Het Panamakanaal..

De laatste weken in de San Blas hebben we doorgebracht in de ansichtkaart eilandjes. Dit zijn de eilandjes die er werkelijk heel mooi uitzien, maar waar defacto niet veel te doen is. Maar voor een rondje lopen, een vuurtje stoken en een visje braaien zijn ze goed geschikt. Witte stranden, hoge kokospalmen en glashelder water. Helaas loop/zwem ik ergens een oorinfectie op. Ik denk van het duiken en dat kan dus niet meer hier, terwijl er wel mooie riffen schijnen te zijn waar ik graag even op had gedoken. Maar ja, eerst een dokter zoeken. We zeilen naar Nargana en droppen het anker bij de Rio Diablo. Hier kunnen we voor het eerst sinds de oostelijke eilanden weer wat meer boodschappen doen, hoewel hier ook een heel beperkt assortiment is. Maar wel lekker weer fruit en groentes. En even langs de kliniek. De dokter concludeert een oorinfectie, Antibiotica voor 10 dagen en druppels ook nog. Grof geschut maar na de kuur en tot nu toe heb ik nog steeds een 'plok' in mijn oor. Toch nog maar even in Panama langs de arts.



Vanuit de Cayos Hollandes zeilen we naar de laatste plek die we aandoen in de San Blas eilandengroep. Tussen de riffen zeilen we naar de Chichime cays en ankeren tussen Uchutupu Pipigua en Uchutupa Dumat. Het is erg druk op deze ankerplek en we blijven alleen voor één nacht. Een mooie springplank naar het 45 nm verder gelegen Linton Bay. Dat is weer lekker een paar uur non stop zeilen. Ruime windse koers, dolfijntjes- hele kleintjes- zalig. In de middag komen we aan in Linton Bay en op de AIS kan ik de regio Colón al ontvangen, ik tel 412 schepen in en rond de baai! En zelfs kunnen we al schepen ontvangen die nog op de Pacific zijn!
Als we er de volgende dag heen zeilen vind ik het supergaaf dat we hier gewoon tussen die enorme containerschepen aan het zeilen zijn. Ze komen hier toch maar een soort wereldwonder uitvaren en wij gaan er ook door! Net als op de Noordzee en het Engelse kanaal zijn hier ook shipping lanes om al die scheepvaart in goede banen te leiden. Het is wat heiig als we er zijn en we zien zo nu en dan de schepen uit de nevels komen, maar het zicht blijft goed genoeg. Even overweeg ik om de motor te starten, maar eigenlijk is er geen reden voor. We lopen goede vaart en kunnen alle benodigde koersen zonder te kruisen bezeilen. En we komen goed uit met de in- en uitkomende scheepvaart en zo lopen we gijpend om de westelijke breakwater mooi tussen de pieren de entree van het Panamakanaal binnen.
Het anker valt en we slapen een paar nachten net buiten de Shelter bay marina. Hier tussen enkele superjachten en de enorme zeeschepen is het leuk liggen met ons bescheiden schuitje.

Op de wal staan enkele vervallen gebouwen, en daar wordt momenteel getraind door kustwacht in militair tenue. Panama heeft officieel geen leger, maar elke morgen om 5 uur staan de kustwachtmannen op appél en er wordt flink getraind en gezongen, in looppas of rennend. Het doet wat Amerikaans aan.
Ook toetert elke avond iemand het taptoe signaal, in Nederland geblazen bij de dodenherdenking maar hier als dagafsluiting. Of als oefening, want zo zuiver is het allemaal niet en hij begint ook vaak opnieuw. Mischien mag ie alleen 's avonds en een eindje van de anderen vandaan oefenen net als Kakafonix, de bard in Asterix en Obelix.

Met de dinghy verkennen we de haven en vrijwel zodra ik op de steiger stap staat de havenmeester er al bij om te melden dat het vastknopen van de dinghy 12 dollar kost als je niet in de marina ligt. Per dag! Ik vind het een belachelijk hoge prijs. Bovendien ben ik er nog geen dag maar slechts enkele minuten en dus wil ik niet betalen. De havenmeester zegt dat het dan op de rekening komt als we de haven inkomen. Bijzonder ontvangst wel; je portemonnee wordt hartelijk verwelkomd.
Als we de volgende dag weer met de dinghy in de marina komen leg ik de bijboot vast aan de kikker van een bevriende boot, zodat ik niet aan de steiger lig. Ben benieuwd, maar ik hoor er niks over. Om het nog erger te maken proberen we ook nog met de marina bus mee te sneaken omdat die gratis naar de supermarkt rijdt. Maar helaas worden we hier ook gesnapt en moeten we de bus uit. Met een andere bootcrew samen nemen we een taxi. Maar bij de havenmeester hebben we nu wel een kruisje achter onze naam staan denk ik.

