Aloha, Mahalo, Ha Hilo!

 Het zal inmiddels duidelijk zijn dat we 'er' zijn.  In Hilo, Hawaii. Hele snelle zeiltocht gehad, we bleven ook met gereefde zeilen of met alleen gereefd grootzeil nog knoerthard gaan, en dat heeft ook wel wat van het tuig gevraagd want vanochtend ontdekte ik een los tiertje bij een van de stagen van de grote mast. Die moeten we dus nog wel even vervangen voor we het traject op de noordelijke pacific naar Alaska gaan wagen. 

Maar zo ver is het ook nog niet natuurlijk, eerst maar eens Hilo en de andere plaatsen hier ontdekken. Hilo staat bekend om de grote hoeveelheden regen die hier het hele jaar door valt. Met ruim drie meter zelfs de meeste regen van de Verenigde Staten. Bij aankomst miezerde het wel een beetje en het 'land in zicht' moment viel wat tegen omdat ik een meer een mount Fuji achtige berg had verwacht. Met natuurlijk lava en ander spectaculair vuurwerk om ons te verwelkomen ofzo. En hoelahoepende meiden in rieten rokjes. Niets van dat alles dus, maar als we de baai inlopen gaat wel de zon schijnen. Voor ons is dat heel normaal, maar dat schijnt hier dus best wel uitzonderlijk te zijn.  

 De hoge verwachtingen waren ook een beetje aangewakkerd, althans vooral het vuurwerk,  door mijn fake-news reporter in Heteren die ons op zee van verouderde (ik denk uit 2018) informatie voorzag.  De vulkaan is juist heel rustig (saai!) hier, in tegenstelling tot die in IJsland en Italie.

De eerste indruk ben ik al bijna weer vergeten, maar bij binnenkomst van de baai viel op dat er geen andere bewoonde boten zijn. Alleen een paar bootjes die oud liggen te worden aan een mooring. Verder wat mensen op supboards en ander drijfspeelgoed (elektrisch aangedreven flyboard!)

De regen ontdoet de boot van het vele zout dat in korsten overal aanhangt. En verder gebeurt er niet veel hier. Er ligt een containerboot aan de loswal vracht te laden.  We scharrelen de boot richting de rivier waar we eerst een mooring nemen die er niet heel betrouwbaar uitziet hetgeen later door de havenmeester word bevestigd. Vanwege het zeer kalme weer durf ik het wel aan voor een nachtje. We laten de bijboot te water en gaan eerst maar eens op zoek naar 'officials'. Douane ofzo, of een havenmeester. Als we eenmaal na wat omzwervingen over het haventerrein bij het customs office aankomen blijkt deze gesloten. De openingstijden zijn van  06:00 tot 14:00. 

 

Na een nachtje slapen- als koningen, de boot ligt stil alsof ie op de kant staat- gaan we er weer heen en ontmoeten de Customs officer met wie we ook via email al contact hadden en alle papieren zijn vlot geregeld. We krijgen een cruising permit voor een jaar die ervoor moet zorgen dat we nergens meer  hoeven in- of uitklaren als we binnen de USA verplaatsen en een officieel papiertje in het paspoort geniet. We moeten ook nog langs de havenmeester maar die kunnen we niet vinden dus die bellen we. Het schijnt dat je, ook als je aan je eigen volledig afbetaalde anker ligt, toch nog moet betalen in de baai. Ik weet nog niet precies waarvoor, want er zijn hier geen faciliteiten. Geen douche, dinghy- dock  of afvalcontainer te bekennen. En ook geen havenmeester dus.

De afgelopen dagen hebben we met mooi weer Hilo wat verkend, leuk plaatsje met veel kleine winkeltjes, parken en eetzaakjes. We lunchen Koreaans, Vietnamees en Thais. De grote drive-thru foodketens zitten meer in het shopping-mall gedeelte. Daar kun je KFC, Taco Bell, Mc Donalds, Burger King, Wendy's en nog een Chinese woktoko vinden waarvan ik de naam ben vergeten.

Dinsdag 6 april.

Inmiddels regent het drie dagen en heb mijn tijd verspild aan een minuscuul pakketje met een speciaal gemaakt lieronderdeeltje ter grootte van een walnoot dat uit Nederland met UPS is verzonden. Er komt een idioot bedrag bij, tijdens de verzending waardoor de verzendkosten ver-achtvoudigd worden. Zonder vooraf daarover te informeren. Ik vind het een schandalige manier van handelen door UPS en ben er piswoest om maar zowel in Nederland bij de verzender als hier in de US krijg ik alleen maar uiterst begripvolle non-reacties waar de 'ontevreden klantentraining' vanaf druipt maar waar je verder geen zak aan hebt omdat ze 'niks aan de situatie kunnen doen'. Maar ik en de verzender zijn gewoon absoluut verkeerd geinformeerd en ik verwacht van een partij als UPS, die toch wel eens vaker een pakje verstuurt, dat ze die kosten beter kunnen inschatten en zouden moeten communiceren vóór het verzenden, met accoord van de klant. Ik krijg nu de keuze tussen betalen of het pakje laten vernietigen. En dan nog het gore lef je na elk telefoontje te bestoken met enquetes over hoe je de 'service' vond. Nou, ze kunnen het woord nog niet eens spellen.  Ik doe als ik het enigszins kan vermijden nooit meer zaken met die bruinebussenclub.

Dus. Vandaag zou het pakje geleverd worden, maar ondanks de trackingcode die aangeeft dat het vóór 19 uur geleverd gaat worden zit ik heel de middag in het huis van Ydine, onze vriendin die haar adres beschikbaar heeft gesteld, tot na 19u te wachten op... geen pakje. Aan het eind van de dag verandert de status doodleuk in 'onderweg'. Tot zover dat tranendal. 

We maken ons klaar om naar de Sunny Side van dit eiland te gaan. Aan deze kant regent het vrij veel zoals ik al schreef...

Op de evenaar komt Neptunes aan boord! Mét drietand. We nemen een borrel om dit te heugelijke feit te vieren.

We lanceren mid-pacific ook nog een flessenpost,
ik ben benieuwd of we daar ooit nog wat van horen..

Onderweg van Nuku Hiva naar Hawaii.
Gaat lekker zo... 

Een van de favoriete hobbies hier: Vissen met je eigen boot.
Grote pick-up truck ervoor en lekker boten uit het water trekken. 
Ronkende motoren!

Het is alweer een tijdje geleden dat we de zeilkleding en een baard aanhadden. Het kwam nogal muffig uit de vacuum-zakken waar we ze in opgeborgen hadden (niet de baard, die kriebelt alleen). We krijgen het druk bij de wasserette want we gaan ook de bankkussenhoezen en alle beddegoed wassen. Dat is allemaal behoorlijk zoutig geworden op zee.

Dit zijn de speciale walsterminals die ik bij Seldén moet bestellen om
een nieuw onderwant te kunnen laten maken.
Ik ben er nog niet uit of we alle andere stagen ook preventief moeten vervangen.. Ze hebben natuurlijk net zo veel (16000) zeemijlen gemaakt en de corrosie zal ook wel ongeveer gelijk zijn. En het zeilen in het noorden zal mogelijk ook meer van het tuig vragen.. Maar ja. Zó oud zijn ze nu ook weer niet (2016) en het is verre van gratis. We gaan eerst maar een grondige inspectie doen, inclusief de voorstag, waarvoor de furler gedemonteerd moet worden.

In Hilo steppen we door diverse parken. Je kunt goed merken dat we in USA zijn. Alles is gericht op de auto. Overal autobedrijven, reparatie voor auto's en onderdelen voor auto's.