Bloggie van Makemo.

We zijn nu een poosje in de Tuamotu archipel. Vooral na de ervaringen in de Marquesas is dit weer een heel ander stukje aarde. Veel platter, zonniger en met andere kleuren. Minder groen, meer blauw. Knalblauw is het water, de lucht en sommige vissen. Hoewel die vissen er wel in alle kleurcombinaties te vinden zijn, heel bijzonder. Er zitten echt mooie exemplaren bij. Paarse koralen, witte stranden en palmbomen, heel veel kokospalmbomen. 

Liggend aan de kade maken we met een paar boten een 'mini-marina' waar we met 4 boten liggen om harde wind af te wachten. Handig om weer eens  zó van de boot te kunnen afstappen.

Het is hier lekker rustig, omdat er minder mensen wonen. En naar onze ervaring; waar de mensdichtheid laag is, is de sfeer beter en zijn de mensen vriendelijker. Er is minder struggle for life, minder competitie en meer leven. Dat komt denk ik ook doordat het hier altijd mooi weer is, de omgeving mooi en er genoeg te eten is. Het probleem is -op veel plaatsen in de wereld- is dat je die sfeer heel mooi kunt verkopen in reisfolders. Maar vervolgens verandert alles juist daardoor: luchtvaartindustrie, charterboten komen en gaan en dan moet iedereen ook nog 'vermaakt' worden want men blijft maar kort en wil wel álles doen en zien. En met de toeristen komen er bars, disco's jetski's en ander lawaaispul. Maar als er muziek en kunstlicht op het strand is dan hoor je de vogels niet, en ook niet het plonzen van ontsnappende kleine prooivisjes en het gescharrel van de krabbetjes in de struiken, de droge plof van een vallende kokosnoot. En je ziet de sterren niet. 

Openluchtkerkje 

Van aangespoelde glazen flessen op het koraalstrand op het buitenrif proberen we een 'pamfluit' te maken die fluiten in de wind. Er was alleen niet veel 'testwind' die dag.

Juist het op een verlaten strandje zitten aan het einde van de wereld met een klein vuurtje in de vallende avond, terwijl de sterren steeds zichtbaarder worden is wat mij betreft voldoende entertainment. Less is more zeg maar. Nou vooruit; een koud biertje erbij. Maar ja, je moet er wel van houden natuurlijk. Daarom vinden we deze afgelegen eilandjes heerlijk. Te ver van Tahiti voor toeristen ;-)
We kwamen een oudere vrouw tegen met wie we wat babbelden. Het ging over de covid uitbraak en alle nieuwe regeltjes. Ze begreep maar niet waarom de grens was open gedaan omdat we toch allemaal genoeg te eten hadden? Ze zei dat het alleen maar om geld gaat, steeds meer geld. Er zijn inmiddels 310 gevalletjes Covid in Tahiti en omringende eilanden. Zeven mensen in het ziekenhuis en drie op intensive care. Ik weet niet wat er gebeurt als het opduikt in dit soort kleine gemeenschappen maar het zal niet positief bijdragen.

Onder water bij het rif snorkelen... 

Via Whatsapp kunnen we, verassend genoeg want we liggen soms echt in een uithoek, op de meeste plekken toch nog een beetje contact houden met de rest van de wereld. Whatsapp (tekstjes) hebben soms maar een sprankje ontvangst nodig om verzonden te worden. Soms krijg ik vragen, of we het nog niet zat zijn. Of we ons niet vervelen. Maar hoewel we natuurlijk best af en toe een saaie dag hebben is er over het algemeen genoeg te doen. Omdat we anders leven hebben we ook andere entertainment, bovendien hebben we ook niet zoveel vermaak nodig. En vergis je ook niet in de hoeveelheid tijd die gaat zitten in het voeren van een huishouden op een bootje. Als je een baan van 9 tot 5 hebt heb je geen tijd (of zin) om zelf ook nog je brood te gaan bakken. Maar hier doen we dat wel. Superlekker!

