Stilte

We komen een groep van vijf bultruggen tegen, vlak bij de boot, bij Frederick Sound: spectaculair! 

Alle tonnen zijn bewoond, de bovenste verdiepingen soms ook nog door aalscholvers.

Waar op de wereld kun je nog echt stilte ervaren? En dan bedoel ik ook echt stil; dus geen geluiden van verkeer of mensen, maar ook niet van wind en water. Echte stilte kun je vinden in Alaska. Geen ruis vanuit de omgeving en geen ruis in je hoofd door externe prikkels. 

Ik voel me geinspireerd door dit thema en begin met schrijven aan het tafeltje in de wintertent, terwijl op hetzelfde moment onze Volvo Penta motor luidruchtig aan het ronken is. We zijn namelijk terug aan de  "Dutch Harbor" steiger Thimbleberry in Sitka. Paar dagen eerder dan gepland, omdat het mooie zonnige lenteweer in Alaska op lijkt te zijn en omdat we wel ff genoeg stilte hebben ervaren. Michiel doet onderhoud aan de motor. Joy wordt alvast klaar gemaakt voor de volgende trip naar British Colombia (BC) Canada vanaf 1 augustus. Onze cruising license is namelijk al maanden verlopen en dus moet Joy het land uit en wij gaan graag met haar mee. 

Alaska is de grootste staat in Amerika, 1/5 de omvang van de andere 48 Verenigde Staten samen. Het wordt ook wel "The Last Frontier" genoemd. Alaska beslaat 1.717.856 km2 en er wonen ongeveer 736.081 mensen. Kortom Alaska is enorm uitgestrekt en dunbevolkt. Een optimale plek om stilte te verkennen. 

Van de Customs en Border Police (CBP) officer in Sitka hadden we toestemming gekregen om een "groot" rondje Baranof Eiland te doen van 6 weken. Met "Groot" bedoel ik dat we er heel ruim om heen zeilen, oftewel met de AIS uitgeschakeld gaan we toch ff een kijkje nemen in het domein van zijn collega CBP officer in Petersburg. We willen namelijk heel graag onze vrienden Colin en Elsa in Point Baker bezoeken. Zij bouwen een zomerhuis in haar geboorte dorp en ze kunnen wel een helpende hand gebruiken.  

Elsa schaaft dagenlang alle planken op de juiste dikte.. de schaafmachine draait overuren!

We helpen een handje door heel de dag stilte verstoren met de kettingzaag. Twee boompjes klein gezaagd tot blokken voor de kachel..

Onder het huis boven de vloedlijn opstapelen

Het voorlopige eindresultaat na het harde werk mag er zijn! Heel mooi huis geworden.

We noemen onze zeiltrip ook wel een mooi rondje Baranof Hot Springs. Omdat er vulkanische activiteit aanwezig is, zijn er op 4 plekken natuurlijke warmwater bronnen. Met hulp van Tongass National Forest service en vrijwilligers zijn er prachtige houten badhuisjes gemaakt. Laat er nou geen luxe douche aan boord van Joy zijn en is het buiten poedelen vaak wat aan de frisse kant. We zijn in 6 weken tijd toch minstens 4 keer in bad geweest, namelijk in Goddard, Tenakee Springs, White Sulphur en Warm Springs. 

Hotspring bad, puur natuur met vlak ernaast de ijskoude smeltwaterval.

Het nabijgelegen smeltwater meer, prachtig om op te kanoën!

Hottub badkuip, gevoed door de warmwaterbron.

