmatig kokosnoten uit de bomen pletteren, en die zijn zéker ook vrij dodelijk als je die op je ei krijgt. Sommige van de kokospalmen zijn wel dertig meter hoog en we letten erop dat we niet onder de kruinen lopen of stilstaan. Eerst hoor je iets door de bladeren razen en dat eindigt in een luide 'pof!'

Omdat we bij de 'vijver' dus niet verder kunnen lopen gaan we zonder schoenen verder. Gaandeweg wordt ook het water steeds hoger en trek ik ook mijn broek uit. Zo gaan we verder, bij elke droge steen trekken we weer wat kleren uit naarmate we door dieper water waden. Uiteindelijk hebben we alle onze kleren in een vijftig meter lange meanderende striptease op diverse stenen in het water liggen. Inclusief camera en tassen. Vandaar dus dat ik geen filmmateriaal heb van het interessantste deel van de wandeling: Poedelnaakt klauteren en zwemmen we verder op handen en voeten om bij de waterval te komen, die alsmaar 'om de hoek' lijkt te zijn. Na een tijdje zien we toch weer een pad, en zo kunnen we toch weer verder lopen, voorzichtig op onze blote voeten. Na een paar honderd meter komen we bij een prachtige, door rotswanden omgeven 'vallei' met de driehonderdvijftig meter hoge waterval ergens daarachter. Ook vanuit deze plek is de waterval niet in zijn geheel te zien maar wel te horen. Alleen het onderste stuk is te zien, en er stuift water. Best apart om hier in volledig geboortekostuum rond te struinen. Elk moment verwacht ik een groep Chinese cameratoeristen die het wandelpad wél konden vinden. Dat zou best grappig zijn maar er is hier niemand.  Ik zwem nog wel een eindje tegen de door het vallende water veroorzaakte wind en waternevel in om het vallende water te kunnen zien terwijl Arianne op het eind van het pad blijft wachten. Omdat ik me al aardig kwetsbaar voel in deze woestenij en ik me voorstel dat er ook wel af en toe iets hards kan meekomen met het vallende water blijf ik er toch maar wat vandaan. Het zijn echt hoge rotsen waar het water vandaan komt, maar je kan er niet achter kijken om 'de hoofdstroom' te zien. We gaan dus terug zonder de waterval te hebben gezien maar het was wel weer een mooi avontuur. 

Sprookjesachtige Kathedraal in Taiohae.

In de navel van deze mevrouw zit een gaatje en daardoorheen kan je een
'boodschap voor de toekomst' in haar buik stoppen.

Ze heeft ook hele dikke billen!

De vissers maken de vangst schoon op de kade van de haven, de resten gaan over de rand waar de haaien er gretig elke dag van eten. Het volstrekt ontoereikende trappetje voor de bijbootjes van de 50 boten in de baai is er vlak naast. Je moet dus in het geklauter over de bijbootjes naar de trap er niet naast stappen... 

Speciaal voor Corona is er nu een helikopter gestationeerd in Nuku Hiva. Ik weet niet of helicopters helpen tegen dat virus, maar zo kunnen ze in geval besmette gevallen gauw rondbrengen naar andere eilanden ofzo. 

Arianne maakt een prachtige wandeling naar verschillende uitzichtpunten

Mooie uitzichten overal hier.

We ankeren een paar nachten in Controleurs Baai en maken wandelingen in de vruchtbare vallei van Taipivai. In elk dorp is een afvalinzamelpunt en een watertappunt. Er staan een paar pickuptrucks afgeladen met lege flessen om drinkwater te vullen. Gewoon lekker 1,5 literflessen vullen bij de 'dorpspomp'.

We maken een mooie wandeling naar een klein dorpje met wit strandje. Jammie picknicken met baquetje vette worst of pindakaas. Franse culinaire hoogstandjes, wij nemen de cuisine gewoon mee naar het strand om deze temidden van duizend nono's op te smullen. De nono's zijn onzichtbaar kleine mugjes die me 53 keer op mijn rug prikken telde Arianne later.
Van een aardige man krijgen we pompelmoezen en een kam bananen. Lekker een uur terug sjouwen: gelukkig krijgen we een lift van toeristen uit Tahiti met een huurauto. 

Iedere twee jaar is er groot Marquesas festival, in 2021 wordt deze weer hier op Nuku Hiva gehouden. We struinen wat rond over het nu verlaten terrein en klooien met een heel lange bamboestok een paar hoog hangende mango's uit de boom. 

Terugkomend van onze fruitstrooptocht, als ik de bijboot van het strand aan het trekken ben komt een man aanlopen om me een honingraat in de handen te drukken. Ik had zojuist een kort praatje gemaakt met zijn vrouw die bijen stond weg te zwaaien uit de auto. Ze had er een oude emmer in staan vol met honigraten. Met zoute strandzandhanden pak ik de van honing druipende raat aan en frommel hem in een boterhamzak. Terug aan boord knijp ik er bijna een halve liter heerlijke honing uit! Mensen zijn zó vriendelijk hier!

Vanuit Anaho maken we een pittige wandeling over de berg naar het volgende dorpje Hatiheu. 
Wederom een pittoresque kerkje. Het dorpje ziet er keurig verzorgd uit met zelfs een boulevard.

Wandeldag met Laurens en Kitty; We lunchen met creamcrackers en eeuwig houdbare plastic cheddar kaas van de plaatselijke winkel. 

Het is een warme en steile wandeling met mooie uitzichten.

