Verwondering in Ua Pou

Vanuit Baie Hanemenu in het noorden van Hiva Oa vertrekken we om vijf uur 's ochtends voor de vijfenveertig mijl naar de zuidkant van eiland Ua Pou. Heerlijk zeilen met erg mooi weer. We worden verwelkomd door de spectaculaire motu Takae. We hebben twee nachten super rustig geankerd tussen de steile rotswanden van Uapo. De mekkerende geiten hielden ons gezelschap. We hebben met de verrekijker heel wat afgetuurd naar die dwaze beesten die vrolijk steil omhoog huppelen.

Zoekzoek de geiten. Op de steilste wanden zien we geiten de daar schaars groeiende blaadjes opknagen. Ik denk dat ze dat echt voor de lol doen want er zijn plaatsen genoeg met grazige weiden en  ander gemakkelijk toegankelijk groen. Ik vraag me af of er nooit geiten te pletter vallen door een misstap? 

Inzoom van de foto hierboven... Op alle eilanden zijn de geiten onvermoeibare waaghalzen.

Voordat we na vijf dagen weer naar de bewoonde wereld gaan, ankeren we eerst nog in baai Punahu. Hier woont een familie in een paar kleine hutjes van hout en golfplaten, een kleurrijke stofdoek voor het "raam" en een matras op de grond. Maar we kunnen jaloers zijn op een open keuken met uitzicht op prachtige rotsformaties en de verse groenten en fruit in de tuin. Het terrein is afgebakend met een golfplaten hek die de kudde scharrelvarkens buiten moet houden. Die stinken behoorlijk en wroeten buiten het hek alles lekker om. Als we langs wandelen tijdens een familie lunch op zondagmiddag worden we hartelijk verwelkomd en krijgen van allerlei lekkers aangeboden. We proeven van gedroogde geitenvlees tussen het versmaden van de overheerlijke chocoladecake door. Een bijzondere combinatie, maar wat vooral zo lekker is is de gastvrijheid van deze mensen. Jammer genoeg blijft de conversatie door ons beperkte Frans erg op de oppervlakte.

 

We wandelen en scharrelen samen wat af, altijd van alles te ontdekken of te vinden (fruitjacht). Ik heb zin om naar het volgende dorp Hakahau te wandelen. Michiel gaat anker op en verplaatst ons huis op de motor 5 mijl verder. De tocht in 1 streep naar de volgende baai was wat sneller dan te voet. 4 uur later, 16 km klimmen en afdalen in de benen en uitgehongerd kwam ik aan. Maar het was een super mooie wandeling met zeer afwisselende landschappen. Telkens weer een blik op de diverse basaltpieken. Ik heb volop genoten, ook van uitdaging.

Vliegveldje van Ua Pou. Niet voor Boeings.

De bijzondere basaltkolommen van Ua Pou (spreek uit als oewapoe) zijn gevormd in de vulkanische geschiedenis van de eilanden.

Sappige verhalen van andere zeilers over Manfred lokken ons uiteindelijk naar het dorp Hakahetau. Hier willen gaan kennismaken met de beroemde/ beruchte chocolatier. Hij is 35 jaar geleden het Ruhrgebied van Duitsland ontvlucht. Een sterk verhaal met "Duitse sauna", mooie vrouwen, massage, brand, verzekeringsgeld enz.

De vrouw des huizes laat de papayas zien. We plukken sappige guaves en krijgen uitleg over het groeiproces van de koffieboon, avocados enz. 

Hier groeit de koffie

Manfred heeft een vruchtbare paradijselijke nederzetting gebouwd, volledig zelfvoorzienend met energie van de wind, waterkracht en zon. Onze droom na deze zeilreis...
Manfred biedt al een stukje land aan...jammer dat Ua Pou zo vreselijk ver van Nederland is. 

En de cacao voor de chocolade

De poezenfamillie jaagt de ratten weg van het terrein. Ze krijgen Spaghetti met vis te eten.
Omdat we 1,5 uur op Manfred moeten wachten, kletsen we met zijn vrouw. We proeven de zalige chocola alvast en krijgen super lief een dikke verse boterham met rijpe avocado als lunch. 

Op zijn 68e kan Manfred nog steeds niet met zijn handen van vrouwen afblijven. En zijn mond is ook vol van seksistische grapjes. We waren gewaarschuwd door een Duitse zeilvriendin die hem "rapy touchy" noemde, dus ik kon het wel managen. 

Het heilige domein: geheime chocolade werkplaats. Chocolatiers van over de hele wereld schijnen hem te bezoeken. Recent heeft hij zijn geheime recept voor 30.000 euro aan een Chinese familie verkocht. Dan zal de chocola binnenkort wel niet meer zo exclusief zijn. Ook verhalen gehoord dat Chinezen hotels en marinas opkopen of willen bouwen in Frans Polynesie. 

Voor de kippen wordt elke dag een enorm brood gebakken. 

Verkiezingen op het eiland: vrolijke kleurrijke kleding hebben de partijkandidaten aan. Belooft goeds voor de toekomst toch? Polynesiers zijn over het algemeen niet heel positief te spreken over de Fransen (zacht uitgedrukt). Echter willen ze wel graag territoriaal overzees gebied blijven. Er komen heel wat euros deze kant op.