Wat een feest!

Gecko in het park

Het is wat, Hawaii.

Zijn we zomaar heen gevaren. Dat doen er niet veel denk ik. Afgaande op de parpierwinkel die je nodig hebt om je te verplaatsen of juist om ergens te mogen blijven. Van de havenmeester, wij mogen Scott zeggen, die in Hilo aan boord kwam met de 'safety inspection' en een uitgebreid vragenlijstje leren we dat als we eenmaal de benodige papieren hebben alles gemakkelijker wordt. Dus vuurpijlen, check, lifevests, check, brandblussers check, verzekeringspapieren, bootgegevens, motornummers, navigatieverlichting, check check check. Toch heeft ie nog geen gelijk gekregen, over dat alles makkelijker zou worden.

ok, dus eerst niet klimmen en dan niet springen..

Je moet niet alles geloven wat er staat.

Aardige vent, Scott. Hij vertelt honderduit over de avonturen die hij beleefde toen hij in Europa reisde en zijn reisgeld verdiende als jongleur en acrobaat op Europese pleinen. Hij plant het bezoek aan ons ook zorgvuldig op een mooie dag, zodat ie lekker bij ons aan boord kan komen koffie drinken. Maar ja, als we de safety check in de zak hebben moet er wel gewoon ruim tweehonderdveertig dollar worden afgerekend voor het liggeld en de safetycheck. Het liggeld is voor een open baai op eigen anker, zonder enige faciliteiten vreselijk duur. Hiervan geschrokken blijven we niet veel langer en zeilen naar de westkant van het eiland. Daar vinden we een mooie plek met redelijke beschutting voor nop en dat slaapt lekkerder.

In het baaitje waar we nu (15 april) liggen, Keauhou bay, is het een komen en gaan van toeristenboten. Die varen afgeladen met toeristen naar het Kealakekua national park waar we zojuist vandaan komen en een nachtje vastgeknoopt aan de mooring van de FairWinds rondvaartboot sliepen. Eigenlijk mochten we daar, volgens onze haastig aangevraagde temporary permit die eigenlijk twee weken van te voren moest worden aangevraagd, alleen door de baai varen. Zonder dus aan te leggen of te ankeren. Dat was best grappig omdat het aanvragen van de permit al bijna langer duurde dan het er doorheen varen kan kosten. Heel uitgebreid formulieren ingevuld en opgestuurd. Gelijk er achteraan gebeld om enige urgentie over te brengen aangezien we er al de volgende dag zouden zijn en niet over twee weken, en de volgende dag kregen we mail: 'Mooi!' denken we, de permit is al geregeld! Oh wacht: het is alleen permissie om door het baaitje te mogen varen!? Van de ene naar de andere kant, en dan er weer uit.

Bij nader lezen leren we dat je, zelfs om hier met een kano(!) of supboard te mogen varen, die je trouwens alleen bij één van drie geaccrediteerde bedrijven mag huren, al een permit moet hebben, nummers op je kano(!) boeg moet hebben en met de kano door allerlei hoepels moet kunnen springen. Afijn. Transit betekent dat we er mogen varen, en er staat nergens hoelang we erover mogen doen.

Op adembenemende wijze gaan snorkeltoeristen te water.

En omdat we de mooringboei van de rondvaartboot gebruiken als deze met de laatste rit de baai verlaat hebben we ook niet geankerd. Voor de zekerheid zet ik toch maar de AIS even uit voorlopig. Het is nu ook weer niet nodig een digitaal spoor door die baai te trekken met tijden erbij enzo. Het is tenslotte wel een National park en daar mag je niks achterlaten.

