Mexico! Mexihiiiiico!

Hola! Jullie dachten natuurlijk al dat ik niet meer aan boord was!? Zo lang niks geschreven, maar volgens Arianne is het nu mijn beurt weer. We zijn allang in Mexico natuurlijk, eerst aangekomen in Ensenada. Dat ging niet helemaal vanzelf, omdat onze papieren 'niet in orde' waren. Onze nieuwe bootregistratie van het watersportverbond bleek zonder HIN (Hull Identification Number) te zijn geleverd. Het Watersportverbond geeft deze papieren uit, tegen een vergoeding, maar ze sturen deze niet meer per email. Alleen per post dus. Daarom hadden we al in Canada een nieuwe aangevraagd en is deze via ons NL adres naar de kinderen van zeilvrienden gegaan. Zij hadden een familie vakantie in Frankrijk, waar ze de papieren doorgaven aan de crew van Pitou, die ze meenamen naar Mexico omdat zij daar al eerder aankwamen. Ik wil maar zeggen dat het nog niet zo eenvoudig was om dat papiertje in Mexico te krijgen. 

Bij een vroege aankomst op 11 oktober werden we opgewacht door een ontvangstcomittee van de marina en moesten we direct het papierwerk gaan doen. Nu bleek dus het nieuwe recente bootpapier een ontbrekend nummer te hebben. Ik dacht er niet veel van, want ik heb een hele historie van dat document bij me, met allemaal dezelfde gegevens erop, alleen een andere vervaldatum. Bovendien staat dat nummer ook op de bill of sales van de boot en op de verzekeringspapieren. Alleen dacht de dame van de douane daar anders over. Alle andere documenten werden terzijde geschoven wegens verlopen, en ze besloot dat het nummer dat niet op dát ene formulier stond voldoende was voor een ultimatum van 72 uur. Dan moesten we het land verlaten hebben, tenzij we dus een origineel document konden overleggen met dat nummer erop. Al mijn pleiten om de andere documenten te accepteren werden verworpen. Het blauwe papiertje was de heilige graal. 
De agent van de haven die erbij was om eea te begeleiden zei dat we wel morgen terug zouden komen met de benodigde papieren en bedong dat het ook een digitale versie mocht zijn. Eenmaal terug bij het marina kantoor ging ie lekker zitten fotoshoppen in een scan van dat document in een poging het nummer erop te krijgen. Maar dat zag er niet uit; het blauwe document laat zich lastig scannen en het was duidelijk niet origineel... Er wordt heel wat af gefotoshopt door diverse instanties om alle officials hier te lande tevreden te houden. We hebben een stapel papieren, die allemaal vijf keer gekopieerd worden. Het is een enorme bureaucratische papierwinkel en iedereen heeft er een baantje aan. Allemaal lekker stempelen, kopieren, nietjes erin, nietjes eruit, handtekeningetjes, tweekleurige datumstempeltjes en stickertjes plakken om de zelfgemaakte documenten een zweem van Officieel Erkend Document mee te geven. 
Omdat ik, en de marina-meneer zelf ook geen vertrouwen had in het duidelijk gefabriceerde document heb ik gelijk contact op genomen met het watersportverbond om me bij wijze van uitzondering het benodigde digitaal in pdf-vorm te sturen. 

Als backup voor dit plan heb ik eerst met Machiel van SY Pitou het enige echte NL bootpaspoort gemaakt (gefabriceerd door Ben Rutte zo'n 10 jaar geleden) en ben ik ook nog de hele middag bezig geweest om een pixel voor pixel falsificatie in elkaar te freaken met het nummer erop die er absoluut heel natuurlijk uitzag. Daar had ik het wel mee kunnen doen, maar ik was er wel nerveus over. Dus ik om 2 uur 's nachts  (Mexico-time) naar het marina kantoor om op de wifi nog een paar keer te bellen. Net als ik in het donker van boord wil stappen schrik ik me te pletter van een keiharde brul; een zeeleeuw had besloten naast onze boot op de steiger te gaan snurken. Het enorme beest was zeer verontwaardigd dat ik 'm wakker maakte en brulde het uit, waar ik dan weer een meter van in de lucht sprong. 
Gelukkig was Lisanne van het Watersportverbond heel behulpzaam en meewerkend en kreeg ik een nieuw document- eerst een witte versie, maar daarna ook nog een échte blauwe, mét felbegeerd HIN nummer en een begeleidend schrijven in de mail. Dat was een stuk comfortabeler. Toen was ik wel aan wat slaap toe, want de nacht daarvoor hadden we ook al erg weinig geslapen omdat we gezeild hadden.
De volgende dag was het inklaren gelukkig verder vlekvrij. En het grappige is: dat HIN rompnummer is nergens op de hele boot te vinden.

