Flespost: Over ankeren
Dit blogje kwam ik nog tegen in den ouden radiomail doosch van eind augustus ofzo.. nooit gepubliceerd dacht ik? Of niet kunnen verzenden en toen vergeten. Het is net flessepost! En is dus al even onderweg... Ik zal het nog eens proberen te verzenden, en als u dit leest is het gelukt!
Over ankeren..
Het moge duidelijk zijn dat we nogal veel ten anker liggen. Er zijn hier nu eenmaal (vaak ook gelukkig) geen marina's. En iedereen die hier met een bootje komt gooit zijn anker uit. Dat is niet altijd op dezelfde plek, maar wel altijd op dezelfde soort plekken. Een beschutte plek, met goede ankergrond en geleidelijk oplopende bodem.
Helaas weet je gewoon niet altijd van te voren hoe de bodemgesteldheid is omdat het water niet zo helder is, of de diepte te groot, of er staan golfjes of schitterende zon die de blik naar beneden verstoort. Soms zou ik wel een klein raampje in de onderkant van de boot willen hebben om te kunnen zien waar je je anker gaat neergooien, want af en toe levert dat een hoop gedoe. Overigens zou een raampje óók gedoe geven. Dan moet je binnen onder de vloer met je snufferd op dat raampje zitten, terwijl je tegelijkertijd het anker wil laten vallen, en de boot moet besturen. En het werkt alleen met heel helder water, vaak ook niet het geval.
Maar even terug naar het anker. We hebben in Panama nog 25 meter extra ketting gekocht om onze ketting te verlengen omdat we lazen dat de ankerplaatsen hier zo diep zouden zijn.
Soms is dat ook wel zo, we hebben recent op twintig meter diepte geankerd omdat we ter plaatse in de pas wilden snorkelen en ik kan melden dat je dat met een handmatige, dus niet elektrische maar met brute spierkracht bediende ankerlier beter niet kan doen. Tenzij je een sterke galeislaaf aan boord hebt die het zaakje weer aan boord kan trekken, want erin gooien is één ding, maar het weer ophalen is bijna niet te doen. Echter, het houden van galeislaven is in veel landen tegenwoordig óók al weer verboden en dus ben ik het haasje aan boord die -in dit geval- aan het langste én zwaarste eind trekt. Tot overmaat van ramp zit het anker ook nog vast achter een steen waardoor ik dus eigenlijk de hele aardbol omhoog aan het trekken ben.
De 'scope'- de hoeveelheid ketting die je dient uit te gooien om het anker zich goed te kunnen laten ingraven- die wij doorgaans hanteren is 'twee keer de waterdiepte + vijftien meter'. De halve parabool die de hangende ketting dan naar het anker maakt en het gewicht van de ketting moet ervoor zorgen dat er op de bodem -horizontaal- aan het anker wordt getrokken zodat deze zich goed kan ingraven. Immers, als je er vertikaal aan gaat trekken haal je het anker normaal gesproken op. Dus, dat maakt twee keer twintig plus vijftien is vijfenvijftig meter ketting van een kleine twee kilo per meter met als kers op de taart een anker van twintig kilo. Totaal honderddertig kilo, voor de puristen: met aftrek van het gewicht van het door anker en ketting verplaatste water. Onder water weegt het dus wat minder, maar daar voel je na inhalen van tien meter al niks meer van. En omdat ie vastzit moet je daar dus wel het gewicht van de hele planeet er weer bijtellen ;-)
Ik heb eerst geprobeerd het anker volgens beproefde methode naar boven te vloeken, maar dat is om onduidelijke redenen niet gelukt. Ik weet zeker dat het niet aan de krachttermen lag; daar heb ik al vanalles mee losgekregen. Maar geluk; mensen die mij kennen en vooral mijn broertje, weten dat ik over onuitputtelijke hoeveelheden brute spierkracht kan beschikken dus ik heb het zaakje uiteindelijk wel weer boven water gekregen, maar het ging niet gemakkelijk. Alleen een beetje last van de rug nu.
