Bericht uit, maar niet óver Tikehau

 Zo. Hehe, het is eindelijk slecht weer buiten. Het regent, zodat het binnen goed blogweer is. Sinds Bora Bora niks meer gemeld en ik schrijf alleen nog als het regent. Vandaar ook dat het niet meer zo opschiet met die blogs, het regent hier te weinig.

Ik hoop dat iedereen die dit leest het jaar goed begonnen is.

 Ook nog even bedenken waaarover het moet gaan. Over de superjachten in de baai bij Moorea, over het mislukte bierbrouwsel waarbij 23 liter bocht aan Neptunes is geofferd, over onze bootkrekel die zich uit radeloze eenzaamheid in zee geworpen heeft, over een zesenhalf uur durende klimpartij door een ongbegaanbaar bos op een berghelling die door Arianne optimistich een wandeling wordt genoemd, over ons kort verblijf in Tahiti waar we even voor de tandarts en dermatoloog langs moesten en waar ik ook de stuurinrichting van nieuwe lagers heb voorzien, over onze accu's die aan het eind van hun bestaan aan het raken zijn waardoor we nu stroomgedoe hebben. En over plannen voor Gambier, omdat we niks beters te doen hebben en de covid houdt ons nog even hier in de regio, want andere maritieme grenzen zijn nog altijd dicht. Nieuw Zeeland dicht, Australië dicht, Tonga dicht, Fiji weggewaaid in F5 hurricane, maar ook ons alternatieve plannetje om naar Canada te zeilen via Hawaii staat nog altijd op losse schroeven omdat Canada ook nog dicht is en nu zelfs in lockdown gaat/is. Dus misschien is het niet eens realistisch is om in mei ofzo naar Canada te willen. Het komt er dus weer op neer dat de planning kort omschreven kan worden als: 'we zien wel'. Er is geen peil op te trekken en geen land mee te bezeilen.

Dat was even geleden.. Nu heb ik me voorgenomen om voortaan maar gewoon een blog te plaatsen, plaatjes of geen plaatjes. Anders duurt het veel te lang voor we weer ergens goed genoeg internet hebben en dan vervalt al het nieuws tot oud nieuws of fake news. Dus voor nu spring ik maar gewoon van hak naar tak ga om weer een beetje bij te kletsen, ik laat het oude nieuws er gewoon in staan en als je daarbij een touw nodig hebt om aan vast te knopen moet je even een berichtje achter laten. We hebben hier touw zat. Je kunt dan zelf, ná het lezen ;-), besluiten wat lezenswaardig is en wat niet. 

Inmiddels hebben we nieuwe accu's, en een nieuwe ankerlier. Ik heb de oude lier eerst met zorg uit elkaar gehaald voor zover mogelijk. Ik dacht die fix ik wel effe. Vervolgens ben ik in een neerwaartse geweldsspiraal beland om dat ding uit elkaar te krijgen. Toen de kop van mijn lichte hamer eraf brak en in zee verdween en de zware hamer ook met toenemend geweld geen oplossing meer bood moesten we dus terugzeilen naar Tahiti om naar de Chinese sweatshop te gaan waar ik eerder ook met de stuurinrichting ben geweest. Hij heeft namelijk een hydraulische pers staan en ik zag al helemaal voor me hoe ik die ging gebruiken om de onwillige as met speels gemak en een glimlach van oor tot oor uit het huis van de lier te drukken. Het bedrijfje, gelegen op drie kilometer steppen van de haven, is eigenlijk een golfplaten dak met een paar muurtjes erom, ongeveer tot borsthoogte. De rest is gaas. Binnen is het een enorme puinhoop en daartussen staan twee draaibanken en twee freesmachines. Van alles wat je aanraakt krijg je zwarte vingers. De vloer bestaat uit tegels, aangestampte klei, her en der cement en vooral overal zooi. Stukken pijp, motoronderdelen, kratten met oud ijzer, bakken met staalspanen en overal rondslingerend gereedschap. Je kunt er eigenlijk niet werken. Er is geen zichtbare werkbank. De vloer staat vol met oud ijzer en onderhanden werk (?). 

De man spreekt geen woord Engels en een half woord Frans, zittend op een lege draadhaspel haalt hij een op de grond liggend motorblok uit elkaar. Als ik mijn liertje uit de tas haal en ernaast ga zitten op een andere draadhaspel en met een half tekeningetje en een paar woorden als 'vast', 'draaien' en 'kapot' het probleem uitleg gebaart hij dat we het maar op de pers moeten proberen. De internationale taal van mechanica. Hij babbelt tegen me aan, ik begrijp hem. Gaten boren? Ja! Duwen met bout. Ruimte maken voor poelietrekker. Betere ondersteuming. Droge klap met hamer. Met handgebaren, klappen en halve woorden weet ik wat hij probeert, en hij snapt wat ik wil.

