Gevangen in Rabat

In het vorige blog schreef ik vanaf de boordlaptop nog hoe goed alles ging op de eerste nacht van de tocht naar Rabat. Inmiddels zijn we ook veilig aangekomen. 

Bij de invaart kom je langs de Kashba van Rabat.

De tweede nacht viel niet zo mee, de wind nam flink toe maar vooral de golven.
De boot werd door de golven heen en weer gesmeten en dat waren we al heel snel zat, maar het zorgde er ook voor dat de inhoud van twee bekers thee via het kajuitluik op de laptop gesmeten werd.

Hijsen van de Handgemaakte Marrokaanse gastenvlag.
Bedankt Toon en Marij! Wappert uitstekend!

Die thee had daar niet moeten staan want er was al twee keer thee omgegaan en ook de thermoskan was al kapot gevallen.  Omdat het midden in de nacht gebeurde en de boot dan donker is zag ik het pas even later. Kaartentafel en laptop zeiknat en de laptop begon ook al zelfstandig menuutjes te openen enzo. Niet goed dit. Ik heb de pc snel uitgezet en de accu verwijderd. Die was ook nat. Thee aan de binnenkant van de laptop. Terwijl de boot tekeer gaat en ik eigenlijk niet te lang binnen wil zijn omdat je dan sneller zeeziek wordt droog ik de boel zo goed en zo kwaad als mogelijk en zet de laptop opengeklapt klem voor de kachel opening.  Kachel aangezet, gauw naar buiten en hopen dat het goedkomt.
Ik baal enorm want het was veel werk om alle software te installeren en werkend te krijgen. De laptop gebruiken we naast 'normaal' gebruik ook voor  navigatie, de AIS wordt erop geplot en ik gebruik hem voor ontvangst van radio-weerberichten, faxen en positieupdates.
Arianne baalt er van en voelt zich schuldig- zinloos, want niks meer aan te doen, gebeurd is gebeurd.
Eerst maar even deze nacht doorkomen en dan zien we wel weer.  We moeten eigenlijk om zes uur 's ochtends bij Rabat zijn omdat het dan hoogwater is bij de haveningang.
We hebben een hekel aan dit soort aankomstplanning. Als de wind tegenzit moet gelijk de motor aan om de noodzakelijke gemiddelde snelheid te halen, terwijl we anders best een paar uur 3 knoopjes zouden varen. En we willen ook niet te vroeg in het donker aankomen.

Na een paar uur motorzeilen, half slaperig, half kattig probeer ik te bedenken waarom dit ook al weer leuk is en ik zie ineens een klein rood knipperlichtje aan bakboord...

Even tussendoor; ik had na de nachtelijke aankomst in Baleeria mezelf een grote schijnwerper zaklamp beloofd en die heeft ons bezoek twee weken geleden bij ons afgeleverd.  (bedankt Bas!) Deze lamp is oplaadbaar en kan zich meten met de zon zelve.  Ik bedoel het is een heel fijne en idioot ver schijnende lamp die ik nu dus 's nachts in de kuip heb liggen. Omdat ik nu iets heb om op te schijnen knip ik mijn kunstzon aan en ik schrik me te pletter, want aan het knipperledje zit een enorm visnet met drijvertjes, zowel links als rechts van het boeitje en zo ver als ik kan kijken! Shit! Recht voor de boeg, en we gaan er onherroepelijk over drie seconden overheenvaren!  Ik duik naar de motorhendel om deze in neutraal te rammen precies op het moment dat we met de boeg het net in varen. Ik weet nu zeker dat we hierin vast komen te zitten want we gaan zes knopen. No way dat ik nog kan stoppen. Ik hoop dat de schroef nog op tijd stopt maar vrees dat ik te laat was. Ik heb helemáàl geen zin om hier nu te gaan zwemmen om een net uit de schroef te snijden! De boot vertraagt eventjes, ik hoor wat geluiden of denk die te horen, zie het net aan weerszijden van de boot ruw bewegen en een paar lange seconden later drijven we aan de andere kant van het net. Met de schrik vrij!? Ik kan het niet geloven, we steken twee meter diep en dat net zweeft tien centimeter onder water met een miljard drijvertjes. Toch is het zo, ik schijn om de boot heen en zie de boeienlijn als een streep achter me in de duisternis verdwijnen.  We zijn er haaks overheen gevaren met de kiel, schroef, roer en windvaanroer en we zijn niet blijven hangen? Ongelofelijk. Arianne wordt wakker van de abrupt gestopte motor en vraagt geschrokken wat er is. 'We waren bijna gevangen!' Voor ik de schroef weer in z'n werk zet controleer ik uitgebreid met de zaklamp of er iets achter ons sleept. We hebben het grootzeil nog opstaan en lopen drieenhalve knoop met de motor stationair. Niks aan de hand! Een paar honderd meter verder ligt een klein vissersbootje dat nu ook allemaal lampen aandoet en wild naar me schijnt met zijn schijnwerper. 'Lekker op tijd, pik' denk ik.  Ik schijn terug en stel opnieuw de koers in. Nogal wat alerter dan ervoor varen we verder... Dit was 25 mijl uit de kust. Waarom gaan die idioten zóver uit de kust liggen vissen?!