Typische launch; hiermee worden pilots, advisors en ander personeel naar de werkplek gebracht en opgehaald.

Voor anker liggend hebben we de boot nog laten opmeten, dit is de eerste stap van de Panamakanaal transit. De meetmeneer wordt aan boord gezet met een 'launch'; een snelle boot waarmee personeel van het kanaal van- en naar hun werk gebracht wordt. Onze opmetert was niet heel bezorgd of nauwkeurig. Alleen de lengte van de boot wordt opgemeten en verder vullen we allerlei papieren in met info over de boot. Hij hoeft niks te drinken en heeft ook geen last van humor of een goed humeur. Wel lekker zakelijk; wat voor motor, hoe snel we kunnen varen, dieselverbruik, hoeveel diesel we aan boord hebben etc. Overal een paar stempels en krabbels op en klaar zijn we.
Ik moet ook ondertekenen dat onze motor, de kikkers op het dek en de lijnen niet sterk genoeg zijn en dat elke schade veroorzaakt door bijvoorbeeld de launches het gevolg is van te weinig goede stootwillen mijnerzijds.  Kortom, de boot is volkomen ongeschikt en alles lekker voor eigen risico.

Na het opmeten gaan we de haven in en halen we diesel. Bij het tankstation krijgen we ook nog een sample-flesje met een halve liter diesel en ik moet tekenen voor ontvangst. Het tankstation bewaart ook een half litertje met onze naam en mijn handtekening erop. Als er in het kanaal of tijdens de transit motorproblemen ontstaan dan kan ik de kosten waarschijnlijk niet verhalen op de dieselleverancier; als de geleverde diesel gewoon goed is kan hij dat op deze manier aantonen. Bij het tanken van de diesel heb ik nog een discussie met de tankert; ik vind dat zijn meter niet klopt want twee van de vier jerrycans zijn niet vol en ik heb betaald voor 50 liter. Hij legt uit dat ik voor 50 liter heb betaald en dat dit nu volgens hem en zijn meter geleverd is. En ik laat zien dat het '15 liter' streepje op een van de jerrycans bij lange na niet gehaald is. Ook een van de twee tien litercans is ruim onder de streep 'vol' getankt.
Volgens hem is het waarschijnlijker dat de streepjes niet kloppen dan dat zijn klok gekalibreerd moet worden. Volgens mij is die meter gewoon niet geschikt voor het heel langzaam tanken van kleine hoeveelheden. Nou daar komen we dus mooi niet uit, want ik vind dat ik gelijk heb en hij vind dat ie een onfeilbare meter heeft... Eenmaal op de boot toppen we de tank af met iets teveel dieselolie waardoor we nog een klein maar met afwasmiddel beheersbaar milieudelict plegen. Meh.
Ik word een beetje nerveus van al die autoriteiten die zich zo goed indekken tegen claims; een motorstoring in het kanaal of in een sluis kan vreselijk in de papieren lopen als je eruit gesleept moet worden of een oponthoud veroorzaakt. Dat gaat snel over duizenden dollars en daarom doe ik nog maar wat onderhoud aan de motor. Nieuwe olie, oliefilter, brandstoffilter en ook nog verse olie in de keerkoppeling. Ik maak de wierpot schoon, laat de motor een tijdje proefdraaien, peil de olie nog maar eens een keer of zes en check de spanning van de snaren. We hebben nog nooit problemen gehad met de motor maar het zal je maar net gebeuren. Best goed in het bedenken van 'wat als' scenario's probeer ik er maar gewoon zoveel mogelijk uit te sluiten en al te irrationele scenario's te negeren.

