Bespiegeling op zee
We hebben Mexico verlaten. Dat was nog niet makkelijk. Nog nooit hebben we langs zoveel loketjes gemoeten en zijn er wel 20 stempels en -tig handtekeningen gezet. Het Mexicaanse bureaucratische proces bevat genoeg stof voor een leuke column. Kapitein Michiel heeft de handtekeningen mogen zetten, dus ik geef het stokje door aan hem.
Nu we 24 uur ontspannen zeilen op een kalme zee, voel ik weer rust & ruimte. De laatste blog met wat oppervlakkig geneuzel was geschreven onder tijdsdruk. We hebben namelijk nog steeds geen satelietinternet aan boord via Starlink dat tegenwoordig iedereen wel lijkt te hebben en dus had ik het gevoel dat het blog af moest. Want blogs met foto's kunnen alleen als we in internet bereik zijn. Daarbij voelde ik me loom door de hitte en werd ik veelvuldig afgeleid.
Nadat we ons s ochtends om 8 uur bij de marina office moesten melden en de medewerker op zijn dooie gemakkie pas om 8.45 aan kwam zetten, moest Michiel uiteindelijk met de hele gecopieerde papierwinkel van 12 tot 16 uur door allerlei hoepels springen. Nou ik kan jullie verklappen, geduld is niet mijn sterkste eigenschap. Hij informeerde mij over alle smeuige details tijdens elke stap, dus het was een middagje multitasken voor mij en ik word daar niet heel gefocust en ontspannen van. Pas om 16.30 toen ook nog 3 officials aan boord waren geweest voor het overschrijven van nog meer formulieren en foto's hadden gemaakt van onze documenten (privacywetgeving kennen ze niet denk ik) kon de allerlaatste stap gedaan worden. Een dag na onze aankomst kwamen nogmaals 2 militairen de boot binnen gestampt en werd de kwijlende drugshond met veel moeite over de reling heen getild om Joy te inspecteren op drugs en illegale verstekelingen. 'Gelukkig' is Joy klein en warm binnen, want ik had de net oven lekker tot 200 graden opgestookt om een brood te bakken. Dus ze waren gauw klaar met zoeken (lol).
Het is fijn om weer in onze eigen "Joy bubbel" op zee te zijn en ik voel sterk de behoefte aan reflectie. In het vorige blog noemde ik het woord "gemoedstoestand" al, nu wil ik hier graag wat over delen. Ons ongeplande verblijf van bijna 4 weken in Zihuantenejo betekende stilstand en vertraging. Ik voel me vooral goed bij in beweging blijven & zijn. Er is altijd nieuwsgierigheid bij mij naar nieuwe plekken en bijzondere ontmoetingen. En nu moesten we wachten op de nieuwe mast onderdelen. Ik vind het moeilijk om geen regie of controle te hebben, dat leidt tot gevoelens van onrust bij mij. Met onze Nederlandse DNA hebben we geprobeerd de Mexicaanse manier van werken en communiceren te "pushen" richting onze behoeften. Maar ik kan je zeggen dat dit alleen maar tot frustratie leidt en of het pakketje daarmee echt sneller arriveert, is maar de vraag. Ja, zelfs na bijna 6 jaar reizen en onszelf continu flexibel aanpassen op nieuwe situaties, blijven inefficiente werkprocessen een ultieme uitdaging tot meebewegen. Mijn coping strategie voor gevoelens van onrust en stress blijft actief bezig blijven. Dus op dagen van "leegte" kan er altijd wat geklust of gepoetst worden. Er is altijd wel een to-do lijstje en anders verzin ik wel wat. Dit tot ergenis van Michiel soms, want hij kan zich prima vermaken met even niks doen, internet, muziek of een spelletje op zijn mobiel.
