Should we stay or should we go now?

We lagen al een week te wachten in Ucluelet, Vancouver island. Er is teveel wind op de route naar San Francisco en we willen een 'rustig tochtje' omdat we na twee jaar in de beschutte wateren van zo'n beetje Sitka tot Seattle niks meer gewend zijn. Al die tijd hebben we niet één keer een overnight sail hoeven doen. Vrijwel alles kan in dagtochten, met een grote keuze aan beschutte ankerplaatsen. De volgende etappe is daarom lastiger; in de zevenhonderd zeemijl langs de Amerikaanse staten Washington en Oregon tot San Fransisco zijn wel een aantal mogelijke stoppunten: Astoria, Newport, Coosbay, Crescent city om er een paar te noemen. Echter niet allemaal zijn ze ook geschikt vanwege zandbanken in de aanloop, en die kan je dus alleen onder gunstige omstandigheden binnenlopen. Lees, rustig weer, weinig swell en op het juiste tij. Aangezien wij vanuit Canada komen moeten we ook nog langs de douane om onszelf in te klaren en een cruising permit voor de boot te regelen. Douane zit ook niet in elk durp en we zijn dus beperkt tot havens die zijn aangemerkt als 'port of entry'. Verder zijn er nog een aantal kapen langs de kust waar de wind zich behoorlijk kan op bouwen en waar ook de waterdiepte afneemt zodat de swell van de pacific er flink kan opstuwen. Beide factoren kunnen het oncomfortabel en soms ronduit gevaarlijk maken voor kleine schepen.

Gezellige middag met Doris en Wolf van Seenomaden
We kennen hen van onze tijd in Frans Polynesie

 

Nadat we het eerste 'weather window' laten schieten gaan we eerst nog een keer badderen bij de watervallen van Lucky creek. We slaan een weekje stuk in de broken islands en gaan terug naar Ucluelet omdat er een nieuw weervenster aan zit te komen: zaterdag tot en met woensdag goede wind! Voor de tweede keer slaan we de laatste boodschappen in en verplaatsen ons vervolgens naar een kleine ankerplaats waar volgens andere zeilers een pruimenboom staat met heerlijke pruimen! Nou dat willen we wel eens zien en de dag vóór vertrek verplaatsen we ons nog naar de beschreven plek. En warempel: het klopt. Er staan twee oude pruimenbomen, half omgewaaid en behoorlijk overwoekerd met andere vegetatie, maar ze hangen bomvol met kleine maar heerlijk zoete pruimen. We plukken een broodzak vol. 

De pruimenboom! Joy in de achtergrond voor anker.

Dezelfde avond kijken we nog eens naar het weerbericht en nu staat er voor zaterdag wat meer wind, voor zondag best behoorlijk (te?) veel wind en vervolgens weer drie dagen mooie wind. De zondag zit ons niet lekker en we besluiten het vertrek twee dagen uit te stellen tot zondagavond. Na een nachtje slapen kijken we opnieuw naar het weer omdat we het ook zo zonde vinden om de goede wind van zaterdag mis te lopen. De zondag zit niet lekker, maar we denken ook dat we met inmiddels 26000 mijl ervaring toch ook niet te pietluttig moeten worden. Bovendien hadden we een week geleden officieel Canada al uit moeten zijn; onze cruising permit is verlopen. De harde wind staat er maar voor één dag, in de nacht neemt het alweer af en we kunnen wel hele goede afstand maken... Bovendien zien we op de AIS vrienden van ons vertrekken. Als ik ze oproep zegt ie resoluut 'wij koersen naar open oceaan!'. Best bijzonder, want ze hebben weinig ervaring en nog nooit een nacht doorgezeild. Should I stay or should I go now..? If I go there will be trouble, but if I stay it will be double.. We komen terug op ons besluit tot uitstel en gaan toch! 

