Terug bij af...

Vanuit Makemo zijn we (op 11 februari) in één streep naar Tahuata gevaren. Wel een zigzag streep want we moesten het hele eind toch weer aan de wind. Bij Makemo naar buiten was helemaal niet zo makkelijk, we troffen een flinke heksenketel met grote staande golven en veel stroming die zelfs een heel eind buiten de pas op zee nog steeds merkbaar was.

De hoop die ik in het begin nog koesterde over een paar streken zuidelijkere wind bleek ook ijdel. Het was zelfs meer oostnoordoost. Ook kregen we weer een forse squall over ons heen, met de inmiddels bekende regen en 38 knopen wind. Wat een feest weer!

Vijf dagen hebben we erover gedaan, een dag langer dan begroot voor de 480 mijlen. We waren een beetje te 'makkelijk' vertrokken. Daarmee bedoel ik dat we er niet echt rekening mee hielden dat het toch wel weer een eind is. Vooral aan de wind. En de reden dat we dit doen is ook niet om naar een nieuwe bestemming te gaan, maar om een betere uitgangspositie te hebben voor de trip naar Hawaii. Daarom hadden we er ook gewoon niet zo'n zin in dit keer.

Het uitzicht op de berg in de wolk op Hiva Oa. Voor ons inmiddels een huiselijk gezicht.

De toiletpot komt onderweg los omdat alles nu eenmaal meer op zijn donder krijgt bij deze koers. Probeer maar eens in het zadel te blijven als het toilet zich als een mechanische rodeostier gedraagt. Die toiletbrilletjes zijn daar niet op bedacht en blijkbaar ook de bouten waarmee de pot vastzit niet. Raar eigenlijk, voor een scheepstoilet. Onderweg kon ik deze nog wel vastzetten.Verder hield de koelkast op met werken. Daar kan ik onderweg niet echt iets aan doen, want de koelpomp zit onder de vloer van de bakskist en die zit ramvol met stootwillen, zeilen, supboard, lijnen, stepjes etcetc.. Eerst hield ie niet meer op; hij bleef de hele tijd aan om niet meer af te slaan, niet handig voor de accu's, maar na een dag of twee was het andersom; hij stopte zonder daarna nog aan te gaan. Dat heeft ook te maken met de helling die de koelkast maakt. Je moet hem rechtop houden om te functioneren, zo liet ik mij een koelmonteur vertellen. Ook stom, voor een koelkast die gemaakt wordt voor boten. En niet handig omdat dan onze hamburgers ontdooien. Wij hebben namelijk hamburgers in het mini vriesvakje want die stapelen goed en ze zijn lekker als vleesvervanger ;-)

Ergens halverwege gaan we twee uurtjes bijliggen om even te koken, en een brood te bakken. Dat gaat nu eenmaal niet aan de wind. Bijliggen is eigenlijk overstag gaan, maar zonder de fok om te zetten. En dan zet je het roer om en vast. De fok staat bak heet dat in jargon en het gevolg is dat de boot wil oploeven door het grootzeil en roer, maar tegengewerkt wordt door de bakstaande fok. Gevolg is dat je dwars komt te liggen waardoor de kiel overdwars door het water wordt getrokken. Dat geeft een hoop weerstand en rust in de boot, je drijft dan als het ware in je zelfgemaakte zog, de boot helt wel wat, maar het is verder heel stabiel en je kunt even op adem komen en dingen doen die niet te doen zijn bij aandewind varen. Het kost je wel wat zwaar bevochten hoogte natuurlijk. Ik heb wel eens gelezen dat dat een bijliggende boot één tot twee knopen downwind gaat, maar bij ons is dat helaas drie, en het maakt ook nog uit over welke boeg we bijliggen. Ik moet nog eens uitproberen hoe we nog beter kunnen bijliggen. Na twee uurtjes bijliggen hebben we 6 mijl hoogte verloren, en we hebben dan ook twee uur nodig om die weer goed te maken.

Na vijf dagen komen we aan bij Tahuata, gelegen naast Hiva Oa. En als we de baai invaren worden we verwelkomd door de dolfijnen die hier wonen, heel vrolijk, ze springen af en toe hoog op voor de boeg.

We weten nog precies de mangobomen te staan maar dit keer hebben we bij Alexander fruit besteld. Alexander is de man van Tatiana die een sapbarretje runt naast de befaamde Jimmy's bar. We vinden Jimmy's een beetje te commercieel, en bij Tatiana kun je ook internet krijgen en lekkere verse sapjes. Alexander vraagt of we fruit willen en natuurlijk willen we dat wel; 'een paar mango's en pompelmoezen. Als je hebt ook bananen graag'.

Alexander brengt fruit, jummie!

Na een uurtje komt ie terug met in zijn pickup een halve stam bananen, een paar kilo mango's, een zak limoenen, sterfruit, sinaasappels, twee ananassen, vijf grote pompelmoezen, een papaya en vier piepkleine tomaatjes. We rekenen 1000xpf af, ongeveer een tientje en kunnen het met z'n tweeën net in vier tassen dragen. En die halve stam bananen was omdat ik had gevraagd om een hálve stam.

