Haai gevangen?

De zeiltocht naar de Maronirivier was er een van 100 mijl. Na een beetje rekenen hadden we bedacht om pas ruim in de middag te vertrekken om niet in het donker én op het juiste tij aan te komen voor de rivier. We lagen dus -nog steeds voor anker- een beetje te wachten bij Iles Royale. Mooi weer, een beetje te warm. Ik was binnen toen er ineens hevige beweging in de boot kwam en geluiden bij het anker. Wat is dat?! Snel naar buiten! Ik dacht dat we van het anker waren ofzo, maar we lagen nog steeds midden in de baai, allen nu beweegt de boot fors zijwaarts, er wordt écht aan de ketting gerukt. Ik roep naar Arianne dat er iets aan ons anker zit, gezien de kracht waarmee het beest met boot en al op pad gaat denk ik aan een walvis ofzo!? De boot wordt als speelgoed heen en weer gesleurd, echt bizar! Dat moet een groot beest zijn! En het zit kennelijk vast en is absoluut niet vrolijk of timide, zoveel is duidelijk.

We ankeren altijd met een 'snubberlijn', dat is een lijn die aan een stevig punt op de boot zit en met de andere kant een haak die aan de ankerketting zit. Van een andere zeiler had ik gehoord dat je door een lange lus uit te gooien het 'gieren' van de boot achter het anker kunt voorkomen of verminderen. Ik had dus een lus ketting uithangen van een meter of vijf.
Blijkbaar is de vis (achteraf denken we een haai) in die lus gezwommen en is verstrikt geraakt, en in de paniek een keer rond gedraaid waardoor ie alleen maar meer verstrikt raakte. Het duurde een minuut of vijf voordat ie los was. Minuten waarin ik geprobeerd heb de ketting in te trekken om de lus kleiner maken, hetgeen niet mogelijk was door de spanning op de ketting. We hebben een handankerlier met een hefboom van een kleine meter, waarmee ik met één slag drie schalmen ketting binnenhaal, maar ik kreeg er geen beweging in! Enorm geruk aan de ketting maakte het moeilijk om gewoon op het voordek te staan, we gingen de halve baai door, voor zover de 40 meter ankerketting dat toestond. Het anker bleef gelukkig in de grond.
Nog heel even overwogen om het water in te gaan, omdat ik eerst dacht dat het een dolfijn kon zijn, maar ja. Wat ga je onderwater uithalen tegen een groot onderwaterbeest met een slecht humeur? Het beest weet niet dat ik 'm wil helpen. In het ergste geval moeten we wachten tot ie uitgeput raakt of dood gaat voor ik er iets aan kan doen. Zolang de boot niet in gevaar is moeten we maar afwachten.
Gelukkig raakt het beest na nog wat geworstel zelfstandig los van de ketting en zwemt weg. Behalve heel kort een rugvinnetje heb ik er niks meer van gezien.

Eindelijk kan de Surinaamse gastenvlag erin!

Een uurtje na dit avontuurtje haalde ik het anker op om te vertrekken, we waren het wachten beu en hadden het warm, dus we wilden zeilen. Rifje in het grootzeil om niet te hard te gaan, maar eenmaal onderweg bleken we onafrembaar. Wat we ook probeerden, we gingen keihard. Een forse stroming spoelt ons de goede kant op, met soms elf knopen! In dat tempo zouden we midden in de nacht aankomen, dus hebben we de genua weggerold in een poging zachter te gaan, maar het had geen zin, we bleven zes of zeven knopen gaan waarmee we twee uur te vroeg zouden komen.
Even bijliggen dan maar. Dat hebben we twee uurtjes gedaan tot we het zat waren en gewoon weer zijn gaan zeilen. We zien wel als we er zijn.
Veel te vroeg kwamen we bij de rivier aan en inmiddels hadden we de pilots van de aanloop goed bestudeerd. We concludeerden dat het wel kon, omdat de aanloop betond is met verlichte tonnen. We maakten een lijstje van de lichtkarakters van de tonnen, niet heel ingewikkeld allemaal. De aanloop van Stellendam via het Slijkgat is een stuk lastiger en dat hadden we ook al eens 's nachts gedaan.

De tonnen lagen wel érg ver uit elkaar waardoor je na het passeren van een ton soms de volgende niet eens kon zien. Een stukje 'blind' koersen dus. Omdat we met de boot een mooie track op de elektronische kaart tekenen kunnen we zien dat we goed gaan, en niet door een vreemde stroming ineens zijwaarts worden weggezet ofzo. Na enige tijd zagen we dan de ton alsnog. De tiende en laatste verlichte ton konden we maar met moeite vinden; de lamp bleek kapot.
De rest van de route zou ook onverlicht zijn en daarom zijn we buiten de geul gaan ankeren tot zonsopkomst.  Overigens hadden we overal op de route wel kunnen ankeren want het was op zee al slechts zes meter diep en dat is de hele route zo geweest.

Schildpad,'een kleintje' volgens het commentaar van een local

De Kokos oogst. Milde smaak, lekker vers!

Arianne op een plek waar ze
geen schade kan maken ;-).

De volgende dag hebben we lekker dicht bij de kant kunnen varen omdat de geul daar het diepst is, soms wel zestien meter! Leuk varen vlak langs de jungle. Aangekomen bij de 'marina' hebben we een mooring opgepikt met hulp van onze Engelse buurman die we ook op de Kourou rivier onmoetten.
De marina stelt niks voor, maar de moorings zijn goed en dat is ook wel wat waard op deze snel stromende rivier.

Alle transport gaat over het water, er is een levendige
handel tussen Suriname en Frans Guyana en er ligt een armada
aan korjalen om alles te vervoeren.

We liggen bij Saint Laurent du Maroni, een veel mooier plaatsje dan Kourou, met mooie oorspronkelijke gebouwen. We komen mooi op tijd, inmiddels ons trademark,  voor de festiviteiten voor de carnaval en de drakenbootraces. Zie hier het in elkaar geflanste filmpje van een en ander:

Filmpje FransGuyana

Heel veel moeders en heeel veel kinderen hebben we hier gezien.
Schattige kindertjes met kraaltjes, vlechtjes en motiefjes in het kroeshaar.