Er zijn ook prachtige wandelpaden naar de warmwater baden aangelegd, waar je niet je beer pepperspray moet vergeten. Onze favoriete hot spring is White Sulphur aan de westkust, maar deze was ook het meest uitdagend. Om in de buurt te ankeren moet je met grote oplettendheid en een beetje samengeknepen billen door zeer smal vaarwater om rotsen heen navigeren en door een oerwoud van grote kelp waterplanten varen. Die waterplanten stonden niet op de kaart trouwens. En die wil je niet in je schroef krijgen, zodat je geen voortstuwing meer hebt en gemakkelijk op de rotsen beland. Maar door de wind in de rug, zonder de schroef in werking, Mirror Harbor ankerplek binnen varen was oke. Maar hoe komen we hier in godsnaam weer veilig uit morgen met wind tegen. Na een spannende wandeling van circa een uur naar de hot spring, omdat we onze beerspray vergeten waren en overal verse poep aantroffen, hadden we nog een klusje te doen. We besloten namelijk de hele smalle doorgang tussen de rotsen vrij te maken van kelp planten. Met laag water drijven de lange planten meer aan de oppervlakte, zodat we deze met behulp van een broodmes en machete konden kortwieken. Half uit de dinghy hangend, hakkend met het mes, fijnmalend met de schroef van de buitenboordmotor hebben we alles tot groentensoep fijn gehakt. En zoals je vast begrijpt, anders zat ik deze blog niet vrolijk te typen, zijn we er veilig uit gekomen. De motor sloeg nog wel ff af, omdat we de brandstof filter hadden omgezet en die was blijkbaar nog niet goed ontlucht. Lekkere timing!

Als ik onze zeiltrip samenvat, dan luidt deze als volgt: "de wildernis is overweldigend mooi, het gevarieerde wildleven is gaaf om te observeren, je kunt als een baby slapen in de stille ankerbaaien, we hebben interessante ontmoetingen met lokale inwoners maar verder zijn de kleine woongemeenschappen uitgestorven". We ervaren de stilte op sommige momenten als saai. We missen de gezellige borrels, de gezamenlijke maaltijden, de wandel- en snorkelactiviteiten van de zeilers community. 

Bij de Keku-islands observeren we een famillie Bald Eagles 

Moeders slaat het gekrakeel van haar koters om een plekje op de boomstam hoofdschuddend gade.

Wij zijn vroeg in het seizoen op pad gegaan, namelijk eind april. De eerste maand zijn we slechts een paar andere plezierboten tegen gekomen. Ik noem dit nadrukkelijk plezierboten, zeil of motor, omdat er natuurlijk wel veel commerciële visboten rondvaren. Eind mei ontmoeten we voor het eerst de plezierboten die er al een reis van ongeveer een maand op hebben zitten. Ze komen meestal uit Washington en BC en komen via de Inside Passage naar Alaska. En dat zijn heel veel saaie luidruchtige motoruren. Tussen de bergen kanaliseert de wind zich en bijna altijd komt het erop neer dat je tegenwind hebt. We horen verhalen over 2 weken lang motoren in de zeikregen, da's niet leuk. De wind kwam deze lente zelden uit het zuiden, waardoor wij in Alaska beloond werden met warm zonnig weer. We voelen ons geluksvogels, ook vanwege onze ideale "thuishaven Sitka" als vertrekpunt.

Blommetjes 

We hebben best een hekel aan het gebruik van de motor. Je zit in de herrie en de diesel is ook hier duur. We hebben in totaal toch 100 uur de motor aan gehad, helaas. Ik hou van de stilte tijdens het zeilen. Zeker op het binnenwater, waar bijna geen golven zijn. Ik voel me vaak schuldig over het brandstofgebruik en ik trek als optimist bij ieder zuchtje wind de genua uit. Soms duurt de wind 5 minuten, een andere keer 30 seconden. De wind kan ook in 1 minuut tijd van een hele andere kant in komen. Je kan mijn zeildrang ook hardleers of koppig noemen. Maar ik ga graag uit van het positieve en ik denk altijd dat we wel kunnen zeilen, ook met 5 knopen wind. Dan maar langzaam of kruisen tegen de wind in, want tijd is niet belangrijk hier. Het is daglicht van 4 uur s ochtends tot 10 uur s avonds. We hoeven toch nergens echt naar toe en we hebben toch niks anders te doen. Als we voort kabbelen bewonderen we de walvissen, zeeleeuwen / honden / otters die ons regelmatig vergezellen. Ik kook een lekkere maaltijd onderweg, bak een vers brood of we zijn beiden druk met lezen of netflixen. 

De zeer smalle doorgang bij 'hole in the wall' zoals deze cove heet. Ook hierbinnen liggen we weer als koningen in ons eigen belletje.

