Glacier Bay en omstreken, vanalles te beleven!...

Zeehonden zijn nieuwsgierige beesten, als we zeilen worden we soms minutenlang gevolgd door een zeehond. Ze zwemmen achter de boot en steken telkens hun kop boven water om te zien waar we zijn. Soms maar een meter achter de boot. Misschien probeerde ie te ontdekken hoe wij konden bewegen zonder geluid te maken.. Bijna alle boten hier zijn motorboten. 

Jajaja. Ik weet het. Het is al heeeel lang geleden dat ik wat op dit blog schreef. Dus nu een éxtra lange editie met veel plaatjes die leuk zijn om naar te kijken voor demense. En een verhaaltje over vanalles!

...

Motoren moet wel het saaiste zijn van het reizen per boot. Als je met een zeilboot bent tenminste. Voor een motorboot is het normaal en vijfennegentig procent van wat hier rondvaart is motorboot. Maar ik vind het maar saai. Hoop herrie. Maar de warmte die de motor maakt doordat het zo'n inefficient ding is komt nu wel beter van pas dan toen we nog in warmer oorden verbleven. Een deel ervan warmt het water in de boiler op en een ander deel droogt de sokken en handschoenen die ik aan een kort, boven de motor in het motorruim gespannen waslijntje heb hangen. Soms zetten we het brooddeeg op de nog warme motor om te laten rijzen als we ergens aangekomen zijn. Alles bij elkaar nog steeds een karig gebruik van de restwarmte. Ik vraag me regelmatig af of een diesel-elektrische aandrijving niet veel efficienter is: een generatortje die altijd een optimaal toerental draait, die een flinke accubank oplaadt, en dan de boot elektrisch aandrijven. Het voordeel is dat de generator overal in de boot geplaatst zou kunnen worden; meer ontwerpvrijheid voor het bootinterieur, en je kan de accu's ook opladen met solar of een regenererende schroef als je zeilt, dus op dagen met veel zon kan je ook veel zonneenergie opslaan omdat de benodigde accubank een veel gotere capaciteit heeft. Het lijkt me best leuk om zelf een boot te ontwerpen, maar dat is wel een heel ander soort kunstje dan het kunstje dat ik ken. 

Voorlopig varen we nog wel even met Joy in de rondte want ik heb ook nog alleen maar genoeg geld om te dromen van een andere boot. Gelukkig heb ik een steenrijke vrouw getrouwd ;-) Afgelopen winter heb ik veel tijd en een flink stuk zeilbudget geïnvesteerd in een productiemachine met een Fanuc robot, zaagmachine, twee ponsunits en een tapmachine voor de productie van  'floXact' meetbuisjes. Deze worden nu volautomatisch geproduceerd en verkocht door mijn compagnon aan klanten wereldwijd. Daar komt straks een inkomentje uit, als ik de investering heb terugverdiend. Hier een linkje naar de machine die ik gemaakt heb voor de geinteresseerden.

  

Tenekee Springs, vanaf het water gezien.

Op ons rondreisje van Baranoff island komen we langs Tenekee Springs en Hoonah. Tenekee Springs is een leuke kleine gemeenschap, er is een warmwaterbron, en deze wordt gebruikt om huizen te verwarmen en een warm badhuis voor de inwoners. Ook is er een doehetzelf Café. Dat houdt in dat je zelf je koffie moet zetten of wat je wil. Thee ofzo. Je kan ook achter de bar gaan staan en andere bezoekers van een drankje voorzien. Er is een volledige keuken, er is wifi, er is een douche. Bij de uitgang staat een pot waarin je een bijdrage kunt doen voor het gebruik. Aan het café aan de achterkant is een mooie kas gebouwd, met daarin geothermisch verwarmde zaaibedden. De buizen met warm bronwater lopen onderin door de bedden waardoor de plantjes de hele (lange en donkere) winter door warme voetjes houden en er hangen grote LED lampen voor het licht in de winter. De inwoners kunnen gratis uit de tuin salade komen plukken en hebben op deze manier de hele winter verse salade kunnen eten. Er zijn geen wegen of auto's in Tenekee. Er is een aangestampte grindweg en transport gebeurt met quads, vierwielige gemotoriseerde voertuigen. Vracht komt per boot en pakketjes met watervliegtuigjes.

De 'busstop' in Tenekee springs. 

