Feliz Navidad!

Co-productie Arianne & Michiel

La Paz,  Sea of Cortez Mexico

20 december 2023

In vier etmalen zijn we van Ensenada naar Baja Magdalena gezeild. Dit ligt op ongeveer 2/3 van het lange schiereiland Baja California. Het was een voorspoedige zeiltocht. Ongeacht veel wind of hoge golven voelt het vanzelf meer comfortabel bij tropische temperaturen en nooit regen. We kunnen ons niet eens meer herinneren wanneer we voor het laatst regen hebben gevoeld. Joy zou wel een douchebeurt kunnen gebruiken. Ondanks veelvuldig poetsen zouden de ramen geen goedkeuring van mijn moeder krijgen. En het zout kunnen we zo van het dek afschrapen voor op de gebakken piepers. Bij Michiel gaat het overigens vooral om het "zalfje" = klodder mayonaise erbij. 

Maar goed ik dwaal af, Baja Magdalena is een grote baai beschermd door een landtong met een klein dorpje a la visserscommunity. We struinen rond tussen de afgedankte autowrakken, door pelikanen bevolkte pangabootjes, verroeste krabbenkooien en kleurrijke huisjes gebouwd uit restmateriaal en golfplaten. We verwonderen ons over het enorme contrast in materiële rijkdom en leefstijl met het nabij gelegen California in de VS. De vissers lijken hier met hun gezinnen een basic overzichtelijk leven te hebben. Echter is het zichtbaar dat men meer geld probeert te verdienen door toeristische activiteiten te ontwikkelen. Er zijn inmiddels 2 camps met glamping tenten in het dorp en een knaloranje geverfd restaurant/resort met 4 luxe kamers zijn heel recent opgeleverd. En al die toeristen en onderzoekers lusten wel een lekker gebakken visje of een taco pastor met een dorstlessende margarita. Ik tel maar liefst drie restaurants op deze afgelegen plek. En daarnaast kunnen er natuurlijk dollars verdiend worden met pangaritjes voor vis - snorkel -  duik excursies. Je kan alleen via het water naar een dorp zo'n 25 km verderop, dat wel in verbinding staat met een weg op het schiereiland Baja. Het is grappig om te zien hoe creatief mensen zijn als je zelfvoorzienend moet zijn. Een 'nieuwe' oude Jeep wordt bovenop een wiebelig pangabootje naar het dorp vervoerd.

Naast vissen, zwemmen, suppen, wandelen en een expeditietocht door de mangrove hebben we gedurende 2 dagen mijn 46e verjaardag groots gevierd met de voltallige zeilerscommunity in de baai. Ik maak nieuwe vrienden met Alie en Phil van SV Sliver uit Vancouver en nodig ze uit op mijn Gin Tonic party. Laat dat nou ook hun favoriete drankje zijn en zo hebben we 2 flessen stuk te slaan om het leven te vieren. Onze vrienden Ben en Irma van SV Malaya zijn natuurlijk ook van de partij. Het was een liederlijke avond. De volgende ochtend was het een stuk rustiger tijdens het verse appeltaart moment. Irma had een creatieve lieve kaart gemaakt en een paar meter muggengaas verpakt in mijn eigen broodzak is een toepasselijk kado. Wij zeilers koesteren deze symbolische kadootjes onderling enorm. Bij het ontbijt was ik ook enorm verrast door de prachtige zelfgeknutselde kaart van Michiel met een heuse Joy tegoedbon. Ik voelde me helemaal ontroerd door de moeite die Michiel had gedaan om iets moois te maken voor mijn verjaardag. De schoenen tegoedbon is inmiddels ingewisseld voor een UV zonneshirt (lol). Mijn kadowens, namelijk het recent gepubliceerde boek Los van Alles van Mariska Woertman, brengt mijn vriendin Nicole mee naar La Paz op 1 januari. Mariska heeft haar persoonlijke verhaal geschreven over de 50 maanden zeilreis van de Zouterik. We hebben vele verjaardagen met onze leuke "zeilersfamilie" gevierd, heel bijzonder!

En daarbij kwam nog een grote verrassing uit de bilge. Ik zie alles, dus Michiel heeft echt zijn best moeten doen om het kadopakket van Liselotte & Machiel (SY Pitou) te verstoppen. Helemaal raak zijn de kruidenthee, Pitou kleur nagellak, chocolade koekjes, een blauw aardewerk kommetje voor op een Joy-kleurig tafelloper. En dat vergezeld met een te geestig Spaanse Papegaai kaartje. Ik voelde me echt een bofkont!

