Raiatea en Tahaa

Stortbuitje in aankomst...Ook gratis!

Hier bij Tahaa, het eilandje binnen hetzelfde rif als Raiatea (ik raak zelf ook in de war met al die namen hoor, maak je geen zorgen) kom ik tenminste weer es aan bloggen toe, we liggen nu met ons schuitje in de lagune, pal voor 'Le Taha'a Island resort en Spa'. Vijfsterren. Daar kan je vanaf een kleine negenhonderd euro per nacht een bedje boeken. De huisjes boven het water zijn nog wat prijziger en eten en drinken is niet inbegrepen. Ik heb het even opgezocht, gelukkig is er ook van alles gratis bij; pantoffels, toiletartikelen, badjas, en internet! 

En dat treft ontzettend want wij zijn groot liefhebbers van gratis internet. We kunnen het internet van het resort zelfs heel goed aan boord ontvangen; een prima reden om daar eens een kopje koffie te gaan drinken om het wachtwoord te bemachtigen. Dat was nog niet zo eenvoudig als het lijkt, want daarvoor moesten we ons eerst inschrijven bij de receptie. Met paspoort (gekopieerd vodje), creditcardgegevens (toch verlopen, we wachten nog op nieuwe Visacard uit NL), meerdere handtekeningen... We wandelen een rondje door het resort, erg mooi aangelegd allemaal, en netjes onderhouden. Bij het restaurant aangekomen werden we doorverwezen naar de zwembad-bar. Bij het zwembad treffen we de barman anti-virus getooid met een gelaatsmasker dat normaliter gebruikt wordt als bescherming tegen rondvliegende houtsplinters bij het kettingzagen. Hij vertelt ons vrij overtuigend dat we niet kunnen internetten als we geen kamernummer hebben... Hm, da's jammer want we kwamen natuurlijk niet écht voor de koffie. De koffie was alleen de dekmantel.  Even terug naar de receptie dus want we hadden gezegd dat we naast koffie ook voor gebruik van het internet kwamen. Toen dat eenmaal opgeklaard was kregen we bij uitzondering een soort kamernummer en een inlogcode waarna we ons alsnog bij de kettingzaagmaskermeneer vervoegden voor een kop koffie. Lekker snel internet wel, dus heb ik gelijk maar een massa foto's geupload voor de blog. Van ons eigen internet abonnementje hebben we alle data allang verbrast. We zitten al een paar dagen op het einde van de maand en de nieuwe databundel te wachten.

Na het plaatsen van het (vorige) blog en de koffie die ik trouwens geen vijf sterren waard vond, te lauw en wat slap, geeneens een glaasje water of koekje erbij moeten we rennen omdat er een enorme stortbui aankomt. Ik hou er wel van, dat echte noodweer, maar vooral als ik weet dat we stevig voor anker liggen of zelf aan boord zijn. Zo'n loodgrijze lucht contrasteert mooi met het blauwe water. We wachten de bui af in de lobby waar we veel natter dan gehoopt binnenrennen en kunnen gelijk de bar afrekenen. Da's blijkbaar nog een heel proces. Na een tijdje administratieve werkzaamheden en het in drievoud printen van de rekening is het gelukt om de koffie af te rekenen. Deze blijkt duurder dan op de menukaart vermeld stond maar omdat we nog van plan zijn het hele internet te downloaden vanaf de boot laten we het er maar bij zitten. We krijgen de rekening ter herinnering mee in een mooie met gouden lettertjes bedrukte envelop. 

Raiatea

Binnen hetzelfde atol kun je naar Raiatea zeilen, het eiland ligt maar klein uurtje verderop. Je kan hier lekker ongezien in je blote kont overboord springen en de boot poetsen. En bakken we weer lekker zelf brood want na het wekenlang opknagen van witte stokbroden kunnen die ons niet meer zo bekoren. Dat komt wel weer als we het deegkneden weer zat zijn. Het voordeel van die stokbrood is dat het een handige belegdrager is zodat je er bijvoorbeeld jam mee kunt inbrengen zonder plakvingers te krijgen en ze zijn goedkoop (want gesubsidieerd) maar verder snap ik niet dat die Fransen er zo mee weglopen. Wij vinden het na een tijdje maar fletse witbrooddingen. Ze zijn trouwens hier wel een stuk minder slopend voor je gehemelte dan sommige in Frankrijk verkrijgbare exemplaren met korsten zo hard dat het lijkt of je op een badkamertegel zit te kauwen. Dit tot treurnis trouwens van enkele Fransen die we spraken over het brood, die hebben juist liever die keiharde scheermeskorst waarbij je na afbijten van een paar broodscherven deze eerst met het bloed van je verhemelte moet verweken voor je het kunt doorslikken.