Volledige stilte en niks doen is een hele uitdaging. Zelfs de afwas is al gedaan, als we het anker in een lege ankerbaai gooien. Wat een luxe, elke dag een andere achtertuin met een prachtig uitzicht op witte sneeuwtoppen, watervallen, steile rotsformaties, naaldbomen bos of een scharrelende bruine beer op een kiezelstrandje. Ik blijf me verwonderen over de schoonheid van de natuur en de stilte. Het water is regelmatig een spiegel, dus geen kabbelende golfjes. En er is veel beschutting tegen de wind, zodat je als zeiler s nachts je bed niet uit hoeft omdat tikkende lijnen tegen de mast super irritant zijn. Je bed uitkomen s nachts wil je trouwens hier ook liever niet, want het is niet echt tropisch warm, brrr. Het is een rare gewaarwording dat er geen omgeving geluiden zijn van verkeer en mensen. Zuid Oost Alaska bestaat uit eilanden, groot en klein. Er is geen wegen infrastructuur en geen treinspoor. Het ideale transportmiddel naar afgelegen plekken is het watervliegtuigje. Voor ons een nieuwe ervaring en we maken dan ook diverse filmpjes als een watervliegtuig weer eens net naast Joy landt. 

In Petersburg op het, volgens een bewoner, meest gefotografeerde plekje. Maar volgens hem hadden we met hoogwater de foto moeten nemen. En we eten ijsjes in Petersburg!

Noorse Vikingen hebben Petersburg gesticht

Volgens mij worden bootjes als deze gebruikt om netten te trekken bij het vissen. Hele grote drijvende motor

Wandeling over de muskeg bij Petersburg

Veelal vanuit economische redenen (houtkap en conserveninmaak) zijn er tientallen jaren geleden op strategische plekken woongemeenschappen gesticht. Sommige hebben een Tinglit karakter, oftewel er wonen nog veel Native American mensen. Voorbeelden hiervan zijn Angoon en Hoonah. Echter zijn bovengenoemde industrieen verdwenen. En met het verdwijnen van banen, lopen ook de dorpen leeg. Maar naast de visserij richt men zich nu met name op de toeristensector. Zoals beschreven in de vorige blog zijn in Hoonah grote cruiseboten terminals aangelegd. Dit veroorzaakt wel een hele andere sfeer en dynamiek in een traditionele woongemeenschap. In de gemeenschappen Elfin Cove, Pelican of Point Baker komt ook steeds minder geld binnen via de visserij. Ondernemers veelal afkomstig van buiten Alaska hebben vakantie accommodaties gebouwd en bieden nu volledig georganiseerde vistrips aan. Kleine aluminium boten met dikke motoren varen af en aan met toeristen die in een groen camouflagepak gaan vissen of op berenjacht aan. In diverse gemeenschappen worden authentieke gebouwen opgekocht om nog meer vis accommodaties te maken. Er wordt hiermee veel geld verdiend, maar deze dollars verdwijnen vanaf september met de ondernemers mee naar andere Staten. Gedurende de zeer korte zomer in Alaska van juni - medio augustus is het levendig, maar daarna lopen de woongemeenschappen leeg. De winters zijn zwaar en er is geen werk. Met de leegloop verdwijnen ook de faciliteiten. Zo lees ik in onze oude reisgids nog over een winkel, cafe of restaurant en verheug ik me al kwijlend op een ijsje of taartje. Maar bij aankomst blijkt het veelal vergane glorie te zijn. De eigenaar is ziek geworden of gestorven en er is weinig animo om het voort te zetten voor die 5 mensen die er buiten het zomerseizoen achter blijven. Deze "caretakers" mogen sneeuw ruimen voor de buren, die liever in California van de heerlijke wijn genieten. Tja geef ze eens ongelijk, je moet wel heel erg van stilte houden wil je overwinteren in Alaska. 

Waterfall Cove aan Chatham Strait

Tijdens deze zeiltrip hebben we tijd en ruimte ervaren voor reflectie. We hebben besloten dat we heel graag het hele jaar op Joy willen kunnen wonen en dat kan vanwege het B1/B2 toeristenvisum (max 6 mnd per jaar) niet in Alaska.  Na onze campertrip in BC Canada halen we Joy op in Sitka en gaan we wat zuidwaarts hopelijk betaald werk en nieuwe avonturen tegemoet.