Dan vragen jullie je misschien af waar wij stress van hebben? Ons leven in de blogs en op Facebook wordt meestal toch gepresenteerd als leuke avonturen met gezellige fotos? En dat klopt grotendeels ook wel, wij voelen ons gezond en gelukkig. We hebben een basisinkomen uit de door Michiel gebouwde volautomatische productiemachine die in Nederland werkt. En we zijn elke dag dankbaar voor het fijne cruising leven dat wij kunnen leiden. Echter is het niet zorgenloos. We praten veel over ons toekomstplan. Hoe kunnen en willen we invulling geven aan wonen, werken, financien en zingeving? Ook met name afgelopen maanden hebben we ons veel zorgen gemaakt over mijn lieve sterke zus, die al een jaar moedig vecht tegen kanker. De behandeling sloeg niet aan en ze kreeg tegenslag na tegenslag te verduren. Dan is het toch moeilijk om zover weg van Nederland te zijn en niet even langs te kunnen gaan voor steun en een dikke knuffel. Dit geldt ook voor onze dierbare zeilvrienden die ook door een heel slecht medisch bericht in een emotionele rollercoaster terecht zijn gekomen. We voelen ons bezorgd en verdrietig en kunnen op dit moment slechts op afstand meeleven. Helaas hoort dit bij het leven en sterkt het onze behoeften om terug naar Europa te gaan. Gewoon wat dichterbij zijn. We zijn onderweg, we komen eraan, onze knuffels zijn alvast voor verwarmd, elke mijl is er 1 dichterbij.
-----
At 8-3-2024 00:59 (utc) Joy's position was 12°54.89'N 089°31.73'W
COG 131T
SOG 5.3 kts
Nu we 24 uur ontspannen zeilen op een kalme zee, voel ik weer rust & ruimte. De laatste blog met wat oppervlakkig geneuzel was geschreven onder tijdsdruk. We hebben namelijk nog steeds geen satelietinternet aan boord via Starlink dat tegenwoordig iedereen wel lijkt te hebben en dus had ik het gevoel dat het blog af moest. Want blogs met foto's kunnen alleen als we in internet bereik zijn. Daarbij voelde ik me loom door de hitte en werd ik veelvuldig afgeleid.
Nadat we ons s ochtends om 8 uur bij de marina office moesten melden en de medewerker op zijn dooie gemakkie pas om 8.45 aan kwam zetten, moest Michiel uiteindelijk met de hele gecopieerde papierwinkel van 12 tot 16 uur door allerlei hoepels springen. Nou ik kan jullie verklappen, geduld is niet mijn sterkste eigenschap. Hij informeerde mij over alle smeuige details tijdens elke stap, dus het was een middagje multitasken voor mij en ik word daar niet heel gefocust en ontspannen van. Pas om 16.30 toen ook nog 3 officials aan boord waren geweest voor het overschrijven van nog meer formulieren en foto's hadden gemaakt van onze documenten (privacywetgeving kennen ze niet denk ik) kon de allerlaatste stap gedaan worden. Een dag na onze aankomst kwamen nogmaals 2 militairen de boot binnen gestampt en werd de kwijlende drugshond met veel moeite over de reling heen getild om Joy te inspecteren op drugs en illegale verstekelingen. 'Gelukkig' is Joy klein en warm binnen, want ik had de net oven lekker tot 200 graden opgestookt om een brood te bakken. Dus ze waren gauw klaar met zoeken (lol).