Vanuit de marina doen we ook vrij grote boodschappen in Colón, waar de supermarkt een boodschappen-breng service heeft als je voor meer dan 300$ koopt. Handig want dat doen we wel voor de Pacific. Veel poedermelk, ontbijtgranen, rijst en ingeblikt materiaal dat lang houdbaar is. We hopen maar dat het de houdbaarheidsdatum haalt en dat het niet vroegtijdig overboord moet omdat kleine beestjes besluiten er nesten in bouwen. We zijn nog altijd niet volledig vrij van de vlindertjes en bijbehorende rupsjes. Er zit nog ergens een broedplek ofzo waar er af en toe een paar uitkruipen. Na een grondige razzia vinden we wat  hopelijk het laatste bolwerk is in een pakje instant noodles en zetten de hele nederzetting met man en muis overboord. De meeuwen eten er goed van en schijten als dank op de bijboot.

Geld halen we ook, voor de betaling van het kanaal. Om redenen alleen bekend bij God en de kanaalautoriteiten kan dat vooral makkelijk in cash. We kunnen pinnen in de supermarkt en halen omzichtig met alle pasjes steeds het maximumbedrag totdat we de benodigde 2700 dollar bijeen hebben. Jammer is dat we voor elke opname 5 dollar bankfee moeten betalen zodat alleen het pinnen van het bedrag al een whopping 30 dollar kost. Ik bedenk maar dat omvaren via Patagonië duurder is... Voor de gelegenheid gekleed in mijn versleten gescheurde blouse lopen we zo cool en sloeberig mogelijk de winkel weer uit, de zakken vol twintig dollarbiljetten.

En we brengen de kapotte spinnaker naar de zeilmaker voor een prijsopgave, maar na een week waarin ik elke dag ging vragen hadden ze nog altijd geen tijd gehad ernaar te kijken. Te druk. Uiteindelijk bleek het toch te duur, maar de stof is nog wel te goed om hem nu al weg te gooien. Daarom nemen we de kapotte spinnaker maar weer aan boord. Misschien komen we nog wel eens ergens op een goedkopere plek om hem te laten repareren. Misschien Indonesië ofzo?  Het betekent wel dat we hem voor de Pacific niet kunnen gebruiken. Ik hoop maar dat we er geen spijt van krijgen als we straks in de doldrums dobberen met 5 knopen wind..

Na het betalen van het kanaal kunnen we bellen naar de planning. We maken een afspraak over de transit datum op 15 en 16 februari. In de tussentijd hebben we dan tijd om vier linehandlers aan boord te krijgen en om extra stootwillen en lange lijnen te huren die je nodig hebt in de enorme sluizen.

Om te oefenen ga ik alvast één keer mee als linehandler bij Rob en Peter, twee broers op zeiljacht Liberté. Dit gaat allemaal heel voorspoedig en als ik na twee dagen terugkom in de haven melden zich twee Franse backpackers, Marion en Arnaud die wel helemaal mee willen liften naar de Marquesas. Daar peinzen we niet over, maar ze mogen ons wel helpen met het kanaal als linehandlers. En met schipper Andreas van de Hakuna Matata en Arianne hebben we de linehandlers compleet voor onze doorvaart. Omdat ik met de Fransen niet weet wat voor vlees ik in de kuip heb gaan we een dag voor onze transit nog even oefenen met het handelen van de lange en dikke trossen, en we spreken alles goed door. Hierna heb ik wel vertrouwen in. In mijn afwezigheid heeft Arianne alvast de maaltijden voorbereidt en inkopen gedaan om onze 6 koppige bemanning van een natje en droogje te voorzien.

Onze Panama crew

Op de dag van vertrek melden we ons in de middag op de flats;  de ankergrond buiten de marina. Na een uurtje wachten zien we de launch aankomen en gaan we gauw ankerop. Onze advisor komt aan boord. Hij zal alle communicatie doen met de traffic controller van het kanaal, de sluismeesters en de pilots van de andere schepen. En hij gaat ons adviseren in de sluizen. Alles gaat heel voorspoedig en twee uur later liggen we voor de eerste sluis.  Wij zijn ingepland als 'solo', dat wil zeggen dat er geen andere jachten met ons mee gaan. Dat betekent dat we in de sluis werplijnen zullen krijgen toegeworpen door linehandlers aan weerszijden van de sluis waar we dan onze gehuurde trossen aan moeten knopen. Zodat we onszelf mooi in het midden van de sluis kunnen houden, maar aangekomen bij de eerste sluis kunnen we aanleggen aan een launch boot in de sluis die ook geschut wordt. Ideaal, want nu hoeven we na het aanleggen verder niks meer te doen met onze lange lijnen. de boot naast ons ligt aan de muur, haalt de slack uit de lijnen en wij stijgen gewoon mee omhoog. De tweede en derde kamer van de sluis gaat op dezelfde manier en zo zijn we na een paar uurtjes 30 meter gestegen.