Heerlijk overvloedig fruit na de scheurbuik-weken in de Tuamotus.

We kletsen een paar dagen gezellig bij met de crews van Askari, Hoodoo, fat Susan en de onlangs getrouwde solozeilers van Palliter en Gecko en vervolgen onze weg naar Hiva Oa. Bijna een jaar geleden waren we hier ook. We gaan hier wat voorraadjes inslaan voor de reis naar Hawaii. Daar heb ik best zin in, hoewel het wel een eind is. Maar vooral heb ik zin om daarna naar Alaska te gaan. Beide stukken tesamen is net zo lang als twee keer een Atlantische oceaan oversteek.

Na een maand of negen drinken we weer een fruitsapje bij Tatiana.

Alaska lijkt me vooral leuk omdat het weer heel wat anders is, zeilen in noordelijker streken, met ijs in sommige baaien en hopelijk veel broodjes smerende beren op de weg. Nieuwsgierig naar de gletsjers. Ter voorbereiding gaan we in Hawaii een boiler in de boot plaatsen want het water in Alaska is best fris. Het water wordt dan verwarmd met koelwater van de motor.

Maar tot het zover is vervelen we ons nog wat met kleine klusjes. Dieseltank bijvullen. Volle tanks voor de doldrums straks. Ik controleer en span de verstaging van de grote mast opnieuw en vervang alle borg-splitpennen, wat vrij pointless is maar als je ze eenmaal los hebt gehaald om het stag te kunnen spannen breken de pootjes gemakkelijk af. De schootlier aan bakboord gaat steeds stroever omdat er een aluminium onderdeel is die in een bronzen bus rond draait. Regelmatig bewateren met zeewater en die aluminium bus lost door electrolyse lekker op met achterlating van aluminiumoxide door het hele lier mechaniek met als gevolg dat ie zwaar gaat lopen. Stom ontwerp en het gekke is dat de lier aan stuurboord dit niet heeft, daar is de hele as gewoon van RVS. Ik vervang een relais van de koelkast. Preventief maar ik kan geen andere verklaring bedenken voor het twee keer doorbranden van de koelkastzekering. Ik verdenk hem van slechte contacten. Nu doet ie het gewoon weer netjes, maar je zult zien dat we er tijdens het zeilen weer gedoe mee krijgen.

Ook weer zeilen genaaid, losse naadjes hersteld, nieuwe telltales erop geplakt. Het voorzeil begint flink sporen van slijtage te krijgen. Niet gek ook na zo'n zesentwintigduizend kilometer. Als het zeil eruit is blijken er ook wat schroefjes los te zitten van het aluminium profiel van de furler. Weer vastgedraaid, maar wat irritant dat dit profiel uit allemaal korte aan elkaar geschroefde stukken bestaat!? Waarom niet gewoon twee of drie stukken van een meter of zes? Dat vinnik ook stom en daarmee komt het aantal dingen die ik stom vind in dit artikeltje op vier. Valt mee.

Bakboord schootlier onderdeeltjes.

Nou ja. Nog even gekeken op de blog, de pagina's met positieupdates zijn hopeloos verouderd. Ik heb de zaak weer eens wat aangeslingerd en geprobeerd nog een aantal posities uit het verleden in de winlink-kaart te zetten om weer een beetje te updaten. Maar ik krijg steeds error-rapporten omdat ik datums uit het verleden invoer. Dat accepteert ie dus niet helaas. Ook stom dus dat is het vijfde stomme dingetje. Verder zie ik ons wel weer liggen op Hiva Oa via marinetraffic. En ik weet dat je onze AIS ook via de satelliet kunt zien, want dat hadden we bij de vorige oversteek gemerkt. Destijds toen we mid-pacific wat panne hadden zei Peter, van het Northland radiostation in Nieuw Zeeland dat ie onze AIS kon zien op de satelliet. Misschien als je dus betaalt bij Marinetraffic ofzo dat je wel onze AIS 'live' kunt zien.

Enfin. Ik ga te zijner tijd wel weer met de radio klooien en rapportjes sturen als we onderweg zijn zoals we eerder ook deden.

Verder niet zoveel te schrijven. Gisteren een gezellige borrel gehad op Sea Ya van Rudy. Hij had heerlijke tonijn gebakken en nog lekkere rum uit Cuba. En vorige week een barbecue met een aantal boten samen bij het semafoorstation, ook heel gezellig met live muziek van een driekoppig jazzbandje, superleuk. We hadden allemaal zelf wat meegenomen voor op de braai.

Maar morgen gaan we toch verder, naar Ua Huka. Daar zijn we nog nooit geweest dus daar willen we nog een paar daagjes rondstruinen en dan gaan we naar Nuku Hiva om uit te klaren uit Frans Polynesië en de laatste dingetjes te doen om half maart te kunnen vertrekken naar Hawaii!