De hele zaterdag kunnen we pefect zeilen (klik), heerlijke wind en we gaan lekker hard. Zondag komt en de wind neemt toe, en dan nog wat en nog wat. We beginnen ruime wind met vol zeil, genua, grootzeil en bezaan. Steeds als we acht knopen gaan haal ik meer zeil weg en na een paar uur staat er alleen nog een uitgeboomde dubbel gereefde genua en dan gaan we nog steeds acht knopen, recht voor de wind weglopend. De golven bouwen op, swell was er al, maar de windgolven komen daar nu bij en het waait inmiddels zo'n dertig knopen. Windkracht zeven. Het gaat allemaal prima, de windvaan stuurt nog steeds en we surfen van de golven. De avond komt, de wind neemt nog steeds toe en de golven bouwen ook verder op tot het schuim van de koppen waait. Soms zit er een golf tussen die zo groot is dat de boot er bijna dwars vanaf valt, dat is niet meer comfortabel. Bovendien komen de golven vrij kort op elkaar, de periode is maar 7 of 8 seconden ofzo. Ik rol nog wat zeil weg zodat er alleen nog een klein driehoekje over is. De windvaan houdt ons nog altijd op koers, met uitzondering van één keer, als we door een achteropkomende golf uit koers worden gezet en het te lang duurt voordat we terug op koers zijn als de volgende golf zich alweer aandient. Deze was ook nog groter dan alle anderen en we gaan helemaal dwars. De golf maakt ook een hoop lawaai; een rollend en brullend geluid van branding. Er komt een hoop water aan dek en dat spuit naar binnen door de kieren in de kuiptent (we zeilen met de kuiptent er op; dan zitten we lekker beschut en uit de wind). Dit was een brekende golf en die haalt de lol er wel een beetje af. Gelukkig weten we dat het niet heel lang gaat duren; in het nieuwe weerbericht staat dat het aanhoudt tot maandagmiddag. Maximaal 24 uur dus. Ik denk dat ze soms breken omdat ze zo kort op elkaar zitten; ze zijn dus vrij steil. 

Mijn windvaan heeft drie standen: stand 1 geeft een maximale roeruitslag van 15 graden naar links en rechts. Dit is vrijwel altijd genoeg. Op stand 2 doet ie 30 graden en stand 3 gebruik ik nooit: dan gaat het tot 45 graden heen en weer. Nu zet ik hem op stand 2, en dan stuurt ie al een stuk aggressiever, niet verkeerd voor deze omstandigheden en we maken geen grote schuivers meer. Heel de avond blijft het doorwaaien. Het is een donkere nacht, net nieuwe maan. We houden wind gedurende de nacht maar het neemt iets af en de golven worden kleiner, of we wennen eraan. In de ochtend ontreef ik het voorzeil en tegen de middag staan alle lichtweerzeilen er alweer op. Maar helaas krijgen we niet de 15 knoopjes mooie wind uit de voorspelling voor maandag. De wind zakt eruit en we dobberen op de restant-golven van een winderig nachtje. Na een paar uur klooien en een weerbericht waar geen wind meer op voor komt besluiten we naar de kust te motoren om Coos bay aan te lopen. We zijn alleen wel 60 mijl uit de kust, dus we doen er de rest van de dag over. We hebben de lichtsignalen van de tonnen in de vaargeul allemaal uitgeschreven en vinken deze nauwkeurig af. Aan het begin van de nacht lopen we binnen en rond half twaalf laten we ons anker vallen naast de vaargeul. 

Morgen gaan we wel naar de marina om in te klaren, eerst even slapen. In de ochtend gaan we de marina in om in te klaren. Het personeel in het marina kantoor weet van niks; 'dat krijgen we nooit hier' zeggen de dames. Het ziet er ook niet uit als een drukke marina ofzo. De meeste zeilers klaren elders in. Op de kade staat Curt (86 jaar), hij had ons gezien toen we de haven naar binnen gingen, met zijn verrekijker. Hij woont aan de waterkant en kan alle bootjes voorbij zien komen. Hij zei dat ie zag dat we uit Leiden komen en herkende de Nederlandse vlag, en is vervolgens even naar de haven gereden om een praatje. Hij zit vol verhalen en biedt zich aan voor als we ergens naar toe moeten, dan brengt ie ons graag. Nou dat komt mooi van pas want we zijn eerst een hele tijd bezig om een inklaar-app in te vullen- iets dat ik ook al in Canada voor vertrek had gedaan, maar ik krijg maar geen bevestiging dat er 'iets in gang' gezet is. We weten dus niet of we wel ingeklaard zijn, maar ik vermoed van niet. Op het telefoonnummer krijg ik voicemail. Bij geen gehoor moet je een ander nummer bellen hoor ik op de voicemail. Maar dat nummer geeft ook niet thuis. 