Er komt nooit een bus maar het is een prima plaats om te wachten en een boekje uit te zoeken of te scharrelen in de ruil artikelen. 

Er is één weg in Tenekee, langs de waterkant zoals de meeste kleine dorpjes die we hier bezoeken. 

 We zijn er een paar dagen en genieten van wandelingen en verhalen van mensen. Er is een buurtbarbecue met de locale band, ik speel nog een paar nootjes mee op gitaar. In het weekend worden we uitgenodigd om ook mee te doen met de oefenavond. De band bestaat uit iedereen die zin en/of een instrument heeft en het is een lekker ongeorganiseerde bende. Maar er komen toch enkele mooie liedjes tevoorschijn, met name als het aantal mensen dat het liedje kent groter is dan diegenen die het voor het eerst spelen. Hier speelde ik voor het eerst 'Dust in de wind' waarbij er een zanger was die de tekst kende. Het viool intermezzo werd op de synthesizer gespeeld. Het klonk best goed voor een beginner en was superleuk!

Avondje jammen met de lokale band in Tenekee. Superleuke en gezellige avond!

In Tenekee ontmoeten we Kim, opgegroeid in Alaska. Hij is met pensioen, vaart solo met zijn 34 voet zeilscheepje 'Sojourner' elke zomer rond en overwintert ook op zijn scheepje, in Sitka. De Bikkel. Kim is overal geweest en heeft veel locale kennis. We trekken een tijdje samen op, vissen, barbequen, bekijken de toeristen die met de cruiseboten meekomen in Hoonah en wandelen over de keienstranden van Point Couverden. Grappige man. Hij stopt zelden met praten. Aanwezigheid van mensen is ook geen vereiste, hij praat gewoon door. Hij praat tegen zeeotters, roept naar de walvissen en zingt voor de beren. Kerstliedjes.

Het postkantoor zit naast het kantoortje van de Alaska seaplanes. De watervliegtuigjes komen dagelijks met post, pakketjes en af en toe een passagier.  

De vliegmaatschappij die de dorpjes verbindt.

Het badhuis in Tenekee Springs met daarin de warmwaterbron. De dames en heren badderen gescheiden binnen bovenstaande baddertijden. Ik moet altijd drie keer kijken door dat gedoe met PM en AM. Snap niet dat die gasten niet gewoon tot 24 tellen. Is veel gemakkelijker.

Het krioelt hier van de Hummingbirds..  Kolibries. Mooie beestjes om te bekijken maar niet gemakkelijk in vlucht te fotograferen...

Op de mooie kabelbrug bij Tenekee

Als we Tenekee verlaten zeilen we samen met Kim van de Sojourner naar Swanson harbour, een mooie rustige baai met alleen maar een steiger en een strand.  We vissen van de steiger en vanuit de bijboot, suppen in de rondte en wandelen over het strand. Kim vertelt over zijn jeugd in Alaska.

Lekker suppen in Swanson harbour. We hebben echt geluk met al weken uitzonderlijk mooi weer.

Sojourner en Joy in Swanson Harbour

Als we over het strand wandelen vraag ik hem of hij altijd zijn pistool meeneemt, hij heeft er namelijk een holster met een flink vuurwapen aan zijn riem hangen. Als ik vertel dat we dat als Europeanen echt niet gewend zijn neemt hij het wapen, haalt de kogels eruit en laat me het ding bekijken. Best zwaar. Het is een Smith & Wesson caliber .44 Model 629. Uitgevoerd in RVS. Met een 8.3/8" loop en 240gr soft point kogels. Dat heeft ie op een papiertje geschreven voor me, zodat ik geen onzin in het blog schrijf. Opmerkelijk trouwens dat de kogels wel in grammen zijn, verder doen ze alles hier in wat ik bananenmaten noem. Zelf noemen ze het 'standard'. Maar goed, een revolver dus, met 6 kogels. Net als in de western films, een echte klassieker. Hij legt een en ander uit, laat me zien hoe je moet staan, hoe je het wapen vasthoudt en het belangrijkste; dat je altijd de loop ergens richt waar niemand staat.

