Hola!

Wandeling bij Camaret

De positie-updates gaven het al weg natuurlijk; we zijn inmiddels aangekomen in Spanje. De goede oplettert (haha niemand?!) heeft gezien dat twee positie-updates dezelfde positie bevatten: een foutje van mij. 
 Hier in de haven van Gijón hebben we weer lekker robuust internet.  Heel leuk om alle reacties op de blogjes te lezen!

Ook een mooi moment om een dingetje op te helderen: bij de oversteek van grote(re) zeegebieden hebben we geen internet. Bovendien heeft de AIS zender in het allergunstigste geval een bereik van ongeveer 30 mijl, dus het bijna live volgen (op marinetraffic) van waar we zijn houdt op zodra we verder uit de kust zijn dan voornoemde 30 mijl. De door ons uitgezonden AIS positie kan dan niet meer worden ontvangen door een kuststation. 
Als we wel binnen bereik zijn zet het kuststation de ontvangen gegevens online, zodat jullie het kunnen bekijken op bijvoorbeeld de marinetraffic website. 

Dan kan het dus lijken dat we al een hele tijd op één plek blijven, maar dat is dan gewoon de laatst ontvangen positie. En een nieuwere wordt door het kuststation niet meer ontvangen omdat we buiten bereik van dat kuststation gezeild zijn.

De reden dat er toch korte positie-berichtjes op de blog verschijnen is omdat ik die met de SSB kortegolfzender, via een tussenpartij (sailmail, gerund door zendamateurs wereldwijd) als e-mailtje naar de blog kan laten sturen, waarna dit automatisch geplaatst wordt op het blog. We kunnen dan zelf de blog dus niet zien, of reacties lezen. 

Een email sturen via deze zender is absoluut nog geen vanzelfsprekendheid:  De slaagkans hangt af van de zendinstallatie, aanwezigheid van storingsbronnen aan boord, de radioatmosferische omstandigheden (de zgn propagatie).
De kans van slagen neemt toe als de zon onder is, de motor niet aanstaat, de stuurautomaat uit is etc. Kortom lekker veel gedoe en variabelen. 
Ik begrijp goed waarom men omstreeks 1850 koperdraden over de bodem van de atlantische oceaan is gaan leggen. Ze waren het gedoe gewoon zat, terwijl 'een kabeltje trekken over de oceaanbodem' ook niet zo eenvoudig is! Nu is er natuurlijk ook satelliet, maar dat hebben we niet.

Het duurt ook lang:  een positie-update met 148 karakters commentaar kost me ongeveer 10 minuten om te versturen, en soms mislukt het dan ook nog. 

Maar als het lukt en de omstandigheden zijn gunstig dan kan je er enorme afstanden mee overbruggen. Ik heb vanuit een baaitje aan de kust van Normandië een glashelder radiogesprek gevoerd met een man in Exeter, Engeland. Een afstand van >130 mijl. En dezelfde avond mijn gegevens kunnen doorgeven aan een zendamateur in Tenerife! Een afstand van zo'n 1400 mijl / 2500km! 

De SSB zender/ontvanger gebruiken we ook om weerkaartjes mee te ontvangen. Dit gaat per radiofax. Voor radiofax uitleg klik hier.
Voor een indruk van het SSB zendergebeuren, daarover heb ik een complicatiefilmpje gemaakt: 
Een filmpje over SSB uitzoekerij aan boord.

Na de Kanaaleilanden zijn we nog twee weken aan de Bretonse kust geweest. Eigenlijk nog mooier dan de Normandische kust. Ruiger, met enorme rotsblokken, mooie heidegebieden en schitterende vergezichten. Ook hier zijn nog vele restanten van de Atlantikwall.

 Op het rotsplateau waar wij wandelden waren nog vele bunkers en restanten daarvan te zien en heel veel diepe, door prachtige heide begroeide kuilen. Overgroeide bomkraters. Het plateau ziet er uit als een grote poffertjespan. Je kan zien dat ze geprobeerd hebben te mikken want de pofferdichtheid is groter in de buurt van de bunkers. POF! 

Geen wonder dat het hier zo stromen kan; het water loopt helemaal schuin af!