Als we na Malaya en Sliver van de ankerplaats vertrekken denk ik dat ze een half uurtje oid voorsprong hebben. Het is nog niet gelijk een wedstrijd natuurlijk, maar ik zie wel dat Sliver ietsje harder gaat als wij. Dat is jammer, want dan moet ik aan het werk om de boot te trimmen zodat wij weer harder gaan. We hebben een pal voor- de windse koers en Sliver probeert met hun Code-zero voor de wind af te kruisen. Dan ga je dus niet recht voor de wind, maar heb je een wat meer aan de windse koers die weliswaar snéller is, maar ook niet precies de goede kant op. Na een tijdje wordt er gegijpt om in spiegelbeeld hetzelfde te doen. Het voordeel van deze strategie is de hogere snelheid op de rakken, het nadeel is dat je een grotere afstand aflegt. Ergens is er een optimum; als je zóveel harder gaat dat je de extra af te leggen mijlen goed kan maken plús een beetje extra, dan heb je winst. 

Wij kiezen om recht voor de wind te blijven varen, met de gennaker op de uitgeboomd en het grootzeil aan de andere kant. Het nadeel is dan een wat lagere snelheid, maar wel récht op het doel af; de kortere afstand dus. Na een paar uurtjes waarbij er geen mijl wordt verloren of gewonnen gaat ook Sliver recht voor de wind lopen.  

De gerepareerde genaker wordt danig getest op deze race waar ik het zeil billenknijpend langer dan gewoonlijk liet staan om maar geen snelheid in te hoeven leveren. Het komt niet vaak voor dat we een boot treffen die over zo'n lange periode gelijk met ons oploopt. De hele dag, nacht en volgende dag zitten we bij elkaar in de buurt, 's nachts naderen we elkaar tot 0,2 mijl, we kruisen hier en daar elkaars koerslijn en doen een mooie tango de hele nacht door. Een leuke race, waarbij we elkaars strategie spiegelen- gijpen wij, dan gijpen zij, en als zij weer voor de wind gaan koersen doen wij dat ook.

 Ik zag laatst een film over de Volvo ocean race, en daar waren boten die na een oceáán etappe van duizenden mijlen binnen minuten van elkaar over de streep kwamen. Dat is een enorme prestatie omdat dit betekent dat beide/ meerdere teams constant álles uit de kast hebben moeten halen. Als er een boot achter je of voor je vaart die een fractie harder gaat dan jij dan doe je dus iets verkeerd, vooral omdat de boten in die race allemaal precies hetzelfde zijn. Super vermoeiend. Ik weet dat het voor Arianne minder geldt, maar ik kan niet slapen als de competitie harder gaat dan ik als ik denk dat we beter kunnen. Liever zeil ik dus zonder andere (gelijkwaardige) boten in de buurt, dat zeilt een stuk ontspannender en dan kom ik tenminste nog een beetje aan slapen toe. 

Uitzicht vanaf Joy op nog z'n drijvend hotel

Jetski waanzin rondom onze boot

Als we de volgende na-middag Cabo san Lucas naderen en de wind wegvalt gaan we de zeilen opruimen en de motor en de watermaker starten om de laatste 5 mijl nog even water te maken en de accu's wat bij te laden. Als Sliver besluit hetzelfde te doen wil hun motor niet meer starten en ze roepen ons op om ons te feliciteren met de wedstrijd en of we ze kunnen helpen met een sleepje. Uiteraard varen we even terug om ze naar Cabo san Lucas te slepen. Na hun korte onderzoek blijkt dat één van de cilinders vol zeewater zit. Dit heet 'waterlocked'. Dit kan ontstaan als een klein beluchtings-ventieltje in aanzuiging van de koelwaterslang niet meer functioneert. Het ventieltje moet open gaan als de motor uitgaat om lucht in de koelwaterslang te laten zodat deze niet kan gaan hevelen. Als het ventieltje díchtblijft, gaat de slang water hevelen. Met een draaiende motor wordt het koelwater nog met de uitlaatgassen naar buiten geblazen, maar als de motor níet loopt blijft er water in het uitlaatspruitstuk hevelen omdat de motor onder de waterlijn zit.. Vervolgens koelt de motor ook nog af. Hierdoor krimpt de lucht in de cilinders, en de cilinder die op dat moment zijn uitlaatklep open heeft zuigt het water in de cilinder. Gelukkig hebben ze niet verder geprobeerd de motor te starten, want je kunt de motor enórm beschadigen omdat het water in de cilinder niet samendrukbaar is. 