Onze vrienden van de 'Lazy Travels' liggen een eindje verderop ook enorm te klooien want ook zij hebben hun anker vastzitten tussen de rotsen. Omdat ze 'm echt niet meer loskrijgen en nog een reserveanker hebben staan ze op het punt het anker achter te laten. Het ligt op 18 meter. Ik bied aan om naar het anker te duiken om te kijken wat er aan de hand is want ik kan inmiddels wel vrijduiken naar die diepte, ik kan dan alleen niet meer op mijn gemakje rondzwemmen maar moet gauw weer naar boven. Zo gezegd zo gedaan; ik trek mijn wetsuit, loodriem en zwemvliezen aan terwijl Arianne de boot gaande houdt en in de buurt even rondjes vaart. Even tot rust komen, paar keer goed doorademen en huppakee, naar beneden. Eenmaal bij het anker zie ik dat deze mooi vastgehaakt zit tussen twee rotsen. De schacht steekt door een spleet naar boven.
Ik voel aan het anker, het zit verder niet geklemd ofzo. Ik kan het eenvoudig onder de steen vandaan trekken en er omgekeerd op neerleggen. Binnen een minuut zwem ik weer naar boven om het sein 'ophalen' te geven voordat het weer ergens tussen valt.
Deze actie levert me een hoop 'beercredits' op en dat treft want Ron brouwt zijn eigen bier, lekker!
Op vrijwel alle ankerplaatsen waar we tot nu toe hebben geankerd in de Tuamotus ligt de bodem bezaaid met zogenaamde 'bommies', stukken steen of oud koraal, vaak volgegroeid met nieuwe koraal. Het zijn broed- en schuilplaatsen van visjes en ander leven en we willen om die reden niet met ketting daarmee in de knoop komen. Maar we willen ook wel voldoende ketting uitgooien om goed geankerd te liggen en dat betekent dat er een deel van de ketting op de bodem ligt. Door het heen en weer zwaaien van de boot achter het anker sleept dit stuk over de bodem en 'vangt' onherroepelijk zo'n bommie, waar de ketting gemakkelijk onder- of aan blijft haken. En dus laten we de ketting tegenwoordig 'drijven'; Ik maak dan een paar stootwillen aan de ketting die deze dan een eindje van de bodem af trekken. Zo 'zweeft' de ketting mooi vrij over alle bommies en is iedereen blij.
Regelmatig ga ik ook vóór het ankeren al overboord met de snorkel om een zandplek uit te zoeken waar we het anker in kunnen gooien om te voorkomen dat we hem gelijk al tussen de stenen of koralen gooien. Als het even kan wil ik geen koralen vernielen met het anker of met de over de bodem slepende ketting.
De handmatige ankerlier geeft regelmatig een aardige workout waar ik niet altijd vrolijk van word, maar toch zijn er ook genoeg momenten dat ik er blij mee ben. Ik heb al een paar keer geholpen bij een boten met ankerlierproblemen, vaak een elektrische storing. Relais kapot of slechte contacten. Dat hebben wij dus nooit! En -geen beter vermaak dan leedvermaak- zojuist spraken we de eigenaar van een peperdure fonkelnieuwe Oyster van vijftien meter ofzo, álles elektrisch en hydraulisch bediend. Hydraulisch in- en uitrollende zeilen. Ankerketting van 30mm (superzwaar!) en een anker van vijfenvijftig kilo (niet te tillen!). En een elektrische lier die het nu dus niet meer doet. Heel de tandwielkast aan gruis gedraaid. Hij probeerde ook de wereld op te halen. Bovendien varen ze vanaf Paaseiland ook al zonder grootzeil; Die rolt namelijk niet meer uit de mast omdat de hydraulische motor lek is... Zit je toch even mooi te kijken met je miljoenenjacht. Gelukkig kunnen ze met de schootlieren en touwen naar de ketting deze stukje voor stukje op het dek trekken, maar echt ontspannen is het niet meer.