De vrachtboot ligt achter ons aan de kade

De was doen, met de hand, water maken, water koken, wassen, spoelen, waslijn ophangen, was ophangen, overboord gewaaide was opduiken, het kost allemaal tijd. Dan weer de supboard oppompen, de dinghy in het water laten, de buitenboordmotor erop hangen, gelijk wat klein onderhoud eraan doen. Nieuwe kussenhoesjes maken want ze vallen uit elkaar door de zon. Verder zijn er overal steeds meer vrienden en bekenden die we steeds een tijd niet hebben gezien en dan moeten ;-) we samen snorkelen, wandelen, yoga-en, BBQen, borrelen, koffie en bier drinken en diverse bestanden uitwisselen. In Makemo, waar we nu zijn, hebben we een paar dagen aan de kade gelegen, dat was een tijd geleden! Handig dat je zó van boord kunt stappen en niet eerst een ritje in de bijboot hoeft te maken. Erg praktisch en we lagen goed beschut tegen de dertig+ knopen wind die er verwacht werd. Omdat we hier toch een paar dagen waren hebben we hier het beddengoed laten wassen. Die grote lappen zijn niet zo praktisch met de hand en bovendien is het lekker als die eens goed heet worden gewassen in een machine. Maar ja, wie kan dat doen? We vragen wat rond en de dame van de supermarkt weet misschien wel iemand. Ze loopt met Arianne naar buiten om op de fiets te gaan rondrijden naar verschillende mensen in de buurt. Ze weet wel een paar mensen die volgens haar in ieder geval genoeg water hebben. Arianne stept erachteraan. Vanaf de fiets roept ze de bewoners van het betreffende huis toe om te vragen of ze de was willen doen. De supermarktmevrouw zegt dat Arianne altijd de fiets mag gebruiken die voor de winkel staat, een chinees geval met drie wielen en een grote mand achterop. Handige fietsen om dingen mee te transporteren; er rijden er veel van rond hier. Na een paar adressen waar niemand thuis is besluiten ze morgen nog een poging te doen. Het kost allemaal wel wat tijd natuurlijk, een wasje regelen. En dat kan je gedoe vinden, of je kan het accepteren als een fact of life. Het beste is het laatste, anders heb je er geen plezier in. 'Thuis' alles in de wasmachine gooien voelt als werk, hier is de was gedaan krijgen een project en soms een avontuurlijke dagbesteding. Er komen in ieder geval weer wat leuke ontmoetingen uit voort en een inkijkje in het reilen en zeilen van een dorpje op een atol in de stille oceaan.
Het water komt dus uit heel grote tanks die bij mensen in de tuin staan, of betonnen tanks die onder of aan het huis gemaakt zijn. De tank wordt gevuld met regenwater. Ook heeft iedereen zonnepanelen voor de stroom en warm water. 

'Groentekraam' bij de vrachtboot. Het lijkt niet druk, maar het gaat zó inefficient allemaal dat we twee uur in de rij staan voordat iedereen die voor ons is is geholpen.  Gelukkig hebben we verder weinig afspraken.
 

Verschillende koralen in goede conditie hier.

Nu zijn we onderweg naar een onbewoond atol, een natuurpark. Tahanea heet het. Ik denk dat we daar écht niet meer bereikbaar zijn op whatsapp, behalve dan met de radio natuurlijk. We blijven er een week ofzo, tot een aankomend windveld gekalmeerd is en dan zeilen we naar Fakarava voor het vieren van diverse verjaardagen. Terwijl we het atol naderen zien we Ventana op AIS verschijnen. Ze liggen voor anker achter een eilandje bij de pas. Ik roep ze op VHF en we worden gelijk uitgenodigd voor diner. We kennen Jane en Rob van Hiva Oa en Fatu Hiva. Gezelligheid! Het anker gaat in spierwit koraalzand en wederom helder water. Morgenochtend gaan we met hen snorkelen in de noordpas van dit atol. Er schijnen mooie koralen te zijn..

-----
At 27-8-2020 01:45 (utc) our position was 16°50.96'S 144°41.55'W
Oh trouwens: ik heb al een hele tijd geen prikkertjes meer gezet omdat ik niet of nauwelijks nog kan verbinden met Winlink. Alleen met de stations van Sailmail lukt het, maar dan heb ik een andere accountnaam en dan komt het prikkertje niet op dezelfde kaart. Dus ik stuur wel een blogje met waar we zijn...

De kronkelige dingen zijn een soort slakken die in een schelp wonen. Ze zijn er in alle kleuren!

Paarse koralen.