In de route zuidwaarts zit de raz de Sein , een gebied dat bekend staat om zijn ernorme stroming, en die bij harde wind zeer gevaarlijk kan worden. Dus ter voorbereiding en om ons wat moediger te voelen dan we eigenlijk zijn kijken we dan dit soort filmpjes ;-).  En dan valt het allemaal reuze mee als we er zelf varen met 12 knoopjes wind (3bft) en een lekker zonnetje.
Nou is het bij Urk ook al niet meer lekker varen met windkracht tien dus alle verhalen over lelijke omstandigheden nemen we met een korreltje zout als het gewoon heel mooi weer is. Maar we zijn wel een stuk alerter als in de Reeds almanak dikgedrukte waarschuwingen staan. Er worden niet zoveel waarschuwingen dikgedrukt in de Reeds.

Dus wij erheen, wat denk je?
Piece of cake. Hieronder een foto (door de verrekijker) van de vuurtoren die in ons 'voorbereidingsfilmpje' helemaal onder water sloeg. En dan heb ik nog best veel foto's moeten maken om het water zo hoog te laten opspatten. Het was net de race van Alderney, daar viel het ook niet mee om wakker te blijven.

Na de raz de Sein dachten we naar Audierne te gaan maar toen we daar in de buurt kwamen hadden we nog een hoop tijd in de dag en hebben we terplekke besloten om door te varen naar de Iles de Glénan. Een schitterend eilandengroepje voor de Bretonse kust die vergeleken wordt met de Scilly eilanden in Zuid Engeland. Mooie baai met azuurblauw en glashelder water, witte zandstranden en verder niet zoveel. Behalve toeristen;  's ochtends werden er een paar scheepsladingen toeristen gebracht die dan kwamen suppen, kanoën en surfen, en die gingen aan het eind van de middag weer naar het vaste land. Dan bleven alleen de geankerde zeilboten achter.

Mooie schelpen bij Iles de Glénan

Iles de Glénan ligt ook wat dichterbij Spanje, dus dat zijn dan weer mijltjes die we kunnen aftrekken van de oversteek van de Golf van Biskaje waardoor deze oversteek nog 'maar' 260 mijl werd. Een paar dagen hebben we er voor anker gelegen met vrijwel windstil weer, en toen kwam er een windvenstertje van twee dagen met noordwesten wind. Op de Iles de Glénan konden we geen boodschappen doen, diesel of water tanken of lekker breedband internetten dus als uitgangspositie voor een grote oversteek is het in dat opzicht niet ideaal, maar we hadden in Brest goed bevoorraad dus we konden het prima nog een tijdje volhouden.  Hier heb ik nog een tijdje (te lang) onder de boot gedoken om een beetje aangroei bij de huiddoorvoeren te verwijderen en onderkoeld te raken zodat Arianne bij me in bed moest komen liggen om me weer op te warmen. 

Indien nodig zouden we nog nét naar Spanje kunnen motoren met onze dieselvoorraad. Maar dat was allemaal gelukkig niet nodig, want het weer deed wat er voorspeld was en we hebben het héle stuk kunnen zeilen. Alleen de laatste twee uur moesten we de motor gebruiken omdat de wind wegviel. 
We hebben de 260nm naar Gijón in 48 uur afgelegd.
 Hier een filmpje van een stukje lichtweer zeilen vlak na vertrek.

En nu zijn we dus in Spanje! Gewoon zelf heen gevaren!
We hebben een fijne neus voor het per ongeluk aankomen als er net een festival is en ook hier vallen we met onze neus in de boter, of beter eigenlijk met de neus in de Cider, want hier is net het Cider festival in volle gang! Klik hier voor een impressie (van het toeristenbureau, die hebben meer tijd voor video's editen..)

Ronde stenen stapelen. (Arianne gaat dan om begrijpelijke redenen een stukje wandelen)

Zo zien wij er nu uit. ;-)

En nu lekker in Spanje! Dit is een standbeeld van de grote Cider maestro, of een Ciderkoning ofzo.
Wij weten het niet precies. Maar hij heeft ter ere van de feestelijkheden een fles in zijn kruis gedrukt gekregen.