Ik heb bij Joy dat kleine maar belangrijke plastic ventieltje (jaren geleden) verwijderd en gewoon een dun slangetje erop gemaakt. Het slangetje loopt naar buiten in de kuip bij een loosgat. Als onze motor draait dan loopt er een straaltje water uit dat slangetje. Daardoor kan ik met éen blik op dat straaltje zien dat er koelwater door de motor loopt terwijl deze draait. Dat is fijn om te weten. En als de motor uitgaat dan wordt de hevelwerking áltijd verbroken doordat het slangetje gewoon lekker simpel een 'lek' in de koelwaterslang is dat niet afhankelijk is van een klein ventieltje met een poppehuis springveertje en poppehuis rubbertje.

Aanzicht Cabo san Lucas

Om deze rotsen is alle toeristen waanzin te doen

We slepen Sliver naar de ankerplaats en kunnen nog er nog nét voor het donker ankeren. In de schemering en bij de zonsondergang is er in de baai een bonte stoet rondvaartboten die -elk met hun eigen muziekinstallatie- de toeristen vermaken met een zonsondergang zeiltour. Zeiltour houdt in dit geval in dat je met een voor de vorm gehesen grootzeil een rondje door de baai motort met luide muziek en een dek vol drinkende en betalende toeristen. Er is voor ieder wat wils; er zijn boten met piraten-thema en vuurspuwers, boten met een romantische inslag en dito Titanic muziek, boten met snoeiharde techno en we kunnen ook nog de muziek van de bars en resorts op het strand horen. Wij liggen er een beetje tussenin geankerd en krijgen dus een interessante mix aan muziek en andere herrie te verwerken. Alles vaart kriskras door elkaar heen, sommigen feestelijk verlicht met honderden gekleurde lampjes en anderen lekker gevaarlijk zonder verlichting.

Heerlijke salade, ff geen tacos met vlees

In de bars op het strand zijn er barkeepers (?) die het aanwezige publiek via een versterker de hele avond aanmoedigt om toch vooral nóg een tequilla te nemen. Ik denk dat ze een of andere drinkwedstrijd houden. Cabo san Lucas is een soort Lloret de Mar voor volwassenen. Ik vind die verbazingwekkende gekkigheid alleen voor een beperkt tijdje best vermakelijk.  

De nacht is best rustig, of misschien was ik zo moe dat ik overal doorheen ben geslapen. 

Overdag is de baai druk met Jetski's, een geankerde cruise-boot, alle bijbehorende taxibootjes die de cruiseboot gasten naar de kant brengt, rondvaartbootjes, speedboten met parachutes waar toeristen onder hangen, of met grote opblaasbananen erachter gevuld met dikke toeristen die niet kunnen vliegen, motorboten met bikinidames op het voordek die met harde muziek en duur betaalde glaasjes champagne eruit proberen te zien als 'jet-set'. Wijzelf proberen temidden van dit tumult ook indruk te maken door met ons superkleine en inmiddels behoorlijk sleets uitziende, door de zon gebleekte bijbootje het kunstmatig wild gemaakte golfslagbad te trotseren. Afgeladen met twee personen, twee vouwstepjes, vier tassen boodschappen en twee grote tassen schone droge was. Het hele zooitje komt maar matig droog aan boord van Joy.

In Cabo blijven we drie dagen. We kunnen er ons verzamelde afval kwijt, doen we de was, eten een lekkere rijk gevulde salade in een Taco restaurant mét airconditioning en kunnen er goed boodschappen doen maar zijn ook blij als we weer kunnen vertrekken.

reflectie foto van ons in mega superjacht

mega superjacht, ze hebben vast personeel voor de romp poetsen

Tequila is echt heel sterk spul, en smerig

Frida Kahlo kunst

Gallerie met waanzinnige kunstenaar

We maken dankbaar gebruik van een windshift in de Sea of Cortez gedurende een paar dagen. Even geen dikke Noorden wind, want daar willen we naar toe. De hoofdstad van Baja California, La Paz wordt onze uitvalsbasis in december en januari. Het is een sfeervol stadje met alle faciliteiten voor cruisers. In onze volgende blog zullen we schrijven over onze belevenissen daar. 