Het is fijn om weer in onze eigen "Joy bubbel" op zee te zijn en ik voel sterk de behoefte aan reflectie. In het vorige blog noemde ik het woord "gemoedstoestand" al, nu wil ik hier graag wat over delen. Ons ongeplande verblijf van bijna 4 weken in Zihuantenejo betekende stilstand en vertraging. Ik voel me vooral goed bij in beweging blijven & zijn. Er is altijd nieuwsgierigheid bij mij naar nieuwe plekken en bijzondere ontmoetingen. En nu moesten we wachten op de nieuwe mast onderdelen. Ik vind het moeilijk om geen regie of controle te hebben, dat leidt tot gevoelens van onrust bij mij. Met onze Nederlandse DNA hebben we geprobeerd de Mexicaanse manier van werken en communiceren te "pushen" richting onze behoeften. Maar ik kan je zeggen dat dit alleen maar tot frustratie leidt en of het pakketje daarmee echt sneller arriveert, is maar de vraag. Ja, zelfs na bijna 6 jaar reizen en onszelf continu flexibel aanpassen op nieuwe situaties, blijven inefficiente werkprocessen een ultieme uitdaging tot meebewegen. Mijn coping strategie voor gevoelens van onrust en stress blijft actief bezig blijven. Dus op dagen van "leegte" kan er altijd wat geklust of gepoetst worden. Er is altijd wel een to-do lijstje en anders verzin ik wel wat. Dit tot ergenis van Michiel soms, want hij kan zich prima vermaken met even niks doen, internet, muziek of een spelletje op zijn mobiel.
Dan vragen jullie je misschien af waar wij stress van hebben? Ons leven in de blogs en op Facebook wordt meestal toch gepresenteerd als leuke avonturen met gezellige fotos? En dat klopt grotendeels ook wel, wij voelen ons gezond en gelukkig. We hebben een basisinkomen uit de door Michiel gebouwde volautomatische productiemachine die in Nederland werkt. En we zijn elke dag dankbaar voor het fijne cruising leven dat wij kunnen leiden. Echter is het niet zorgenloos. We praten veel over ons toekomstplan. Hoe kunnen en willen we invulling geven aan wonen, werken, financien en zingeving? Ook met name afgelopen maanden hebben we ons veel zorgen gemaakt over mijn lieve sterke zus, die al een jaar moedig vecht tegen kanker. De behandeling sloeg niet aan en ze kreeg tegenslag na tegenslag te verduren. Dan is het toch moeilijk om zover weg van Nederland te zijn en niet even langs te kunnen gaan voor steun en een dikke knuffel. Dit geldt ook voor onze dierbare zeilvrienden die ook door een heel slecht medisch bericht in een emotionele rollercoaster terecht zijn gekomen. We voelen ons bezorgd en verdrietig en kunnen op dit moment slechts op afstand meeleven. Helaas hoort dit bij het leven en sterkt het onze behoeften om terug naar Europa te gaan. Gewoon wat dichterbij zijn. We zijn onderweg, we komen eraan, onze knuffels zijn alvast voor verwarmd, elke mijl is er 1 dichterbij.
-----
At 8-3-2024 00:59 (utc) Joy's position was 12°54.89'N 089°31.73'W
COG 131T
SOG 5.3 kts
Nu we 24 uur ontspannen zeilen op een kalme zee, voel ik weer rust & ruimte. De laatste blog met wat oppervlakkig geneuzel was geschreven onder tijdsdruk. We hebben namelijk nog steeds geen satelietinternet aan boord via Starlink dat tegenwoordig iedereen wel lijkt te hebben en dus had ik het gevoel dat het blog af moest. Want blogs met foto's kunnen alleen als we in internet bereik zijn. Daarbij voelde ik me loom door de hitte en werd ik veelvuldig afgeleid.
Nadat we ons s ochtends om 8 uur bij de marina office moesten melden en de medewerker op zijn dooie gemakkie pas om 8.45 aan kwam zetten, moest Michiel uiteindelijk met de hele gecopieerde papierwinkel van 12 tot 16 uur door allerlei hoepels springen. Nou ik kan jullie verklappen, geduld is niet mijn sterkste eigenschap. Hij informeerde mij over alle smeuige details tijdens elke stap, dus het was een middagje multitasken voor mij en ik word daar niet heel gefocust en ontspannen van. Pas om 16.30 toen ook nog 3 officials aan boord waren geweest voor het overschrijven van nog meer formulieren en foto's hadden gemaakt van onze documenten (privacywetgeving kennen ze niet denk ik) kon de allerlaatste stap gedaan worden. Een dag na onze aankomst kwamen nogmaals 2 militairen de boot binnen gestampt en werd de kwijlende drugshond met veel moeite over de reling heen getild om Joy te inspecteren op drugs en illegale verstekelingen. 'Gelukkig' is Joy klein en warm binnen, want ik had de net oven lekker tot 200 graden opgestookt om een brood te bakken. Dus ze waren gauw klaar met zoeken (lol).