Nou ja, nu (15 april) inmiddels in Keauhou bay dus. In eerste instantie lagen we wat meer in het midden, in een prachtig groot stuk zand voor het anker. Een amerikaanse visboot, zo'n typische met van die grote hengels erop, komt langs om te zeggen dat we daar niet mogen liggen en begint gelijk foto's te maken. Ik vraag 'waarom niet?', omdat dit een 'unrestricted bay' is volgens de info die ik heb. Omdat ik in het kanaal zou liggen is het antwoord. Op de kaart zie ik niks van een kanaal aangegeven en we blijven dus liggen maar ik bel nog wel met verschillende instanties. Waarvan een aantal een bandje afdraait waarop te horen is wat de openingstijden zijn, en die gek genoeg toch de telefoon niet opnemen terwijl ik gewoon binnen die genoemde tijden bel. Dus ik bel de 'enforcement' hotline. Om te vragen of ik hier nu wel of niet mag liggen. Als ze het moeten enforcen zullen ze het ook wel weten toch? Ook niet thuis. Zo hot is die line dus niet. Enfin, uiteindelijk krijg ik de havenmeester van de divisie 'boten en oceaanrecreatie' van een gemeentehaven verderop aan de lijn. Hij was al over ons gebeld vertelde hij. Waarschijnlijk door die foto's makende visser die zei dat ik een big fine zou krijgen, wat helemaal niet fine is als je t mij vraagt. Hij zegt dat het goed is dat ik belde, en dat we daar wel mogen liggen, hoewel hij het niet zou adviseren omdat het daar erg druk is 's avonds met alle boten die in het donker de manta's gaan ~~belagen~~ bekijken. Dus toch maar verplaatst naar een plek naast de andere boten. Waarvan er een me terstond op de VHF oproept om te zeggen dat ik te dichtbij lig voor als hij omdraait in de wind. Ik zeg hem dat als hij draait ik ook draai. Op dezelfde wind. Bovendien zit er zeker twee scheepslengtes tussen ons. Hoop kouwe drukte hier.

's Avonds zijn we even met de dinghy naar dat night-manta-snorkelcircus hier ter plaatse geweest. Elke avond is hier een kermis van boten die met lampen de manta's lokken.. Een smaldeel van het amerikaanse toeristenpubliek komt hier voor een 'once in a lifetime experience!' Dat je dus meedere keren per avond kan gaan bekijken. Er worden rijen in snorkelgear gestoken klanten aan weerszijden van een groot drijvend board gehangen en de manta's gaan daar dan loopings onder doen. Mooi bedacht, en een goede money maker denk ik, want ze rekenen rond de 120 dollar de man, voor 45 minuten.

Met het board van onze vrienden (SV Moorea) wezen golfsurfen. Althans geprobeerd. Viel niet mee. Wel een paar keer een golfje afgereden, liggend op het board of half geknield. Bij helemaal geknield viel ik ernaast.

Prikje Moderna gehaald bij de Pharmacy van de supermarkt. Supereasy.

Dat wij daar even met onze dinghy ook rondzwommen werd trouwens niet erg gewaardeerd. Want we werden toegeroepen door iemand die riep dat hij de 'only authorised lifeguard here! ' was en hij moest op élke seconde naar zijn mensen kunnen om ze te redden. Wij hoorden niet bij zijn mensen, zoveel was duidelijk. En als wij daar ook zwommen kon hij zijn werk niet doen ofzo. Maar in eerste instantie dacht ik nog 'wie is die vent en waarom zit ie zich zo op te winden over niks' omdat er helemaal nergens niets in de verste verte aan de hand was. 'Doe ff relaxed en laat die mensen toch met rust' dacht ik omdat ik niet eens in de gaten had dat ie het tegen ons had! Omdat er minstens veertig man (m/v) ronddrijft daar. Pas toen ie zei 'you dont understand english?' ging er een lichtje bij me branden.

Ik vond eigenlijk de ervaring met hoe dat hier gaat met al die toeristen, de voelbare druk van de concurrentie en de kennelijke nijd over ons als 'freeloaders' omdat we ook naar de manta's keken die in zijn lamplicht zwommen terwijl we niet betaald hadden interessanter, hoewel de mantas ook echt wel mooi zijn natuurlijk. Maar die hadden we ook al uitgebreid gezien in hun natuurlijke habitat bij het cleasing station in Tikehau, in Bora Bora en op nog een aantal plaatsen.

