Hanö met buiswater

Het stuk van Kalmar naar Hanö hebben we met één tussenstop gemaakt. Woensdag vanuit Kalmar vertrokken we heel vroeg omdat we ruim zestig mijl voor de boeg hadden en deze dag de enige in het weerbericht was met echte westenwind. Zonder zuid erbij. We hadden natuurlijk al twee mislukte pogingen gedaan om met andere wind er een beetje uit te kruisen, maar dat werd een natte bedoeling.

De tocht zuidwaarts begon wel met de voorspelde wind, maar eindigde daar niet mee. Later op de dag ging ie toch meer naar het zuiden dan ons lief was waardoor we de laatste paar uur alsnog hoog aan de wind moesten kruisen met aardige golven. Een hele natte koers. We hebben er 11,5 uur over gedaan om de 65 mijl af te leggen, een prima daggemiddelde. Aan het eind zijn we hetzelfde kanaaltje ingevaren waardoor we op de heenweg zijn gekomen (bij Torhamn). Dat scheelde een paar uur aan de wind doorhakken, en we wisten inmiddels dat het met de diepgang daar wel goed zou komen. De eerste keer dat we hier naar buiten voeren zijn we langzaam motorend gegaan, spannend over de ondiepte in de smalle geul, maar nu raceten we onder gereefd grootzeil en een stukje genua met 6,5 knoop naar binnen. Eenmaal binnen de Scheren waren de golven weg en konden we op beschut water verder zeilend een ankerplek voor de nacht zoeken.

Hanö

De vuurtoren op het eiland is van de hele Oostzee de best zichtbare. Het licht ervan is 23 mijl rondom te zien. Drie pulsen in 15 seconden.

We waren gisteren (donderdag) vrij vroeg in Hanö aangekomen omdat we na een kort nachtje al om vijf uur 's ochtends ankerop waren gegaan vanaf onze ankerplaats boven het eilandje Ornö. De vroege vertrektijd hadden we gekozen om de voorspelde regen voor te blijven, en bovendien zou er in de ochtend vooral zuid in de wind zitten en dat konden we naar Hanö juist wél goed gebruiken om het in het westen gelegen eiland bezeild te krijgen.

Van de windbelofte kwam helaas weer weinig terecht waardoor we vrijwel de hele trip op de motor hebben gedaan, met het grootzeil alleen bij om het slingeren van de boot wat te dempen. De 35 mijl hebben we in 6 uur afgelegd.

Kort na aankomst begon het te regenen, een mooie gelegenheid om even wat bij te slapen. Dat hele vroege opstaan is niet voor mensen bedoeld geloof ik. Eind van de middag zijn we op pad gegaan voor een wandeling, maar toen we halverwege waren zijn we door regen teruggejaagd naar de boot. Wel nog een groep Bambi's gespot op de rotsvlakte aan de zuidoostkant.

Herten. Later heeft Arianne er nog wel zestig gezien, dus er zal wel ergens een nest zitten.

De keuze om hier op Hanö te wachten op betere omstandigheden om de reis voort te zetten is uitstekend. Dit eilandje is echt een prachtig pareltje en absoluut een bezoek waard.

Omdat we er nog net in de ochtend aankwamen hadden we de ligplaatsen voor het uitkiezen. Achter de kademuur aan de hoge kant (waar de te verwachten harde zuidwesten wind vandaan komt) geeft de meeste beschutting zo dacht ik. Alleen is deze hoek voor de golven aan de andere kant van de muur ook het eerste 'point of impact', waar ze nog de meeste energie hebben, zo leerde ik naarmate de wind toenam. Niet persé gunstig.

Een paar keer per minuut krijgen we nu een bak zout water over ons heen waarvan het volume recht evenredig met de windsterkte toeneemt. Het wordt meters de lucht in gesmeten als de golven op de breker stukslaan, waarna het met emmers tegelijk over de muur waait. Nu hebben we zelfs in de haven buiswater over de boot!

Lopen op de de kade is hier nu een soort Russisch roulette. De andere zeilers die verderop aan de kade liggen proberen de golven te 'lezen' om te bepalen wanneer ze het stuk om de hoek langs onze boot zullen rennen. Vaak lukt het om droog aan de andere kant te komen maar teveel achteloosheid leidt genadeloos tot de volle laag. Erg vermakelijk, tot we zelf op pad willen natuurlijk. Ik ben weer extra blij met onze goede kuiptent waardoor ik gewoon buiten zittend dit blogje kan typen en het hele tafereel kan aanschouwen.

Vanochtend zijn we aan de wandel gegaan om het eiland te ronden. Het is ongeveer 6km in omtrek en de ene plaats is nog mooier dan de andere. Na enige tijd waren we de route een beetje kwijt, maar op een eiland kan je niet echt verdwalen en op de grote keien langs de kust kan je prima lopen.

Verschillende wandelroutes op het eiland leiden je door een prachtig en heel gevarieerd landschap.

Steen met landkaart-motief. Veel keien zijn gekleurd als paaseieren door okergele, groene, grijze of feloranje mossen.

Steenstampertje. We zijn het hele eiland rondgelopen via de bossen en keien aan de westkust, via enorme boulders aan de zuidkant en over de steenvlaktes ten oosten.