Het is fijn om weer in onze eigen "Joy bubbel" op zee te zijn en ik voel sterk de behoefte aan reflectie. In het vorige blog noemde ik het woord "gemoedstoestand" al, nu wil ik hier graag wat over delen. Ons ongeplande verblijf van bijna 4 weken in Zihuantenejo betekende stilstand en vertraging. Ik voel me vooral goed bij in beweging blijven & zijn. Er is altijd nieuwsgierigheid bij mij naar nieuwe plekken en bijzondere ontmoetingen. En nu moesten we wachten op de nieuwe mast onderdelen. Ik vind het moeilijk om geen regie of controle te hebben, dat leidt tot gevoelens van onrust bij mij. Met onze Nederlandse DNA hebben we geprobeerd de Mexicaanse manier van werken en communiceren te "pushen" richting onze behoeften. Maar ik kan je zeggen dat dit alleen maar tot frustratie leidt en of het pakketje daarmee echt sneller arriveert, is maar de vraag. Ja, zelfs na bijna 6 jaar reizen en onszelf continu flexibel aanpassen op nieuwe situaties, blijven inefficiente werkprocessen een ultieme uitdaging tot meebewegen. Mijn coping strategie voor gevoelens van onrust en stress blijft actief bezig blijven. Dus op dagen van "leegte" kan er altijd wat geklust of gepoetst worden. Er is altijd wel een to-do lijstje en anders verzin ik wel wat. Dit tot ergenis van Michiel soms, want hij kan zich prima vermaken met even niks doen, internet, muziek of een spelletje op zijn mobiel.
Dan vragen jullie je misschien af waar wij stress van hebben? Ons leven in de blogs en op Facebook wordt meestal toch gepresenteerd als leuke avonturen met gezellige fotos? En dat klopt grotendeels ook wel, wij voelen ons gezond en gelukkig. We hebben een basisinkomen uit de door Michiel gebouwde volautomatische productiemachine die in Nederland werkt. En we zijn elke dag dankbaar voor het fijne cruising leven dat wij kunnen leiden. Echter is het niet zorgenloos. We praten veel over ons toekomstplan. Hoe kunnen en willen we invulling geven aan wonen, werken, financien en zingeving? Ook met name afgelopen maanden hebben we ons veel zorgen gemaakt over mijn lieve sterke zus, die al een jaar moedig vecht tegen kanker. De behandeling sloeg niet aan en ze kreeg tegenslag na tegenslag te verduren. Dan is het toch moeilijk om zover weg van Nederland te zijn en niet even langs te kunnen gaan voor steun en een dikke knuffel. Dit geldt ook voor onze dierbare zeilvrienden die ook door een heel slecht medisch bericht in een emotionele rollercoaster terecht zijn gekomen. We voelen ons bezorgd en verdrietig en kunnen op dit moment slechts op afstand meeleven. Helaas hoort dit bij het leven en sterkt het onze behoeften om terug naar Europa te gaan. Gewoon wat dichterbij zijn. We zijn onderweg, we komen eraan, onze knuffels zijn alvast voor verwarmd, elke mijl is er 1 dichterbij.
-----
At 8-3-2024 00:59 (utc) Joy's position was 12°54.89'N 089°31.73'W
COG 131T
SOG 5.3 kts
----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com
Je hebt het mooi verwoord Arianne. Ik begrijp de gevoelens.
BeantwoordenVerwijderen"Het leven is wat ons overkomt terwijl we andere plannen maken"
Dikke knuffel voor jullie!