We kunnen hier ook weer gewoon fruit van de bomen plukken, we hebben mango's van negen ons per stuk! Broodfruitbomen staan hier ook genoeg, maar het fruit is helaas nog te klein, niet het goede seizoen. Jammer, want je kunt er lekkere frieten van bakken.

 Hier zijn we met de bijboot het enige bevaarbare riviertje van Polynesië opgevaren, maar meer dan een flinke beek moet je daar niet bij voorstellen. Leuk door de dichte begroeing (en regen!) meandert het een kilometer of twee de vallei in. Het eerste stuk zeilen we naar binnen met twee paraplu's als zeil. Er staan met onkruid overwoekerde bananenbomen waarvan er eentje beladen met bananen boven het water hangt.  Als ik probeer de bananenstam los te krijgen knakt de boom zelf en valt de hele bijboot vol bananen en bladeren. Wel weer honderd bananen  nu. Dit zijn trouwens kleine bananen hoor, niet zoals Chiquita's. Maar de smaak is hetzelfde. 

Uitgebloeide bananenbloesem. Dit worden allemaal banaantjes.

Een flinke stam bananen kan wel honderd stuks bevatten. Als de bananen eraf zijn gaat de plant dood en groeit er een nieuwe plant uit de wortels. Je kunt dus net zo goed de hele plant kappen, die is soms meters hoog. 

Ergens halverwege de rivier bezoeken we de bopanische tuin, waarvan personeel al een mondkapje om begint te knopen zodra je in zicht komt of er iets gezegd moet worden. Ik denk dat ze instructies hebben gekregen en probeer het uit door al op ruime afstand, een meter of tien, 'ioranaa!' (hallo) te roepen. Sommige dames knopen dan snel het lappie voor de mond, roepen hallo terug en dan doen ze het weer af om lekker verder te kletsen met de collegae. Heel vermakelijk. Bij de supermarkt zien we jongelui eerst een mondkapje voordoen om vervolgens handenschuddend met bekenden de winkel te betreden. En op een mooie ochtend zie ik een man alleen in zijn kano door de baai roeien, maar wel netjes met mondkapje op. Ondanks deze pogingen om het virus in verwarring te brengen verspreidt het zich hier toch ook razendsnel.  

Cruiseschepen aan de kade. weinig toeristen in deze tijden..

We maken een mooie wandeling naar de 'drie watervallen'. Het loopt uit op een aardige klimpartij maar gelukkig zijn op de spannendste plekken wat hulp touwen zonder welke de wandeling te gevaarlijk zou worden. Eenmaal boven zwemmen we in het heerlijk koele water.

Papaya groeit ook overal, maar die vinden we niet zo lekker.

Een zeer oud plein op de historische site. Je kunt er bijvoorbeeld overheen wandelen ofzo. Ongeschikt voor rolschaatsen.

Op dit eiland is veel historie te vinden, maar eerlijk gezegd kunnen de netjes gestapelde stenen me niet zo bekoren. Ik ben meer geboeid door de duizende krabbetjes die hier wonen. Die zijn met hun drukke gegraaf de zaak ijverig aan het ondermijnen. 

Rustige tijden hier met weinig bezoek.

Na twee weken Raiatea zeilen we verder naar Bora Bora, dit is de uitgang van het rif.

Buiten het rif zijn weer golven. Hier slaat de branding  van de oceaan op het buitenrif van Raiatea. Naar Bora Bora is slechts 20 mijl vanaf hier, dus met een paar uurtjes zijn we er wel. Over Bora Bora (en verveling?) gaat het volgende blog!