Joy op reis

We zijn in Tahuata. We liggen in Baie Hanamoenoa. Je weet wel, tussen Pointe Matau en Pointe Touatahi. Arianne bakt een brood en ik zit op de kaart te kijken. De kaart, dat is onze OpenCPN computerkaart op de navigatielaptop. Hierop hebben we kaarten van bijna elke uithoek van dit planeetje en dat geeft een hoop perspectieven. Als je eenmaal met een mak bakstagwindje een paar van die grote plassen bent overgeslenterd dan lijkt ineens alles dichtbij. Dat is wel wat vertekend natuurlijk, want hier op- en rond de evenaar in het goede seizoen is het rustig zeilen in zeer stabiel weer. En als je netjes naar het westen vaart heb je wind van achteren. En er zijn nooit echt depressies (als je de allesverwoestende hurricanes niet meetelt). Heel anders wordt het als je de randjes opzoekt; als ik naar Japan kijk, en Alaska en Britisch Colombia en waarom niet: de noordwestelijke doorvaart... Ik zit alleen de afstanden te meten en dan denk ik 'Mwoa, best te doen allemaal'. Naar Hawaii...

Het is niet altijd rozegeur en maneschijn aan boord van Joy. Hoewel, maneschijn is het probleem niet, daar is genoeg van. Alleen de rozengeur is sinds enkele dagen ver te zoeken. Ik ben namelijk ziek. Ik ben eigenlijk nooit ziek en normaal geproken vind ik het ook behoorlijk onnodig en hinderlijke tijdverspilling, maar uit solidariteit met de wereld heb ik mezelf een darminfectie aangemeten. Corona was hier niet verkrijgbaar. Maar met koorts enzo. En uiteraard de standaard acute ongemakken die gepaard gaan met een darminfectie zoals het leeglopen als een op hol geslagen ballon. Ik zal jullie verdere geuren en kleuren besparen maar de rollen pleepapier gaan hier net zo hard als de vismolen uit een vorig blog. Het jánkt eraf.  Ik slaap dus al een paar dagen in de salon, dichtbij de pot zodat ik niet om de haverklap eerst over Arianne heen uit bed hoef te klimmen met alle risico's van dien. Naast dit ongemak is het ook vervelend dat er net nu een vrachtbootje in de haven ligt, samen...