Bora Boring?

Bora Bora  28 oktober – 13 november 2020

Bora Bora: een favoriete droombestemming voor verliefde Honeymooners, welgestelde Amerikanen en chauvinistische Fransen. Witte zandstranden, wuivende palmbomen, 3 tinten blauw transparant water, rieten *5 hotelhuisjes op palen in dit uitnodigende zwembad, een cocktail met een geel parasolletje met je geliefde bij een spectaculaire rosegloed zonsondergang. Op dit paradijs op aarde zijn wij op 28 oktober gearriveerd. Inmiddels zijn we al 2,5 jaar op Honeymoonreis met ons eigen comfortabel zeilhuisje Joy. 

Maar hoe ervaren wij Bora Bora na zoveel prachtige bestemmingen en bijzondere avonturen? Bora Boring!? We lachen er samen om. Voelen we ons bore out? De kleuren wit/blauw “have seen that before”; snorkelen en wandelen “have done that enough”; moet ik nou alweer bananenbrood bakken van de overvloedige bananen “have eaten too much bananas”; lezen/internetten/netflixseries kijken en niet te vergeten slapen “have a sensitive butt of doing nothing”. We hebben weinig sociale contacten, want “corona everywhere”. En dan is ook nog het regenseizoen begonnen. Jullie, Nederlanders in het koude saaie “lockdown” Nederland, snappen het vast helemaal. Wij van de Joy, hebben een boring leven op Bora Bora. Of vraagt onze perceptie om een systeem reset? Als ik nou eens uitgebreid stil sta bij de leuke ontmoetingen en bijzondere ervaringen van afgelopen 2 weken, zien we dan wellicht toch een Bora Exciting? Ervaren jullie met ons mee? Dan kunnen we samen een conclusie trekken.

In Tahaa kregen we onze zeilvriendin Jane van de Franse Courtbouillon, toen Portugese Adventure, daarna Amerikaanse Ventana en nu de Australische Perigee, aan boord. Zij heeft als 59 jarige single vrouw pas een spannend bestaan. Het avontuur met Rob van Ventana was voorbij en ze had een lift nodig naar Bora Bora. We hebben hier in verweggistan nog geen bezoek mogen ontvangen, dus het was leuk om een gast te krijgen. We hebben een beetje rommel opgeruimd om voor Jane een slaapplek te maken, gewoon in de salon. Jane is makkelijk. En Jane praat graag en veel. Urenlange conversaties in het Engels. Een welkome gezellige onderbreking van de rust en stilte op de Joy, voor een paar dagen. We hebben samen gewandeld, gesnorkeld, gekookt en gepraat. Of had ik dat al gezegd? 

Rumproeverij, handig met mondkapje

Jane droomt over het kopen van een eigen boot, samen met een leuke man. Ze wil graag met alles helpen en zeilvaardigheden leren. Dus dan ben je aan het goede adres bij geduldige mentor Michiel. Jane kreeg van ons de opdracht om Joy zelfstandig van de ankerbaai aan de NW zijde van Bora Bora 8 mijl verder in de lagoon te varen. Het begon met een uitgebreide les van route uitwerken op de navigatieprogrammas Open CPN en Navionics. Nog best een secuur werkje vanwege de vele kardinalen, gekleurde betonning, zeer ondiepe plekken omringd door koraalriffen. Maar ze heeft haar examen met goed resultaat afgelegd. Jane is weer wat gegroeid in haar leerproces na deze voor haar exciting oefening.

Bij aankomst op Bora Bora zijn we tijdens een verkennende wandeling richting het dorp Vaitape gelopen. Ik zeg gelopen, want het was niet echt een ontspannen wandeling. In het midden van Bora Bora is een grote steile berg met 2 toppen en daar omheen loopt een weg. Een smalle weg vol met verkeer. En dat zijn wij niet meer gewend. En we houden er ook niet van. Gauw de supermarkt in voor verse groenten. Jane had wat Coronaatjes en een paar flessen wijn gekocht. En laten we nou ook niet van sjouwen houden in de hitte op een drukke weg. Ik ben een succesvolle lifter, regelmatig wordt mijn wandeling gehalveerd. Binnen een paar minuten konden we achterin de bestelwagen tussen de planten plaatsnemen met onze zware tassen. Leuk om een praatje met een locale man te maken, die in een resort werkt. Twee dagen later verschijnt er een nieuwsbericht dat er een Corona uitbraak is op Bora Bora, er zijn 55 actieve cases en nog 60 testen in afwachting. Om het een beetje spannend te houden, de supermarkt is de besmettingshaard. De manager en al zijn personeel zijn besmet. De winkel wordt gesloten. En hopelijk komen wij met de schrik vrij.