Sociaal en cultureel centrum

Mega grote Mexicaanse vlag, een landmark in de stad

Street art

In Ensenada zijn we bijna vier weken geweest. Het is een vrij goedkope haven bij een maandtarief, met alle faciliteiten van de stad. 

We hebben nieuwe t shirts met ons mooie Joy logo laten maken

We hebben onze naaimachine laten repareren, en ik heb vervolgens de gennaker weer aan elkaar genaaid. Heel de schoothoek was eraf gescheurd en de luff-tapes aan twee kanten tot bovenaan. Dus dat was een meter of dertig stikseltjes verwijderen en vervolgens zo goed en zo kwaad de twee stukken weer aan elkaar naaien, zonder de vorm van het zeil al te veel te verprutsen. Het resultaat mag er zijn, ziet er heel professioneel gerepareerd uit. En hij doet het weer prima! In onze volgende blog zal ik meer vertellen over de zeilraces langs de westkust van Baja California. 

Tijdelijk een sailloft op het ontmoetingsplein voor de office

Arianne heeft een aantal keer een yogales gegeven op het pleintje voor het marina kantoor.  Samen met Irma van SY Malaya werd er via een wekelijks schema vele uurtjes samen gesport & gekletst. Er zijn een aantal vaste klanten, maar vooral zijn er toezeggingen van mensen die niet komen opdagen als het zover is. 

Arianne geeft yogales

In Ensenada komen een of twee cruiseboten per dag, dat is eigenlijk best vreselijk. Ze roken enorm, en het waait altijd onze kant op. Elke dag zit de boot onder de roet en vuiligheid. Daar zit wellicht ook wat woestijnstof bij. De eerste dagen ruikt het naar petroleum oid, een of ander oplosmiddel. Er drijft afval in de haven en er zit olie op het oppervlaktewater. Verder een hoop herrie elke dag van die boten, heel de dag harde muziek en als ze aankomen en vertrekken is het kennelijk nodig / traditie? om een paar keer met de achterlijk luide scheepshoorn te toeteren alsof hun aanwezigheid nog niet duidelijk was. De 'Disney Magic', 'Celebrity Eclipse',  Discovery Princess' allemaal deftige namen met grandeur, maar ik kan niet wennen aan de enorme impact die deze vorm van toerisme heeft op de plaatsen die ze bezoeken. Overal is het hetzelfde: dezelfde muziek, afgestemd op het gemiddelde publiek aan boord. Overal een 'boulevard' waar iedereen van de boot overheen kuiert, belaagd door elke dag dezelfde verkopers die eten, shots tequilla, petjes, armbandjes en een koelkastmagneet willen verkopen vanuit veel dezelfde kraampjes. Er rijden mensen in gele hesjes op segways als eendjes achter de gids aan over het stoffige parkeerterrein waar de honden van de haven worden uitgelaten. 

Je kunt in bussen naar het wijngebied gaan, of naar de 'bufadora', een lokatie met een soort natuurlijke 'geyser'. De oceaandeining zorgt voor de energie die het zeewater tientallen meters omhoog blaast door een gat in de rotsen. 
De wandelroute naar de bufadora- een natuurlijk fenomeen- doet wat opgeblazen aan doordat je eerst langs al die kramen moet. 
Gelukkig zijn we op een dag dat er geen cruiseboot is dus er zijn weinig toeristen. Volgens onze chauffeur is het anders een gekkenhuis. We gaan met twee andere zeilboot-crews.