Hij stopt de kogels weer in het wapen en laat me er mee schieten. Ik mik op een rots en raak 'm ook nog. Heel krachtig ding, enorme knal en na twee kogels vind ik het wel mooi geweest. Mijn oren piepen ervan. Wapens komen trouwens erg veel voor in Alaska, mensen lopen er gewoon mee rond. Tegen de beren zeggen ze. Wij hebben speciaal daarvoor een bus behoorlijk potente pepperspray bij ons. Een beer die je daarmee in zijn gezicht spuit heeft gelijk andere prioriteiten dan zich met jou bezig houden. Arianne dacht toen ze in haar eentje aan het wandelen was dat ze de bus even moest uitproberen, 'om te kijken of ie het nog wel deed' en als geoefende zeiler spoot ze met dat ding tegen de wind in ;-) Daarna kon ze naar eigen zeggen alleen nog maar hoesten, niezen en huilen. Ook dat schrikt beren af, want ze gaan je uit de weg als ze je aan horen komen, praten of roepen. Ik denk dat hard hoesten en niezen ook wel werkt.

Met local big boy Kim

Kim met zijn 'Sojourner', onderweg naar Hoonah.

Bij Hoonah, een klein plaatsje, liggen twee enorme cruiseschepen. Er is een heel bezoekerscentrum opgetuigd met een kabelbaan, een tokkelbaan, restaurant en natuurlijk souvenirwinkel. Het meerendeel  van deze winkels is ook eigendom van de cruise-maatschappijen en zijn alleen in de zomer open, als de schepen er zijn. 

Toeristen van de cruiseschepen rijden in een rijtje een rondje door Hoonah. De meningen in het dorp zijn verdeeld tussen de mensen die er geld aan verdienen en de mensen die hier voor hun rust kwamen wonen. Als er een beer wordt gezien achter jouw huis trekt iedereen de auto op de handrem, staat de weg ineens vol met halfbakken geparkeerde auto's en staat je hele tuin vol met fotograferende toeristen. 

Na Swanson zeilen we naar Hoonah, waar we met Kim eerst toeristen gaan kijken bij de dokken van de cruiseschepen en daarna wat rondhingen met een paar locale jongens. Eerst gegeten bij de bar/restaurant/lodge en daarna vuurtje stoken. Een van de jongens vond halverwege de avond, half dronken, nog een klein handvuurwapen in zijn jaszak. 'Oeps'; het is niet toegestaan om een 'concealed weapon' dus een verstopt wapen mee in de bar te nemen waar we waren. Even later thuis was ie ook nog even zijn andere wapen kwijt, maar die had ie gewoon nog buiten liggen, op de rand van zijn boot die daar geparkeerd op een trailer stond. Vergeten.

 Zijn vader nodigde ons uit voor eten. We krijgen een tray met twaalf potten heerlijke ingemaakte zalm en hij rijdt ons in de rondte om zijn huizen en projecten te laten zien. We gaan al zijn kinderen langs en lopen door de boomgaard met fruitbomen die hij geplant heeft. Bij zijn dochter is hij een grote kas aan het bouwen en we geven hem de zaadjes die we nog aan boord hadden vanuit Polynesië. Ik hoop dat ie er mooie vruchten van kan plukken. Naast alle verhalen vraagt hij ons hoe lang we nog blijven, of we al gevist hebben en of we nog tijd hebben om mee te gaan op een vistrip want dat is immers volkssport nummer één hier. Als ik hem zeg dat we zojuist nog gevist hebben op onze manier kijkt ie me vragend aan. Dan wijs ik hem op de twaalf potten. 'That's how we fish on Joy'..  ;-)  Ideaal: ik hoef het niet te vangen, schoon te maken, te koelen en in te maken, en het levert ook nog leuke gesprekken en ontmoetingen op. Maar als we volgende keer op bezoek komen gaan we zéker mee vissen. 

In Hoonah bezoeken we in de school het miniconcert van de wereldberoemde Zuill Bailey, die echt ontroerend mooi kan Cello- spelen. Onderdeel van een muziekprogramma voor scholen in kleine gemeenschappen als Hoonah. Klik voor een linkje hier voor een van de stukken dat hij ook voor ons speelde.

Voormalige 'cannery', een fabriek waar vis werd ingeblikt. Mooi om te zien hoe fabrieks-automatisering er vroeger aan toe ging. Aangedreven met éen centrale as, alles natuurlijk mechanisch met riemen aangedreven, geen veiligheid en dus overal ruim voldoende mogelijkheden om je vingers pletten, vermalen, verbranden, af te hakken en in te blikken. 
Hier te zien in het bezoekerscentrum van de Cruise terminal.