Van Cabo san Lucas op de zuidpunt naar La Paz is circa 150 nm en we gaan deze afstand afleggen in 3 lange dagetappes. Zowel Los Frailes als Los Muertos, maar ook Bonanza op Espiritu Santo eiland zijn grote open baaien met een prachtig wit zandstrand. We struinen daar overheen en verkennen het gevarieerde cactuslandschap achter de duinen. We suppen, snorkelen en genieten van een megagrote Nachos schotel met een heerlijke zoete PinaColada in een restaurantje bij ondergaande zon. Hoezo romantisch? Een beetje maar, want we zijn vooral druk met onze telefoon als we ff ergens wifi hebben (lol).

Wandeling Los Muertos

Groene vallei achter duinen in Los Frailes

Snorkelen bij rif in Los Frailes

Mooie cactussen met kleurrijke bloemen

In Los Frailes hebben we een drankje gedaan met Dennis en Lori van SV Rode Trip uit Oklahoma. Ze willen de Sea of Cortez oversteken naar Mazatlan, en tijdens de borrel bij hen aan boord vragen ze of morgen een goed windvenster is volgens ons.. Wij hebben die dag uitgekozen om naar het noordwesten te varen, omdat er weinig, en misschien wat oostelijke wind komt. Maar Mazatlan ligt een kleine 200 mijl pal oost, dus voor die bestemming is het niet ideaal. Ik vind het lastig om dat te zeggen. Iedereen vaart zijn eigen bootje, en we hebben al veel mensen ontmoet die de windstille dagen uitzoeken om naar de volgende bestemming te motoren. Wie ben ik om daar wat van te vinden? Daar is niks mis mee als je motor betrouwbaar is enzo. Ik hou er zelf niet zo van. De zeilen zijn de primaire aandrijving, voor mij is de motor een back-up plan, of een snelle manier om naar een windveld te varen. 

Een paar dagen later krijg ik mail van hen met de vraag of ik in te huren ben om hen te helpen met deze oversteek. Het bleek dat hun poging om de oversteek te maken tegenviel door te weinig wind, en er was wat olie lekkage bij de motor waardoor ze niet zeker waren of deze het de hele weg zou volhouden. Ze zijn vervolgens teruggekeerd naar Cabo san Lucas.

Ik had er niet direct zin in eigenlijk, we waren net een uur aangekomen in la Paz. Maar ik vond het ook wel sneu voor hen dat het niet gelukt was om naar Mazatlan te zeilen. 

Maar ja, ik heb nog nooit zoiets gedaan. Ik had allerlei vragen, over de boot, de bemanning, de veiligheid. Aan de andere kant is het maar 200 mijl, dus in twee dagen moet het kunnen, ook met weinig wind. Het vervelende was dat het eigenlijk nú moest, vanwege een goede wind die twee dagen later weg zou zijn voor een paar dagen, gevolgd door harde wind. Dan ben je gemakkelijk een week of tien dagen verder voor een volgende mogelijkheid.

Vertrek vanaf Cabo nog diezelfde middag

Na een nacht slapen besluit ik dat het maar nú moet. Na kort overleg besluit ik met de bus in drie uur naar Cabo terug te reizen zodat we dezelfde middag nog kunnen vertrekken. In de grib file staat een mooie wind van 14 tot 18 knopen, voor twee dagen 'groene wind'.

Het was wel leerzaam, voor iedereen denk ik. De boot (Catalina 36) gedroeg zich prima maar was niet zo goed uitgerust voor langere zeetochten of voor harde wind. Zo was de (150%)genua naar mijn mening wat te groot; hiermee heb je te weining reefmogelijkheden voor harde wind. Het grootzeil had wel twee reven in het zeil, maar er was er maar één bruikbaar; het tweede rif was niet voorbereid. Er is geen spinakerboom om de genua te kunnen uitbomen bij lichte wind. Er is geen reddingsvlot, wel een satelliet-noodbaken en een opgeblazen bijboot. Ik heb vraagtekens bij de capaciteit van de accu's. Met zware omstandigheden (voor de autopiloot) en een bewolkte dag gebruik je zo 8 tot 10 Ampere per uur. Dat is een forse belasting voor de accubank. Er is alleen een elektrische autopiloot, geen backup of windvaan. 