Op een bord op de steiger staat dat je een boete van 10.000$ kunt krijgen als je niet inklaart, en er staat ook een adres van een kantoor. Curt komt nu goed van pas en hij brengt ons naar het kantoor, 8 mijl verderop in een naastgelegen dorp. Bij het kantoor is niemand, terwijl het binnen de kantooruren is die op de deur staan, en ook de customs en border-police auto staat voor de deur. We laten een briefje achter onder de ruitenwisser. 

 

Het valt nog niet mee om in te klaren in deze 'port of entry!'. We lopen ook nog even langs het kustwachtstation aldaar, en ze wisten van onze komst- via de dames van de haven. Inmiddels weet het halve dorp dat we in het land zijn, behalve de customs en border-police. Extra lastig is dat we nog geen sim kaart hebben, en dus ook geen lokaal telefoonnummer. Een rit naar de Walmart moet dat probleem oplossen en Curt brengt ons erheen. Zo lief! Bij de Walmart koop ik een simkaart, maar die doet het niet in mijn telefoon. Omdat ie Europees is ofzo. De medewerker die me het kaartje verkocht en voor wiens neus ik het probeer te activeren zegt dat ze geen refunds doen op simkaarten. Ik vind dat onzin; hij heeft me niet geinformeerd over deze mogelijkheid terwijl ze dat vooraf kunnen testen met de IMEI code en ik hem wél had verteld over de buitenlandse telefoon. Bij de Customer service bali krijg ik gelukkig wel mijn geld terug en zo gaan we nog steeds zonder internet of telefoon terug naar de boot. Via de telefoon van de buurman lukt het om in ieder geval de boot in te klaren voor de cruising permit.

 Als we daar een 'approved' op krijgen neem ik gemakshalve maar aan dat dat ook betekent dat wij er ook op mogen varen, maar officieel krijg ik pas een ruime week later de 'approved' voor onszelf in de mail. 

We nodigen Curt uit om de volgende dag te gaan lunchen. Het restaurant met zijn jaren '80 bruine interieur zit aardig vol met slecht geklede Amerikanen die wel een gefrituurde vis maaltijd lusten. Wij genieten van onze eerste Amerikaanse cheeseburger, terwijl Curt ons vermaakt met zijn boeiende verhalen over zijn Navy-tijd in Europa.

 In de middag laat Curt zijn favoriete plekken van het Oregon kliffen State park zien. Hier ging hij regelmatig heen met zijn vrouw die twee jaar geleden overleed. Hij haalt dierbare herinneringen op aan de fijne tijd met zijn vrouw en kinderen. 

We bezoeken de tuinen van Coos Bay

Thanks Curt, we had a great time in Coos Bay!

We zijn enorm onder de indruk van de prachtige ruige kustlijn. Nadat we nog wat gewandeld hebben door de mooie Botanische tuin, zet Curt ons keurig bij de marina af. We bedanken hem voor de superleuke dag en hij ons! Het is 6 uur s avonds en over 30 minuten is het hoogwater. Het passeren van de zandbank is het veiligste met de vloed-stroom, anders kun je een vervelende wind-tegen-golven effect krijgen bij het ondiepe water. We besluiten last-minute nog te vertrekken, omdat er goede wind voor de nacht voorspeld is. Dus in een half uur tijd maken we de boot klaar, gooien de lijnen los en floepen op het laatste snippertje vloed de haven uit en zeilen de nacht in. San Francisco here we come!

Gelukkig waait het niet altijd knoerthard; Onderweg naar San Francisco hadden we ook licht weer: voor-de-wind probeer ik zoveel mogelijk zeil te projecteren. Met de boom trek ik de Gennaker achter het grootzeil vandaan, en het bezaan stagzeil zet ik met de voet op de stuurboordrand. De schoot gaat zover mogelijk buiten boord via de giek van de bezaan.