.. Dit was dus vóórdat mijn hand ankerlier er de brui aan gaf ;-)
-----
At 20-3-2021 23:05 (utc) our position was 02°38.54'N 140°54.81'W
Alles ok aan boord
----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com
Over ankeren..
Het moge duidelijk zijn dat we nogal veel ten anker liggen. Er zijn hier nu eenmaal (vaak ook gelukkig) geen marina's. En iedereen die hier met een bootje komt gooit zijn anker uit. Dat is niet altijd op dezelfde plek, maar wel altijd op dezelfde soort plekken. Een beschutte plek, met goede ankergrond en geleidelijk oplopende bodem.
Helaas weet je gewoon niet altijd van te voren hoe de bodemgesteldheid is omdat het water niet zo helder is, of de diepte te groot, of er staan golfjes of schitterende zon die de blik naar beneden verstoort. Soms zou ik wel een klein raampje in de onderkant van de boot willen hebben om te kunnen zien waar je je anker gaat neergooien, want af en toe levert dat een hoop gedoe. Overigens zou een raampje óók gedoe geven. Dan moet je binnen onder de vloer met je snufferd op dat raampje zitten, terwijl je tegelijkertijd het anker wil laten vallen, en de boot moet besturen. En het werkt alleen met heel helder water, vaak ook niet het geval.
Maar even terug naar het anker. We hebben in Panama nog 25 meter extra ketting gekocht om onze ketting te verlengen omdat we lazen dat de ankerplaatsen hier zo diep zouden zijn.
Soms is dat ook wel zo, we hebben recent op twintig meter diepte geankerd omdat we ter plaatse in de pas wilden snorkelen en ik kan melden dat je dat met een handmatige, dus niet elektrische maar met brute spierkracht bediende ankerlier beter niet kan doen. Tenzij je een sterke galeislaaf aan boord hebt die het zaakje weer aan boord kan trekken, want erin gooien is één ding, maar het weer ophalen is bijna niet te doen. Echter, het houden van galeislaven is in veel landen tegenwoordig óók al weer verboden en dus ben ik het haasje aan boord die -in dit geval- aan het langste én zwaarste eind trekt. Tot overmaat van ramp zit het anker ook nog vast achter een steen waardoor ik dus eigenlijk de hele aardbol omhoog aan het trekken ben.
De 'scope'- de hoeveelheid ketting die je dient uit te gooien om het anker zich goed te kunnen laten ingraven- die wij doorgaans hanteren is 'twee keer de waterdiepte + vijftien meter'. De halve parabool die de hangende ketting dan naar het anker maakt en het gewicht van de ketting moet ervoor zorgen dat er op de bodem -horizontaal- aan het anker wordt getrokken zodat deze zich goed kan ingraven. Immers, als je er vertikaal aan gaat trekken haal je het anker normaal gesproken op. Dus, dat maakt twee keer twintig plus vijftien is vijfenvijftig meter ketting van een kleine twee kilo per meter met als kers op de taart een anker van twintig kilo. Totaal honderddertig kilo, voor de puristen: met aftrek van het gewicht van het door anker en ketting verplaatste water. Onder water weegt het dus wat minder, maar daar voel je na inhalen van tien meter al niks meer van. En omdat ie vastzit moet je daar dus wel het gewicht van de hele planeet er weer bijtellen ;-)
Ik heb eerst geprobeerd het anker volgens beproefde methode naar boven te vloeken, maar dat is om onduidelijke redenen niet gelukt. Ik weet zeker dat het niet aan de krachttermen lag; daar heb ik al vanalles mee losgekregen. Maar geluk; mensen die mij kennen en vooral mijn broertje, weten dat ik over onuitputtelijke hoeveelheden brute spierkracht kan beschikken dus ik heb het zaakje uiteindelijk wel weer boven water gekregen, maar het ging niet gemakkelijk. Alleen een beetje last van de rug nu.