Zijn concurrent, die een stuk minder opgewonden standje was, vertelde me dat die mensen veel geld betalen om de manta's te zien. Snap ik allemaal, maar dit zeilreisje is ook niet gratis, de manta's zijn niet het eigendom van dit bedrijf en de oceaan of deze baai ook niet. Bovendien zijn we er zelf heengevaren, met onze eigen dinghy, onze eigen flippers, onze eigen duikbrillen, onze eigen wetsuits en onze eigen zaklamp.

Ik nog een nog beetje freediven daar. Mocht ook niet en anders zou ie de autoriteiten bellen. ;-) omdat ik de manta's bang maakte. Nounou. Lekker sfeertje wel. Die manta's, die hier elke avond, overigens vrij ontspannen, worden belaagd door ...-tig toeristen maar toch rustig hun pirouetjes komen maken onder de grote, van onderwaterschijnwerpers voorziene drijvende platformen, met af- en aan varende toeristenboten (twee of drie trips per boot per avond) met bellen blazende, van grote schijnwerpers voorziene duikers onder water, zouden van mij gestressed worden omdat ik niet aan zijn duurbetaalde lampenbord hang. Het zal. Ik denk dat de lifeguard daar ter plaatse de enige was die stress veroorzaakte met zijn drukke gedoe. Na een kwartiertje hadden we het wel gezien. Inderdaad een once in my lifetime experience!

Which reminds me: Hier is een filmpje van snorkelen met deze prachtige dieren in Tikehou, toen de manta's nog wild waren en het internet te traag om dit filmpje te uploaden...

Ik realiseer me goed hoe ontzettend relaxed Frans polynesie was. En hoe verwend wij daar ook zijn! Nergens druk over gemaakt gedurende al tenminste een jaar. Misschien kwam dat wel omdat we de regels in het Frans toch niet konden lezen ;-) Maar nu zijn we hier in pas dikke drie weken al best veel bezig geweest met 'gedoe'. Vessel entry clearance statement, Ship inspection report, Safety check, Cruising licence, Mooring permits, een voor elke baai, regeltjes, veertig pagina's tellende instructies met ge- en verboden over waar te ankeren (als het al mag), appendixen en amendementen.. Bellen met autoriteiten en soms dus zeurende mensen.

Maar goed nieuws! Jullie mogen helpen! Leest allen even deze fijne stencil documentjes en laat me in de comments weten of- en waar we ons anker, liefst op de route, even zorgeloos kunnen neerleggen om een paar dagen ongestoord te kunnen wonen.

Tot die tijd is onze nieuwe strategie dat we helemaal niks meer melden. Al een week nu en het bevalt prima. De AIS staat ook al een tijdje uit. En als er naar gevraagd wordt slapen we ook niet meer aan boord. Dan slapen we op het strand of onder een boom, samen met alle daklozen hier, die betalen ook niks. Het moet tenslotte wel leuk blijven. Nu zijn we bijna een maand hier en wat wel erg fijn is dat je hier weer gemakkelijk alles kunt verkrijgen wat je nodig hebt maar nu blijkt dat je eigenlijk helemaal niet 30 soorten cereals nodig hebt maar alleen de goedkoopste ;-)

Ze verkopen hier zelfs scheermesjes met de naam van je boot!

GROTE auto's hier.

Mooie amerikaanse brandweerauto's.

Was het maar waar dat we echte lava konden zien... Dit is een prachtige foto van David Jordan. Je kunt zijn werk bekijken en kopen bij diverse gallerijen op het eiland. Gedrukt op aluminium hoogglans. Zeer indrukwekkende platen. Klik hier voor de gallerij