Na Hoonah gaan we naar Glacier bay National Park, een van de grote trekpleisters van deze regio. Kim gaat een andere koers varen, hij moet voor een onderzoekje naar Juneau en gaat daar wat familie bezoeken. Een paar dagen blijven we in dit schitterende park. Omdat we vóór 1 juni er zijn hoeven we nog geen toestemming te hebben. In het hoogseizoen kom je er niet zomaar in, omdat ze het aantal schepen in het park willen beperken om de dieren niet te verstoren moet je dan een vergunning hebben

We zien de Eurodam, de Nieuw Amsterdam en de Noordam, allemaal Nederlandse cruiseschepen. Ze varen in de vroege ochtend naar binnen tot aan de gletsjer. Later spreek ik een inwoner van Hoonah en die noemt ze de 'damn cruiseboats'. Lang niet iedereen is er blij mee.. We zien regelmatig een soort opluchting als ze er bij een gesprekje achter komen dat we niet 'van de cruiseboat' komen, en dan loopt men leeg met klachten over de impact van de enorme schepen op hun kleine gemeenschappen.

We komen meerdere cruiseliners tegen in Glacier bay waaronder de Eurodam, Nieuw Amsterdam en de Noordam van de Holland-Amerika lijn. De schepen varen in de ochtend naar binnen, maken drie rondjes voor de Margerie Glacier en een rondje in de Johns Hopkins inlet en dan varen ze weer naar buiten.

Zeeotter. Lekker schelpen snackend, drijvend op de stroming. 

Gemeenschapshuis van de Tinglit gemeenschap die hier alláng woonden voordat de nieuwkomers ze kwamen uitleggen dat het nu hun land was.. 

Houtsnijwerk in de deuren

Dit vreemde wezentje zagen we ineens op een wandeling. Het eet met twee handen, blaadjes plukkend van een struik. Op zijn dooie gemakje, niet gestoord door onze aanwezigheid. 

Daarna wandelt ie doodgemoedereerd weg, af en toe omkijkend naar ons. Ik had er nog nooit eerder een gezien. Het is een 'porcupine' oftewel een stekelvarken. Gek beest.

Ankerbaaien zijn er overal, en vrijwel zonder uitzondering zeer stil. We verbazen ons regelmatig over hoe stil het hier kan zijn. Het nadeel is dat er regelmatig alleen hele lichte wind is waarmee we heeeel langzaaaaaaam zeilen..

We ankeren op spiegels...

Een mosseleter.

Reed- inlet Gletsjer. Op onze wandeling erheen komen we berensporen tegen..

Bigfoot? Nope, Mister Brown Bear!

Deze bruine beer zagen we gek genoeg pas toen we net weer in de bijboot zaten. Beetje schrikken, want ik snapte niet hoe we die over het hoofd konden zien op een verder leeg strand en een vlakte met witte sneeuw.  De beer keek naar ons, en wij naar haar, en toen gingen we ieder onze weg.

We hadden geen anti beren-pepperspray meegenomen want we dachten dat er toch geen beren hier waren omdat er niks te eten is. Maar beren eten ook mosseltjes, en verder alles wat groen is. Blaadjes, gras  zeewier etc. En misschien af en toe een argeloze reiziger die zijn pepperspray vergeten is.

Met een licht windje in het grootzeil varen we tussen het ijs. Twee knoopjes, mooie snelheid voor tussen het ijs. 

Vers schepijs drijft hier door de baai. Ik schep een paar klonten op voor in de drankjes.

We nemen een borrel met 'schepijs' van de gletsjer van weetikveel hoe oud. Honderden jaren? 

Zeilen tussen de ijsbrokken is best leuk, wel opletten want er dijven ook flinke brokken die tonnen kunnen wegen. Niet zo leuk voor Joy. We bonken tegen een paar kleine brokjes en dat dreunt al flink in de boot door. Het leert ons dat we absoluut niet tegen grotere brokken moeten varen.  

Dit is zo'n acht procent van het ijsbrok.. de andere 92% zit onder water. Blokje ijs kan zo duizenden kilo's wegen. 

We zijn veel buiten de tent omdat je dan beter zicht hebt op de ijsbrokken in de baai en mooi uitzicht op de gletsjer, hier op de achtergrond.