Zaterdag 31 oktober: een bijzondere dag. Het is Halloween en Full Moon. Er is een dinghy drift georganiseerd met alle boten van het mooringveld bij Motu Piti Aau. Maar eerst krijgen we nog heel spannend een groep Piratenkinderen op bezoek. “Trick or treat!!!” We verwennen ze met de geliefde Oreo koekjes. 

Rondom zonsondergang verzamelen zich zo'n 10 dinghys in de lagoon. We knopen de bootjes aan elkaar vast. Tot onze teleurstelling is het geen avontuurlijke drift want er zijn ankers uitgegooid. In mijn beleving is het wel een corona uitdaging, omdat sommige mensen nog steeds handen of zoenen geven bij kennismaking. Dat begin ik wel een beetje spannend te vinden. Een deel van de zeilerscommunity acht zichzelf wellicht immuun, maar dat zijn we natuurlijk niet. We blijven aan de rand van de drijvende groep een beetje toeschouwer. Na enkele gezamenlijke weerwolfklanken bij het opkomen van volle maan, laten we ons heerlijk rustig terug drijven naar de Joy. 

Nu mijn zorgen een beetje zijn aangewakkerd, vind ik het toch niet meer een goed idee om op maandagavond 2 november een sundowner party met locals op het strand te houden. Tijdens een strandwandeling werden Jane en ik enthousiast van een paar dansende vrolijke schaars geklede vrouwen. Ze hadden een gezellige party op hun kleine stukje privegrond. Twee nichten uit Tahiti waren even op vakantie bij hun tante. Spontaan en vol enthousiasme vroegen we of we ook mochten aansluiten op een andere avond. Na nog wat geklets stond de afspraak. Maar toen begonnen bij mij en Jane de twijfels: kan/mag dergelijk sociaal contact in dit coronatijdperk? Wie zal het zeggen? Met ons eigen gezonde verstand hebben we maar bedacht om naar de afspraak te gaan en wellicht op gepaste afstand een drankje te doen. Helaas voor nu geen swingende zwetende vrouwenlichamen. Maar de vrouwen waren er niet...uiteindelijk werd het een bijzondere ontmoeting met 4 locale mannen. Voor mij en Jane nog leuker zelfs. Hoewel, ze kwamen niet door de sixpack keuring heen. Ze waren wel super vriendelijk en harde werkers. Super nieuwsgierig bekeken we met ons drankje in de hand wat ze aan het doen waren. Ze sjouwden pakken bij elkaar gevlochten bladerenmatten naar het strand. We gingen er met onze neus bovenop staan en stelden vragen. Ze verzamelden en bewerkten bladeren van een bijzondere soort boom op de motu om dakbedekking te maken. Deze pakken verkochten ze aan het luxe resort in Tahaa, waar wij gratis internet geregeld hadden (vorige blog). De pakken moesten van het strand naar de boot gebracht worden, vanwege het ondiepe water circa 50 meter verder. Opstropen die mouwen en broekspijpen en meehelpen sjouwen. De locale mannen vonden het te geestig en waren zeer dankbaar. En zo verandert een dansfeestje dat niet door ging in een gewone strandwandeling met een drankje en eindigt in een leuke locale werksessie.

Michiel volgt al dagen nauwgezet de Verkiezingen in de VS. Elke tussenstand per staat wordt vol spanning bijgehouden. We hebben Amerikaanse buren, SY Tumultous Uproar met Russ and Lisa. Ze nodigen ons uit voor een cocktailavond op 4 november. Zij hopen te kunnen proosten op een voorsprong voor Trump. Samen met de bemanning van de Noorse 2K hebben we een gezellige avond met politieke discussies en uiensoep. Heel toevallig heeft Russ net als Michiel ook als engineer bij het Amerikaanse bedrijf Rexnord gewerkt. Behalve de politieke kleur hebben ze overeenkomstige interesses op het gebied van zeilboten, motoren, bier en vrouwen.

Er zijn een aantal bijzondere plekken in de blauwe lagoon waar je mooi kunt snorkelen. Samen met Perigee hebben we in het zogenoemde aquarium kleine gestreepte visjes gevoerd met rijst en mais. Ze eten min of meer uit je hand en je zwemt in een wolk van visjes, zo gaaf! 