De mijlen die volgen zijn we allebei wakker buiten, omdat in de pilot staat dat er onder de kust vissers met netten vissen. 'Keep a sharp lookout' . Check! Dat gaan we dus de komende vijf uur doen. Na deze lange uren wordt het eindelijk lichter aan de horizon en zien we in lichte nevel de contouren van Rabat opdoemen. We naderen dichter en als we op een half uur varens zijn wordt het tijd de haven aan te roepen. Ik roep ze met tussenpozen wel vijftien keer op zonder reactie en probeer niet te geïrriteerd te klinken als ik het blijf proberen op kanaal tien en later ook op zestien. Het is inmiddels twee uur ná hoogwater en we willen weten of we naar binnen kunnen. Als de deining voor deze haven hoger is dan twee meter gaat de haven namelijk dicht en dat betekent dat we nog vijfendertig mijl verder moeten. Ik schat dat het méer is, maar wil het van de havenpilot zelf horen. Na de zoveelste oproep krijg ik een reactie. 'Please do not use channel sixteen for calling the marina'. Ik roep heel hard 'Ja! Geef dan #@*  gewoon antwoord op kanaal tien als ik je honderd keer oproep stomme l*l!' en druk vervolgens het zendknopje in om onderkoeld te melden dat ik het begrepen heb. Best fijn, zo'n knopje. 'Sailing yacht Joy, what is your draught?' ik roep terug dat we een diepgang van twee meter hebben en hij zegt tot onze opluchting 'noo problem!, please wait outside the breakwater for the pilot to guide you in'.
Sjezus. Was dat nou zo moeilijk?.

We wachten buitengaats tot de loodsboot er is en deze gebaart ons hem te volgen.  En hij maakt een 'gashendelbeweging' om aan te geven dat het gas erop moet.
Met volgas volgen we de loods en naarmate we bij de opening komen snap ik waarom. Een flinke swell staat op de opening en aan weerszijden slaan de golven met donderend geraas op de stenen golfbrekers. We súrfen naar binnen.

Eenmaal achter de brekers varen we langs de Kashba, een mooi gezicht en een heel andere entree dan we gewend zijn. 

De loodsboot brengt ons naar een ponton buiten de haven waar we moeten aanleggen. 

We staan in onze zeilpakken de boot nog vast te knopen als er een driemans commitee op de steiger staat, naast de twee mannen van de loodsboot. De heren zijn van de politie, douane en van immigratie ofzoiets. Ze willen direct aan boord, maar gek genoeg zijn ze dat niet gewend, te oordelen aan de manier waarop ze aan boord klimmen. En wij hebben lekker geen zij- opening in onze zeereling.  Is ook best lastig, in die gesteven officiele uniformen met grote petten. We hebben wel een opstapje, maar nu even niet. 

Verboden voor Ketters! Vul voor 'non muslims' enig welke groep in,
 hang het bord op een gebouw in Nederland en het land zou te klein zijn.