 

Het leek me leuk om het liertje gewoon weer gangbaar te maken om zo voor een habbekrats weer klaar te zijn. Ik roep namelijk altijd (altijd ja!) dat je met een manuele ankerlier nooit problemen kunt krijgen maar dat blijkt dus fake news te zijn. Helaas lukte het ook niet met de hydraulische pers, en niet met een poelietrekker, niet met een sloot kruipolie en ook niet nadat ik er gaten en schroefdraad in geboord had in een poging om met een paar bouten de zaak uit elkaar te kunnen drukken. Zelfs vloeken werkte niet terwijl dat me nog nooit in de steek heeft gelaten. Nadat ik met een van de drukbouten de schroefdraad uit het aluminium huis trok en een andere bout met een paar lompe hamerslagen door het huis heen sloeg heb ik het maar opgegeven. De as was wel een paar milimeter verschoven maar enige hoop op een soepel draaiend liertje had ik toen al laten varen. Eigenlijk was ik na een tijdje alleen nog voor de eer aan het strijden. Maar zelf die werd me niet gegund. De weerbarstige lier heeft deze slag gewonnen en de hoofdprijs is een korte vliegreis naar de container. Kutding.

Op de advertenties om ons een tweedehands lier te leveren reageerde helemaal niemand en dus hebben we toch maar een nieuwe handlier gekocht. Van een ander merk, met echt allemaal exact dezelfde onderdelen, maar alleen een ander huis zodat het gatpatroon waarmee het ding op het dek moet geschroefd net niet meer klopt natuurlijk, het blijft een bootklus. Maar ik was allang blij dat ik een bruikbare lier te koop vond, geschikt voor de ankerketting die wij hebben. Dekgaten dus maar met epoxy dicht gemaakt en nieuwe gaten geboord. 

Nou en de accu's waren ook ineens aan vervanging toe.  Ze werden erg warm, en hielden geen lading meer vast waardoor elke nacht de koelkast uit ging.  Niet handig omdat het vlak voor kerst was en deze dus net lekker vol zat. Dat was in Huahine, waar we kerst vierden met Tiago. We zijn de afgelopen weken als een knikker in een flipperkast heen en weer gezeild tussen de eilanden en we konden na de klussen in Tahiti precies op tijd vertrekken om met de neus in de versgebaken oliebollen te vallen bij Zouterik op Moorea.

Inmiddels zijn we aanbeland in Tikehau, wat weer een atol is behorende bij de Tuamotus, 200 mijl noordoostelijk van Tahiti. 

Onderweg hierheen heb ik nog een vispoging gedaan maar het enige dat ik ving was een Bruine Gent (op dit blog ook wel bekend als shitvogel), die met zijn vleugel verstrikt raakte in de vislijn. Gelukkig zat ie niet aan het haakje want dat zou nog veel vervelender zijn voor de vogel. Omdat we zeilden met zes knopen aan de wind werd het beest luid protesterend aan zijn vleugel over het water getrokken. Snel haal ik de lijn binnen terwijl Arianne me de dikke handschoenen aanreikt die we gebruiken voor het ankerop gaan. Als de mopperende vogel binnen handbereik is begint ie zeer verontwaardigd in de rode handschoenen te pikken, en daar voel ik dus lekker helemaal niks van. 

Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht luidt het spreekwoord, maar dat geldt wel alleen mét handschoenen aan. En trouwens, hoezo beter? Wat moet je met dat pikkende vliegbeest in je hand? Die vogel vindt er niks an en ik vond het heel onpraktisch. Je komt echt nergens meer aan toe en het leidt ontzettend af. Geen van de betrokken partijen was blij met de situatie en om die reden heb ik de vogel maar weer de lucht in gegooid. Gelukkig deed ie het nog. Mijn voorstel: wijzig het spreekwoord naar 'Beter tien vogels in de lucht dan één in de hand, of vislijn'. 

We gaan komende tijd kijken of we een paar keer goede wind krijgen om naar Gambier te zeilen, zo'n 900 mijl naar het oosten. Dat zal niet meevallen want in dit la Nina jaar is er vooral veel stabiele passaatwind en die komt uit het oosten maar we zien wel hoe ver we komen. Atollen genoeg onderweg om op te pauzeren in afwachting van gunstige windjes die er af en toe ook best zijn.

Oh en trouwens, in die vorige blog werd gerept over een enerverend project maar daar kan ik kort over zijn; Dat ging niet door. We hadden 'bijna' een andere boot gekocht. Nu hebben we heel veel ervaring met bíjna boten kopen, maar dit keer dachten we toch even serieus na over een impulsaankoop. De mooie en een paar voet grotere 'Lady Jane', een Moody 42, kwam voorbij In hele goede staat, met werkelijk alles vernieuwd en geprijsd als zoet broodje. We hebben snel onze interesse getoond waarna we driftig op zoek zijn gegaan naar informatie over de markt om Joy te kunnen verkopen, maar binnen drie dagen was de Lady Jane verkocht. Dat feestje duurde dus maar kort, en het gaf ook aan dat het echt een goede prijs was voor die boot. Nu zijn we weer gewoon tevreden met Joy, een fijn bootje.

Vanwege de harde wind hier zijn we een beetje naar het oosten van het atol gevaren, waar meer beschutting is maar minder internet. Dus ik ga deze met de radio publiceren want ik wil er vanaf zijn... Plaatjes komen de volgende keer dan misschien weer. Ook zijn alle voorgenomen onderwerpen niet besproken. Dat gezwets over techniek ook altijd.. Gaat lekker zo.  Maar ik begin dit jaar met een schone lei!