Op een ander moment zijn we op zoek gegaan naar eagle rays. Het snorkelen met de sterkte tegenstroom was een ware krachtinspanning. We zijn blij dat we er toch nog 2 gezien hebben. Eagle rays zijn veel kleiner dan mantas of sting rays. Bij Motu Toopua hebben we met deze joekels gezwommen. Ze kunnen wel meer dan 2 meter zijn. Ze worden op bepaalde plekken, ver van het strand, gevoerd voor de toeristen. Zo kan er geld verdiend worden met snorkel excursies bij het rif. We zijn gezellig rondom de toeristenboot gaan snorkelen en konden ook een sting ray aaien. Ik was helemaal excited. Michiel baalde ervan dat de batterij van de GoPro leeg was. Hij vond mijn opwinding leuker om te filmen dan het decor van de vele blacktip haaien en toeristen om ons heen. Deze prachtige beesten zwommen gewoon rakelings langs me heen. Voor ons bezoek aan de Tuamotus zou ik nog zijn gaan gillen. 

Michiel heeft gedurende 3 maanden prachtig onderwaterwereld filmmateriaal verzameld. Als wij veel regendagen krijgen, het internet op is en de verveling echt toeslaat, worden jullie op een dag beloond met een fantastisch filmpje!  

We worden bij de Australische crew van SY Perigee uitgenodigd om het dominospel Mexico Train te spelen. In de salon van hun Amel Super Maramu (was lang onze droomboot) legt David ons de spelregels uit. Simpel gezegd is de uitdaging om met de 14 dominostenen die je gepakt hebt een ononderbroken treinspoor te bouwen. Maar je rechter buurman kan telkens jouw slimme strategie verpesten. Vol spanning je beurt afwachten. Na een paar rondes is Michiel uitgeroepen tot winnaar.

Mount Otemanu van 727 meter hoog trekt altijd de aandacht. Je kunt geboeid naar de omringende wolkenformaties blijven kijken. De uitdaging voor vandaag is deze steile berg beklimmen. Is het verstandig na de regenbuien van afgelopen dagen? Nee! Maar het is wel exciting. Als we de drukke hoofdweg verlaten, lopen we langs bouwvallige huisjes waar de gewone Bora Bora familie woont. Alles wat voorhanden is, wordt als bouwmateriaal gebruikt. 

Ik zeg wel 5x tegen Michiel dat de realiteit zoveel anders is dan mijn verwachting. Ik had veel rijkdom en grote luxe villas verwacht. Het beeld dat opgedrongen wordt door de fantastische reisbrochures. En dat is hier ook te vinden, maar dan wel op de private motu eilanden waar 5* resorts gebouwd zijn voor de toeristen. Na deze realiteit check komen we via een overwoekerd pad in het bos tegen de steile bergwand. Zoals bij vele wandelingen, is het weer een avontuurlijk spel padvinderij. We zijn al gauw het spoor bijster. Er lijkt wel een pad te zijn, maar deze is voor een deel bezaaid met omgevallen bomen. Nou dat moet dan door de landslides recent gebeurd zijn, want we weten van andere zeilers dat ze recent nog naar de top zijn gelopen. Het pad is onbegaanbaar op dit moment en we lachen dat we snel klaar zijn voor vandaag. We proberen nog een andere route te vinden, maar deze brengt ons bij een huis in aanbouw. 

De bouwvakkers zijn niet heel spraakzaam, maar we kunnen uit hun woorden opmaken dat de route gevaarlijk is door landslides. Oke, kunnen we lekker makkelijk deze uitdaging afvinken. We picknicken op een boomstam terwijl Michiel geïnteresseerd kijkt hoe de sterke mannen de voorbereidingen doen om beton te gaan storten. We lopen terug naar het dorp via de andere weg bergafwaarts. 

Slechts een paar honderd meter verwijderd van de heenweg. En hier staan wel wit gepleisterde villas met zwembaden. En blanke mensen; en dikke autos voor de deur, wel 2!