De kuip is nog een janboel van lijnen, en het reddingvlot ligt nog voor de kajuitingang hetgeen een forse hindernis blijkt voor de wat kleine mannetjes die enige moeite hebben om er overheen te komen. Vermakelijk tafereeltje.

Eenmaal binnen nemen we allemaal plaats rond de salontafel en willen ze alle papieren zien. We hebben tot nu toe lof geoogst met onze mooie boordmap waarin we geplastificeerde kleurenkopieen hebben van alle benodigde papieren, maar dat willen ze niet. Alleen originelen. Na enig gezoek in kasten en ordners vinden we de originelen en beginnen met het vier keer overschrijven van exact dezelfde gegevens op verschillende formuliertjes voor de verschillende instanties. Eenmaal daarmee klaar vraagt de politiebeambte of we nog wat aan te geven hebben en ik meld dat we een drone hebben, daar schijnen ze hier niet tegen te kunnen. Inderdaad moet de drone worden ingeleverd. 'En de battery?' vraagt de beambte. Ik pak de batterij en stop deze in de drone. 'Where are the propellors?' Ik lever het zakje propellors in. Hij vraagt waarom er maar zeven in zitten?. Vervolgens wil hij ook de lader hebben en ik vraag hem waarom hij alle accessoires nodig heeft. Geen antwoord maar ik dring niet aan. Het zal allemaal wel. 

Als we klaar zijn wil de politieman in de boot kijken. Geen probleem, we beginnen in de achterkajuit. Hij wil onder het bed kijken, alle luiken onder het bed open, best gedoe als je in ons achterkajuitje met twee man met een matras staat te hannessen. Het laatste luik zit vastgeschroefd ter voorkoming van schuiven maar hij denkt dat zich daar de drugsvangst van het jaar bevindt en wil eronder kijken. Ik zeg dat het vast zit. Ben niet van plan het los te gaan schroeven. Ik blijf herhalen dat het zit vastgeschroefd en blijf verder dom. 

Hij geeft op en richt zijn aandacht op de andere kastjes, die allemaal open moeten en doorzocht. Onderbroeken, t-shirts, slipjes, sokken. Hij graait maar wat in de rondte.  'Jammer dat het geen vuile was is' denk ik. De bank moet ook open, daaronder een luik met hardware. Hij trekt de zorgvuldige ordening overhoop en nu grijp ik in. Als ie iets wil pakken neem ik het gelijk met bezorgd gezicht over vanwege de schijnbare breekbaarheid van de overigens onverwoestbare zaken die daar liggen. Ik pak het wel voor hem en laat het zien.  Maar ik neem ook de tijd om het weer netjes in te pakken en terug te leggen. 'Ik heb meer tijd dan jij vriend' denk ik. 'Wij gaan dus echt niet die hele boot overhoop halen' en trek eerst mijn zeilbroek en laarzen uit. Hm. Behoorlijk zweetvoeten stel ik in de kleine ruimte tevreden vast. Arianne houdt intussen de andere twee mannetjes bezig en op de marifoon hoor ik dat zich nog een schip meldt. Het zal dus wel snel gedaan zijn nu, en inderdaad, als we terugkomen in de salon is de doorzoeking klaar. 

'Er komt nog een doorzoeking met snuffelhond' zegt de man in Frengels als hij van boord klimt. 'Ok' zeg ik, 'we're not going anywhere'.

Als even later de politieman samen met de hondenbegeleider wat beteuterd op de steiger staat stel ik genoegzaam vast dat de hond niet aan boord kan komen. Om een of andere reden mogen ze hem niet aan boord tillen ofzo. Hond moet het zelf doen, maar snapt niet hoe ze onder de zeereling door moet. 'There is no opening?' vraagt de begeleider, wijzend naar de reling. 'No unfortunately not' zeg ik terwijl ik me laat afleiden door het net binnengekomen andere jacht.

De politieman ziet de verloren strijd. We krijgen onze papieren, hij zegt nog 'Welcome in Morocco' en gaat naar de andere boot. Wij mogen de haven in!

En voorlopig zitten we hier nog even gevangen, want door de hoge swell bij de ingang mogen- en kunnen we de haven de komende week in ieder geval niet verlaten. Dus gaan we even een rondreisje Marokko doen!