Bakkerij Arianne heeft met enkele tips van Kitty een nóg beter resultaat bereikt.
De broden beginnen nu echt met professionele meesterbakkers te concurreren. (Die hier trouwens niet wonen want ze bakken alleen maar witte stokbrood.)
Het ovenschaalbrood is ook nog gevuld met rozijnen en noten. Jummie!

En we doen nog een kneuterig kerkje in de aanbieding: idyllisch dorpje Anaho met witte zandstranden

Arianne:  Ik maak een wandeling naar de westzijde van het eiland. Hier struin ik een tijdje over het land

van een boerderij voordat ik bij de duinen aankom. Je mag hier zelf tomaten, aubergines, pompelmoezen enz plukken. Wel tegen betaling natuurlijk. 

Een soort duingebied op de wandeling. Dit eiland kent vele landschappen, Bergen, duinen, groene valleien en ook bosgebieden met naaldbomen. Het zou dan Oostenrijk kunnen zijn. Alleen heel beperkt sneeuw.

Op diverse plaatsen zijn nog oude 'tiki's' te vinden; beelden en petrogliefen (steentekeningen in reliëf). De historische sites worden slecht onderhouden en veel van de beelden en voormalige oude nederzettingen zijn behoorlijk overwoekerd. Je waant je net Indiana Jones als je hier met je kapmes zwaaiend door de jungle op de beelden stuit. (nou ja, stuit.. in dit geval stonden er wegwijzertjes ;-)

Op één wandeling had ik een kapmes geleend van iemand die aan het 'pad' woonde. Ze wees waar het pad was, maar wij zagen het niet. We kregen een machete mee maar zijn halverwege (?) omgekeerd omdat het hard ging regenen en het een grote modderbende werd. Best leuk om lekker Samoerai-tje kunnen spelen. Tjak! Flinggg! Zeisss! Ik heb wel al mijn ledematen nog. (Arianne ook) 

Deze blog is gepubliceerd op ons "thuis" eiland Hiva Oa met aardig goed internet. Ik heb hier het geplande motoronderhoud voor Nieuw Zeeland > Tahiti vervroegd gedaan. Met goede hulp van een monteur was alles heel snel in 2 uur klaar. Weer een zorg minder. De distributieriem is nu vervangen, samen met de idler-roller en de spanrol. Ik zag er tegenop omdat als je die riem niet goed doet je de motor zwaar kunt beschadigen. Gelukkig had de monteur vaker met het bijltje gehakt. Het was fijn met zijn tweeën te zijn, in mijn eentje was het denk ik niet goed gelukt, of ik zou er erg lang over hebben gedaan. Je hebt toch even vier handen nodig en op een bepaald moment ging het zó lastig dat ik ervan overtuigd was dat we iets niet goed deden. Maar de monteur zei dat het erbij hoorde. 'Non, c'est normal. Pousser pousser!'  Ok dan. Duwen dus..

En het dieselfijnfilter is ook vervangen, ik denk dat die er ook al twintig jaar opzat. Die was knap vies van binnen.  En er was een probleem met de boiler. Als we de motor aan hebben loopt het koelwater daarvan door een warmtewisselaar in de boiler, waardoor we nog bijna twee dagen daarna nog warm water hadden (30l) Maar de laatste tijd kregen we als de motor had gelopen loeiheet knaloranje roestwater, gek genoeg uit de koude kraan. Ik heb helaas de boiler eruit moeten halen dus nu moeten we voortaan warm water maken met de fluitketel. Tot we een nieuwe boiler hebben want ik ben wel van plan er weer een te installeren voordat (als?) we naar Alaska gaan.

In Nieuw Zeeland zijn we namelijk voorlopig niet en Tahiti gaan we misschien ook maar kort zijn in verband met de open grenzen sinds 15 juli. We moeten er alleen nog heen voor reparatie van de windvaanstuurinrichting. 

Vliegtuigen en cruiseboten zijn weer volgeladen met toeristen en er mogen nu ook weer directe vluchten uit Los Angeles naar Tahiti komen. Die kunnen, zonder quarantaine, na een test voorafgaand aan de vlucht gewoon gaan rondbanjeren. Alleen nog een zelftest enkele dagen na aankomst is verplicht. Air France vliegt via een omweg omdat ze niet in Los Angeles willen landen vanwege Corona, maar Air Tahiti nui vliegt er rechtstreeks op. Wat zou daar nou mis kunnen gaan?! 

Dus toen gisteren de Aranui binnenliep, de vrachtboot met ook hutten voor toeristen, was iedereen voorbereid. Mondkapjes op de kin dragen in de winkels enzo. Overal wasbakjes met kraan en zeep. Arianne heeft mondkapjes gekocht, om het wat aantrekkelijker te maken in vrolijke designs. Ik denk niet dat ze veel helpen, het voelt als kippengaas tegen de muggen. Slechte pasvorm. Maar goed, we houden wel vooral afstand en wassen vaak onze handen. Vanaf nu is iedereen weer 'verdacht' en dat geeft een vreemde atmosfeer. 

Na een heerlijke tijd van circa 3,5 maand op de mooie Marquesas eilanden met de super vriendelijke mensen hebben we zin in een nieuwe omgeving: we vertrekken binnenkort naar de Tuamotus archipel, circa 450 mijl zeilen. Atollen met koraal, smalle zandstrandjes met palmbomen en een levendige onderwaterwereld met mantas, haaien, kleurrijke vissen....

Een hele fijne zomervakantie toegewenst en tot gauw!