De volgende dag gaan we op pad voor een nieuwe wandel uitdaging. Ditmaal aan de zuidkant van het eiland en wel helemaal naar de internetmast. Appeltje eitje, is maar een klim van 150 meter of zo. Gewoon ff wandelingetje, zeg ik tegen Michiel. Maar 1 liter water mee en nog ergens een verdwaald pakje Oreo koekjes in de tas. Voel je hem al aankomen? Mijn plan was om na het genieten van het prachtige uitzicht aan de andere zijde van de berg naar beneden te gaan. Op de app Maps.me staat een pad. Wij denken dat pad gevonden te hebben. Het is een mooi pad over de bergkam. Het loopt lekker en geeft ons fantastische vergezichten op het 3 tinten blauwe water. Maar we zouden slechts een blokje om doen met 1 litertje water mee zo vlak voor de beloofde lunch. Nergens een duidelijk pad naar beneden te vinden. Uiteindelijk zien we iets wat erop lijkt. Hoopvol klauteren we steeds verder naar beneden. Met handen en voeten en een beetje glijden. 

Maar dan staan we toch opeens bij een steile bergwand. We zien een man cave huisje daaronder, dus we besluiten toch nog verder te gaan. Met een lange stevige bamboostok ter ondersteuning is het gelukt om weer een etappe af te dalen. We gluren in de man cave hut: het leven kan zo simpel zijn met een klein slaapmatje en sardientjes op creamcrackers. Deze man komt hier ook, dus er moet een pad zijn. En die vinden we uiteindelijk ook, maar dat vinden toch een beetje too excited. Het is een lang touw op een supersteile verticale bergwand. Ik kan niet zien waar die eindigt. En wat als het touw te kort is of alleen maar gebruikt wordt voor het omhoog trekken van zijn blikjes sardientjes? Zou toch jammer zijn van onze honeymoonreis hier op Bora Bora als we naar beneden vallen. We besluiten terug te gaan naar het pad op de bergkam. Makkelijker gezegd dan gedaan met steile hellingen zonder grip omhoog. Maar als team en met hulp van de bamboo stok overleven we dit leuke avontuur. 

In het kader van mijn verjaardag feestweek verwennen we onszelf met uit eten bij de hotspots van Bora Bora. Na de enerverende wandeling lopen we gewapend met mondkapjes het restaurant Bloody Mary binnen. Het is ruim sfeervol opgezet met houten zitjes onder een bamboo dak. Leeg! Corona heeft de toeristen aardig afgeschrikt. Of is het ontbreken van wifi de spelbreker? We besluiten dat we zonder afleiding eigenlijk optimaal kunnen genieten van een sappige clubsandwich, perfecte friet met overheerlijke mayonaise. Aanvallen! 

We offeren onszelf op voor het spekken van de locale horeca en doen het 2 dagen later nog eens over met een hamburger en een koud Hinano biertje in de Bora Bora Beach Club op het witte strand. Uitzicht op volle partijen borsten en billen. We integreren graag en dat doe je hier in Frans Polynesie met fastfood en wat speklagen kweken. Obesitas en Corona, blijkt geen beste combinatie te zijn. De cijfers liegen er niet om, Frans Polynesie neemt de leiding.

Om te werken aan mijn onrustige luie kont, heb ik mezelf voorgenomen weer regelmatig yoga en fitness sessies op het voordek te doen. Ik ben best tevreden over de uitvoering tot nu toe. Ik geniet ervan tijdens bewolkte momenten in de ochtend of namiddag. Ik droom nog van een catamaran met een yogaplatform, maar voor nu doe ik mijn zonnegroeten, stretch en evenwichtsoefeningen (begeleid door app Downdog), squats/opdrukken/buikspieren enz. in het gangboord net passend tussen de verstaging. In de blauwe lagoon achter Motu Toopua deed Michiel gezellig mee met een sportsessie. We kregen een pauze kado, omdat 2 andere zeilers peddelend op een sup board langszij kwamen hangen voor een praatje. Ze vroegen of wij helemaal uit Leiden waren komen zeilen. Jazeker, antwoordden wij trots. Zij waren afkomstig uit Italie en Croatie, maar woonden in Amsterdam. Ze waren voor een week op vakantie in Frans Polynesie, Ze hadden een charterboot (Catamaran 45 ft) gehuurd op Raiatea. Van een lange zeilreis kunnen ze als beginners alleen nog maar dromen. Ze vertellen ons over hun excitement, omdat ze nog nooit mensen hebben ontmoet die het echt doen! Wij denken dan stiekem, dat is wel een duur en kort oefentochtje. Zeilen op het IJsselmeer en de Wadden is ook mooi en leerzaam. En echt veel oefenen is er niet bij, want je huurt dat grote ding om al spelevarend een paar mijl verder een mooring op te pikken. Niks diverse zeilvoeringen, geen motor geweld in drukke marinas of schadevrij ankeren tussen puntige bommies. Na een leuk praatje is onze pauze voorbij en dril ik Michiel tot nog meer pushups en buikspier oefeningen. Maar ze komen al gauw terug met een grote tas boodschappen. Zij moeten morgen 25 mijl tegen de wind terug motoren naar Raiatea om vervolgens s middags naar Tahiti te vliegen. Vakantie is alweer voorbij, dat is wel echt kort. Wij zijn als kleine kinderen tijdens Sinterklaasavond opgewonden over de luxe boodschappen die we kado krijgen. Dolblij zijn we met dure verse druiven, zak sappige jazz appels, luxe broodjes, gezouten pistache noten van de AH, bio quinoa, exclusieve pasta en olijfolie uit Italie, pakken nieuw toilet- en keukenpapier, tandpasta, zeeppompje, schoonmaakmiddel en als hoogtepunt romantische waxinelichtjes. Er was nog veel meer. Ze hebben vast aangevoeld wat we nodig hadden. Wij hebben ons verwonderd over hun inkoopbeleid voor 1 week. Maar goed wij voelen ons dankbaar en zij zijn geinspireerd door onze ontmoeting.