Onze vrienden van de 'Lazy Travels' liggen een eindje verderop ook enorm te klooien want ook zij hebben hun anker vastzitten tussen de rotsen. Omdat ze 'm echt niet meer loskrijgen en nog een reserveanker hebben staan ze op het punt het anker achter te laten. Het ligt op 18 meter. Ik bied aan om naar het anker te duiken om te kijken wat er aan de hand is want ik kan inmiddels wel vrijduiken naar die diepte, ik kan dan alleen niet meer op mijn gemakje rondzwemmen maar moet gauw weer naar boven. Zo gezegd zo gedaan; ik trek mijn wetsuit, loodriem en zwemvliezen aan terwijl Arianne de boot gaande houdt en in de buurt even rondjes vaart. Even tot rust komen, paar keer goed doorademen en huppakee, naar beneden. Eenmaal bij het anker zie ik dat deze mooi vastgehaakt zit tussen twee rotsen. De schacht steekt door een spleet naar boven.
Ik voel aan het anker, het zit verder niet geklemd ofzo. Ik kan het eenvoudig onder de steen vandaan trekken en er omgekeerd op neerleggen. Binnen een minuut zwem ik weer naar boven om het sein 'ophalen' te geven voordat het weer ergens tussen valt.
Deze actie levert me een hoop 'beercredits' op en dat treft want Ron brouwt zijn eigen bier, lekker!
Op vrijwel alle ankerplaatsen waar we tot nu toe hebben geankerd in de Tuamotus ligt de bodem bezaaid met zogenaamde 'bommies', stukken steen of oud koraal, vaak volgegroeid met nieuwe koraal. Het zijn broed- en schuilplaatsen van visjes en ander leven en we willen om die reden niet met ketting daarmee in de knoop komen. Maar we willen ook wel voldoende ketting uitgooien om goed geankerd te liggen en dat betekent dat er een deel van de ketting op de bodem ligt. Door het heen en weer zwaaien van de boot achter het anker sleept dit stuk over de bodem en 'vangt' onherroepelijk zo'n bommie, waar de ketting gemakkelijk onder- of aan blijft haken. En dus laten we de ketting tegenwoordig 'drijven'; Ik maak dan een paar stootwillen aan de ketting die deze dan een eindje van de bodem af trekken. Zo 'zweeft' de ketting mooi vrij over alle bommies en is iedereen blij.
Regelmatig ga ik ook vóór het ankeren al overboord met de snorkel om een zandplek uit te zoeken waar we het anker in kunnen gooien om te voorkomen dat we hem gelijk al tussen de stenen of koralen gooien. Als het even kan wil ik geen koralen vernielen met het anker of met de over de bodem slepende ketting.
De handmatige ankerlier geeft regelmatig een aardige workout waar ik niet altijd vrolijk van word, maar toch zijn er ook genoeg momenten dat ik er blij mee ben. Ik heb al een paar keer geholpen bij een boten met ankerlierproblemen, vaak een elektrische storing. Relais kapot of slechte contacten. Dat hebben wij dus nooit! En -geen beter vermaak dan leedvermaak- zojuist spraken we de eigenaar van een peperdure fonkelnieuwe Oyster van vijftien meter ofzo, álles elektrisch en hydraulisch bediend. Hydraulisch in- en uitrollende zeilen. Ankerketting van 30mm (superzwaar!) en een anker van vijfenvijftig kilo (niet te tillen!). En een elektrische lier die het nu dus niet meer doet. Heel de tandwielkast aan gruis gedraaid. Hij probeerde ook de wereld op te halen. Bovendien varen ze vanaf Paaseiland ook al zonder grootzeil; Die rolt namelijk niet meer uit de mast omdat de hydraulische motor lek is... Zit je toch even mooi te kijken met je miljoenenjacht. Gelukkig kunnen ze met de schootlieren en touwen naar de ketting deze stukje voor stukje op het dek trekken, maar echt ontspannen is het niet meer.
.. Dit was dus vóórdat mijn hand ankerlier er de brui aan gaf ;-)
-----
At 20-3-2021 23:05 (utc) our position was 02°38.54'N 140°54.81'W
Alles ok aan boord
----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com
Reacties
Een reactie posten