Ontbijt op het Gatún lake

Eerste sluis van de transit

 Arianne serveert diner voor de advisor die graag wil eten in de laatste sluis, zelf eten we op ons gemak een uurtje later als we aankomen bij de mooring op het Gatun-lake, waar we aanleggen voor de nacht. De advisor wordt weer opgehaald met een launchboot, morgen krijgen we een nieuwe.

Baltic Lady is het schip waarmee ik eerder met 'Liberté' in de Gatún sluis ga.

In de ochtend nemen we een frisse duik in het koele en zoete water van het Gatún lake, waarna we ontbijten met door Arnaud gepocheerde eieren en ham. En om half acht springt Lizz aan boord, een gezellige kletstante uit Panama en onze advisor voor de tweede etappe van het kanaal. Het is jammer dat we hier niet mogen zeilen of wat langer rondvaren want het is een mooi natuurgebied waar we doorheen varen. En er staat goede wind. Maar al het gebied is eigendom van de kanaalautoriteit en die bepalen de regels. Na een voorspoedige tocht over het mooie meer komen we na een paar uur motoren bij de laatste sluizen. Hier kunnen we aan een passagiersboot aanleggen en zo wordt het ons wederom erg gemakkelijk gemaakt. Alleen de laatste kom is wat lastiger, omdat er een stevige wind opsteekt en er een stroming naar binnen staat. Hierdoor lopen  we meedrijvend met de stroom al 3,5 knoop. We gaan net zo snel als het water en dan is er geen druk op het roer. Even lekker stuurloos dwars drijven we zo de sluis binnen maar met een paar klappen gas kan ik de boot goed in positie draaien en ook hier landen we zonder problemen weer aan de passagiersboot. Heel gezellig met nieuwsgierig vragende toeristen die wel een miljard foto's maken van onze invaart (maar vooral van het grote schip achter ons). Ik deel wat visitekaartjes aan ze uit met het verzoek foto's van onze invaart naar ons emailadres te sturen, maar tot op heden hebben we nog niks ontvangen. Ook is onze transit online via webcams op de sluizen gevolgd door vrienden en bekenden. Heel leuk en van hen kregen we enthousiaste berichten en screenshots dat we gespot zijn!

Gespot: Joy in de Gatún locks.
Bedankt voor de foto, en het opblijven Ingrid +Ben! Het was 1u39 voor jullie !?

Zoekplaatje:  grote sluis, klein bootje..

Ook hier zijn we gespot, invaart
van de Miraflores locks

Een paar uur later en tientallen meters lager openen zich de zware stalen deuren en ligt er een hele grote en nieuwe oceaan voor ons! We varen door naar 'Playita', de jachthaven waar de eerste nacht $180 kost en we ankeren op een wat onrustige plek net buiten de haven voor gratis. Andreas gaat gelijk van boord om zijn eigen boot door het kanaal te loodsen en ik volg een dag later om hem weer te helpen met de lijnen. Zo doe ik de hele transit dus drie keer, waarna ik er wel genoeg van heb gezien. Het is vooral veel wachten is mijn ervaring inmiddels.

Nederlands schip geladen met windgeneratorbladen.

De tractor- treinen waarmee de zeeschepen in de sluis in het midden worden gehouden tijdens het schutten.

De tractors op rails zijn voorzien van twee hele sterke lieren met staalkabel. De linehandlers op de wal brengen de kabels nog regelmatig per roeiboot over naar de schepen. 

De advisor gaat van boord.

Alles bij elkaar is het een reuze interessante ervaring. Het is niet voor niks het 8e wereldwonder. Superleuk om van dichtbij ziet hoeveel steen er weggehakt is om een kanaal dwars door het continent te graven voor de gigantische schepen die hier varen, heel bijzonder. We zijn weer een mooie ervaring rijker!

In de volgende blog meer over de Pacific!

Tito mag zijn verhuurde autobanden en lijnen weer komen ophalen.