Ook exciting, maar dan met een negatieve betekenis was mijn doktersbezoek op dinsdag de 10e. Na de spannende wandeling en de lekkere stille lunch voelde ik me toch wel bezorgd over de grote plakkaten rode galbulten over mijn hele lichaam. Dit duurde inmiddels al een week (na de cocktailavond!?) en anti-histamine pillen werkten niet. De jeuk was te verdragen, ben wel wat gewend dus ik heb eerst geexperimenteerd met onder andere geen bananen (je zou van de overvloed spontaan allergisch kunnen worden. En we hebben het beddengoed dat recent gewassen is door charterboot wasserette nogmaals uitgespoeld. Wellicht gebruiken ze wel een of ander desinfecterend middel. Nou jah, oorzaak moeilijk uit te pluizen. Dus private arts gebeld, die gelukkig best een woordje Engels spreekt. Haar lieftallige assistente heeft me keurig uitgelegd waar het was en toen ik alsnog verdwaalde belde ze me en stond ze mij op de weg al zwaaiend op te wachten. Dat geeft een reiziger in nood een fijn welkom gevoel. Na een kort onderzoek was de diagnose: acute Urticaria, oftewel allergische reactie met galbulten. Behandeling met stootkuur prednison. Laat ik die nou mijn sinds mijn ziekenhuisbezoek in Martinique mei 2019, in grote voorraad aan boord hebben. Hup starten met dit paardenmiddel, terwijl ik nog wat mijmer over wat mijn lichaam mij wil vertellen met deze heftige reactie? Oproep voor meer mindful momenten? Meer rust in lichaam en geest? Nou mijn immuunsysteem krijgt in ieder geval een flinke reset. En ik heb wellicht een paar dagen een “boring” bestaan ter herstel van mijn lichaam. Nou en? Dat hoort er eigenlijk ook bij. Dagen vloeien soms gewoon in elkaar over. Maar de realiteit was anders, schrijf ik nu een paar dagen later. Prednison is mijn stuiterbal drugs. Mijn geest werkt overuren. Slapen; daar doen we ff niet aan. Dat is voor saaie tijden. Het is een enerverende week geworden met het aanwakkeren van een uitdagend project. Maar om de spanning een beetje op te bouwen, houden jullie dit verhaal tegoed voor een volgende blog.

Hebben jullie het gemerkt? Het schrijven van dit blog heeft zeker bijgedragen aan een reset van mijn geest. Hoezo boring? Op zondag15 november hangen we zelf de slingers op ter ere van mijn verjaardag. Het wordt een coronaproof knalfeest met mijn liefste echtgenoot! Lekker veel zelfgebakken appeltaart voor onszelf!

Hartelijk dank dat jullie deelgenoot willen zijn van mijn gedachtenspinsels.Ik ben benieuwd naar jullie conclusie: Bora Bora: “Boring of Exciting”?

We vinden het super leuk om trouwe lezers van ons blog te hebben. Laat gerust een reactie achter, mag ook per email joyopreis(hier een apenstaartje)gmail.com. Altijd een opgewonden moment om post te krijgen.

Klein locaal bootje

Grote toeristen boot