Op de schotsen rusten vogels.

Close-up van de bovenkant van de gletsjer. 

IJsschots met een zeehond en pup, met links ernaast een zeeotter 

De eerste zwarte beer die we zien. De zwarte beren zijn iets kleiner dan de bruine.

Onderduikende walvis. We zien veel walvissen op deze trip, we zien meestal alleen de rugvin, of de blaaspluim. Als ze een diepe duik gaan maken komt de staart boven water.

Zeeotters zijn heel grappig, ze zwemmen altijd relaxed op hun rug en peddelen zo door de baai. Ze duiken en halen schelpen van de bodem die ze dan lekker met twee handen oppeuzelen en zijn nieuwsgierig. Deze zeeotter heeft haar baby als passagier op de buik. Als de kleine groot genoeg is oefenen ze samen hoe je schelpen moet opduiken. 

Joy in Elfin cove

Prachtige boardwalk -wandeling langs de huizen en de baai van Elfin Cove

Elfin Cove- haven

Elfin Cove staat op palen. Mensen komen hier eigenlijk alleen nog in de zomer naartoe tegenwoordig. In de winter is het er moeilijk. De entree van de baai kan heel wild worden met de harde wind en de stroming die buiten staat in de Cross Sound. Watervliegtuigen kunnen dan ook niet landen. In het dorp verbleven slechts zeven mensen in de afgelopen winter. 

We motoren naar Pelican, vanuit Elfin cove. Een tripje van zo'n twintig mijl. Voor vertrek uit Elfin Cove hebben we diesel getankt. In drie weken dat we nu onderweg zijn hebben we voor mijn gevoel al meer diesel gebruikt dan in heel vorig jaar. In werkelijkheid valt dat wel mee, maar feit is wel dat we veel moeten motoren hier. Er zijn drie soorten wind hier: geen wind, tegenwind en meer tegenwind. Het opkruisen in de kanalen tussen de fjorden en bergen hier is vrij uitdagend; rond de randen draait de wind naar alle kanten en we komen situaties tegen waarbij de windmeter bovenop de mast aangeeft dat de wind van stuurboord inkomt, terwijl het over dek van bakboord waait. Af en toe komen we drijvende boomstammen tegen, of lange slierten Kelp, lange taaie waterplanten met grote bladeren die je niet in de schroef wil krijgen. De planten kunnen meer dan tien meter lang zijn en liggen met eb als lange slierten in de richting van de stroming. Als het tij keert draaien alle planten ook netjes om. 

Een paar weekjes zijn we nu aan het rondtrekken rondom Baranof en Chichagov Island. Prachtig natuurschoon hier. We krijgen een paar druilerige regendagen, maar vooral een hele serie prachtige zonnige dagen. Uitzonderlijk mooi weer. Volgens de lokale inwoners is het veel warmer, droger en zonniger dan normaal in deze periode. Wij doen er ons voordeel mee en genieten met volle teugen. 

Veel huizen in deze regio zijn erg rommelig. veel troep buiten. Kapotte motoren, roestende wrakken, lekke boten, stukken ketting, rottens hout, echt allerlei Zooi en vergane glorie. Het is ook volkomen duidelijk dat er in Alaska geen bouwvoorschriften of welstandscomissies zijn. Je mag bouwen wat je wil, of kan, en het is duidelijk dat niet iedereen het in zich heeft om een mooi huisje te bouwen.  

We bezoeken Pelican, een dorp op palen gebouwd in de vloedlijn. De berg er direct achter is te steil om tegenaan te bouwen en dus staat het hele dorp op palen, inclusief de weg; dat is een brede boardwalk.

De wandelingen door de bossen zijn adembenemend mooi. De hele bosvloer is bedekt met een zachte, dikke laag mos die alles overgroeid. Sprookjesbossen...   

Lekker stroompje mee op weg naar de uitgang van Glacier Bay! Je moet hier goed plannen met het tij, anders komen we, ook met de motor op volle kracht, echt  niet meer vooruit...
We hebben 6 dagen in Glacier bay doorgebracht.

Waarschuwingen voor de mensen in berenland...

 Tot zover dit blogje..  In het volgende blog zal ik verhalen over White Sulfur hot springs, Point Baker en Petersburg en de andere dingen die nog komen...