Onderweg krijgen we vijf tot tien knopen meer wind dan voorspeld. Het begint met een mooie wind en vol zeil, we lopen  6 knopen. Later in de nacht neemt de wind wat toe en ik reef steeds een beetje genua weg totdat we het maar helemaal wegrollen. Gek genoeg blijft de wind toenemen tot soms 28 knopen. We lopen keihard, ten koste van wat comfort. Het is wel lastig om de boot wat af te remmen omdat we niet echt ruimte hebben om af te vallen en we eigenlijk met alleen een gereefd grootzeil nog steeds wat teveel zeil hebben. Ik trim het zeil om zoveel mogelijk wind te lozen en de boot onder de acht knopen te houden. De golven komen uit het noorden, haaks op de boot, dus er komt geregeld flink wat buiswater over.

Ik besluit geen hoogte te verliezen omdat de boot zich goed gedraagt en onder controle is. Als we tien of twintig graden afvallen zou het wel comfortabeler worden, maar dat hoogteverlies moeten we dan de volgende dag weer goedmaken en ik weet niet of de wind nog gaat afnemen aangezien deze nu ook al meer dan de forecast is.

De volgende dag blijft de wind doorstaan en we vlíegen naar de overkant. Met dit tempo komen we al vroeg in de tweede nacht aan! We besluiten naar een ankerplaats 6 mijl zuidelijker te koersen. Dan kunnen we ietsje afvallen en het is gemakkelijk aan te lopen in het donker.

Aan het eind van de dag neemt de wind af en als we aan de tweede nacht beginnen varen we weer met vol tuig. We kunnen tot aan de ankerplaats rustig doorzeilen, perfect! 

Na een heerlijk nachtje op de rustige ankerplaats gaan we een dagje Mazatlan in, waar we rondkijken op de mooie pleinen en een lunch genieten.

De volgende ochtend motoren we op het juiste tij naar de gereserveerde haven, 6 mijl noordelijker. 

Arianne had al een ticket voor de ferry voor me gekocht, heel fijn. De ferry is een taxi ritje door de stad en het is superdruk! Mijn zorg dat ik te laat bij de ferry aankom is ongegrond: deze heeft 5 uur vertraging ;-)

De volgende ochtend kom ik weer aan in La Paz, na het vierdaagse uitstapje. Ook lekker om weer met Arianne op Joy te zijn!

Michiel is ook tourguide in Mazatlan

Cruiseboot vertrekt, zicht vanaf ankerplaats

Deze ferry brengt Michiel weer terug de Sea of Cortez over

Ik heb dubbel gelegen toen ik deze foto kreeg van de jail maaltijd

 Zo een paar dagen voor de Kerst is het fijn om ff terug te blikken op 2023. Het lijkt bijna een onwerkelijke herinnering dat ik een jaar geleden door 30 cm sneeuw ploeterde samen met hond Pickford in Brentwood Bay (nabij Victoria) op Vancouver Eiland. We hadden een gezellige kerstavond thuis bij Karin & Glen en hun familie. Heel verdrietig hebben zij hun zeilavontuur naar de Sea of Cortez in Ensenada op hold moeten zetten vanwege medische omstandigheden. Op 1e kerstdag waren we van harte welkom bij Don & Tracy en hun familie op de groenten boerderij in Cobble Hill. Het was fantastisch om samen met onze 3 hondenvriendjes hun Canadese kersttradities te beleven. 

Dit jaar vieren we kerst op een onbewoond eiland met onze billen bloot Pinacoladas drinkend uit een kokosnoot ... oftewel potluck en sundowners met andere cruisers. Joy is versierd met kerstlampjes in de masten en het schattige kerststalletje (in de schoen gekregen van SY Zouterik op Tahiti) staat.

We drinken margaritas onder een prachtige donkere sterrenhemel en danken het universum voor een voorspoedig, avontuurlijk en harmonieus 2023!

Wij wensen jullie zorgeloze en prettige feestdagen toe!!!

Joy en zijn bemanning maken zich klaar voor de terugreis naar Europa in 2024. 

Na een fantastische & avontuurlijke ronde noord en zuid Pacific hopen we 4 jaar later op 5 maart weer door het Panamakanaal te gaan.