De bufadora is best een indrukwekkend schouwspel dat geflankeerd wordt door selfie-snappende ijdeltuiten die steenvast denken dat de foto ervan opknapt als ze er zelf opstaan ;-)  Eerlijk is eerlijk, het is lastig om een goede foto te maken van dit schouwspel. We hebben ook nog steeds alleen telefoon-foto's. Onze camera met zoomlens is al een hele tijd stuk en ik heb nog altijd geen nieuwe gekocht, soms mis ik 'm wel, vooral voor vogels enzo. Dingen zijn toch vaak op redelijk grote afstand vanaf de boot en de telefooncamera is daarvoor niet geschikt. Eigenlijk alleen voor selfies!  

In Ensenada doe ik ook weer wat motor- en  bootonderhoud, olie vervangen, filters en wat inspecties. Alles op de boot wordt wat sleets na alle mijlen. De ankerketting is erg roestig en ik doe een poging om die opnieuw te laten galvaniseren maar de logistiek maakt het lastig; de ketting moet ervoor naar Tijuana en uiteindelijk gaat het niet door. Jammer, want nu zijn we weer altijd voor anker en telkens als ik de ketting ophaal komen er heel veel roestdeeltjes van de ketting die het hele (recent geschilderde) dek overwaaien en overal in de antislip structuur roestplekjes maken. Ook loopt de ketting niet meer lekker door de ankerlier. Het valt niet mee ook om een galvaniseer bedrijf te vinden die het kan; na het dippen in het zinkbad moet de ketting gecentrifugeerd worden om te voorkomen dat er teveel zink op de schalmen blijft die de schalmen allemaal aan elkaar plakt.

Verder is ons verblijf in de marina vooral druk met sociale- en culturele activiteiten. Gezelligheid met andere zeilers tijdens een borrel, een bbq potluck, verjaardagen, diners of drank gelag aan boord. We gaan diverse malen de stad in om met andere zeilers lekker ergens te gaan eten; pizza, fish taco's, Mexicaanse vleesschotels, taco's & tortillas enz. 

Fish taco's eten met Irma

Machiel (SY Pitou) is jarig en trakteert op heerlijke taartjes

Filipijnse kip-rijstnoedel op Malaya

Voor de margaritas

Tijdens...

Ook hebben we heerlijke margaritas gedronken in een authentieke Mexicaanse bar. Als ik Arianne 'dronken' wil hebben, dan lukt het hier wel mee. We hebben genoten van een klassiek muziekconcert verzorgd door studenten van het Conservatorium en we hebben gepoogd een Improvisatie theater avond in het Spaans te volgen. Dat was wel een uitdaging, gelukkig had het een Halloween thema, waardoor we nog enigszins konden volgen waar het over ging. We zijn na een uurtje weggesneakt (is dat een woord?) om vervolgens zeer gekoesterde Oldtimers te bewonderen op een levendig pleintje met spooky verlichting. 

We vonden ons bezoek aan de activiteiten ter ere van Fiesta del Muertos wel een hoogtepunt! Fantastisch om te zien hoe passievol Mexicanen de herdenking van hun dierbare overledenen vieren. Met lekkernijen en mooie oranje bloemen nodigen zij hun overledenen uit om terug naar de aarde te komen om een dag het leven te vieren met hun familie. Niks geen somberheid, maar muziek & dans & lekker eten en drinken en dat allemaal in prachtige outfits met geschminkte gezichten. De Mexicanen zijn super aardig en gastvrij en ze proberen met alle geduld in het spaans/engels aan ons uit te leggen hoe hun tradities in ere worden gehouden. 

Mexicanos, Muchas gracias por la hospitalidad!

In de volgende blog kun je lezen over onze zeiltocht zuidwaarts langs Baja California, een schiereiland van 800 nm lang met Cabo San Lucas op de zuidpunt. Daar wijzigen we voor 2 maanden koers naar het noorden. We willen nog graag een stukje van de Sea of Cortez verkennen in de omgeving van La Paz, voordat we in februari naar Panama gaan zeilen. Als je het leuk vindt, blijf ons volgen via onze website www.joyopreis.blogspot.com en we vinden het ook altijd leuk om een bericht te ontvangen via ons emailadres joyopreis@gmail.com. 

We worden weer uitgezwaaid door Machiel & Liselotte (SY Pitou) op 6 november