Jeuj! Plaatjes kijken!

Nou, na een hele dag proberen en een half doorwaakte nacht om een paar foto's te uploaden is het gelukt. Er is hier duidelijk geen discussie over 5G of glasvezel. 

Joepie! Hier zijn we weer. Met eiland in zicht!

We hebben een soort knipper-net, dat is aan-en-uit- internet, en telkens als ik probeer foto's te uploaden is het toch te zwak. Tekst wil soms nog wel aardig maar dat is het zo'n beetje wel. Vannacht ben ik dus opgestaan om te kijken of ik dan meer bandbreedte heb, om de foto's erbij te zetten.

Ik zie ook dat blogger een hoop gewijzigd heeft in de editor, het ziet er allemaal wat anders uit en werkt ook iets anders. Dus als de opmaak een puinhoop wordt: ik moet nog wennen. 

Even een status berichtje van ons: We zitten uiteraard nog aan boord. Quaranta Giorni ofwel veertig dagen, zoals de Italianen dat ten tijde van de pestepidemie in de veertiende eeuw noemden wordt hier op Hiva Oa ook letterlijk genomen. Inmiddels begrijp ik van internet dat dit beleid alleen hier op dit eiland is en het is duidelijk bedoeld als afschrikking om hier vooral niet heen te komen want ziek is niemand hier tot dusver. En de reeds aanwezige boten krijgen juist steeds méér vrijheden, net als de lokale bewoners. Maar ik ga proberen het er verder niet over te hebben want het is overal al Corona vóór en Coroná wat de klok slaat.

Ondertussen komen er ook nog steeds af en toe boten hier binnen. Vandaag een catamaran en een jacht, en er gaan komend weekend vijf boten weg. Die gaan naar Hawaii.

Ik heb wel het stof van de gitaar geblazen en ben nu vastberaden om als een David Gilmour uit de strijd tegen de verveling te komen. Morgen op het radionetje ga ik om nieuwe liedjes voor de gitaar vragen om te oefenen en Arianne is een bakkerij begonnen.

 Het uitzicht verandert wel omdat de boot rondjes draait achter het anker als de wind draait. Er staat een behoorlijke swell in de baai, dus we rollen aardig heen en weer. Er waren dagen op de oceaan die veel rustiger waren, omdat de swell daar een langere periode heeft. En hier klotst het een beetje tussen de rotsen dus daar wordt de zaak wat rommeliger van.

Behalve geruchten zijn er nog geen ontwikkelingen betreffende onze quarantaine. We hebben een formulier ingevuld dat maandag wordt opgehaald. Op het formulier vragen we toestemming aan om langer te mogen blijven. Als redenen voeren we de panne aan die we hebben met de windvaan en de problemen die we hebben gehad met het laden van de batterijen. We zijn daar nu met de elektrische stuurautomaat van afhankelijk en dan moet het wel een beetje robuust zijn natuurlijk. Want met de hand sturen ben je na een paar uur wel zat. Ik al binnen éen uur eigenlijk.

Verder heb ik nog wat reparaties te doen. De boegverlichting is eraf gerost door de tackline van de de gennaker en het stoomlicht heb ik zelf van de mast geschopt tijdens verwoede pogingen mijzelf aan de mast te houden bij het mastklimmen op zee om de spinnakerval opnieuw te bevestigen. Dat lampje halverwege de mast heb ik op zee nog provisorisch met een touwtje vastgeknoopt. Maar beide lampen doen het niet meer of de snoer is stuk. En daarvoor moeten we even herankeren in de baai binnen de golfbreker omdat ik dat anders hier in die swell ook niet kan repareren. We hebben dus geen functionele navigatieverlichting meer; zodra we 's nachts motoren moet ik wettelijk die verlichting voeren en dat gaat nu niet.

En Arianne is cakes aan het bakken want we hebben teveel eieren en die zijn misschien nu wel wat oud aan het worden. Dus we eten Spaanse omeletten met aardappel, cake, nasi met ei, gebakken ei en gekookt ei. Net Pasen.

Voorlopig zijn we alleen de onderkant aan het schoonmaken en boven de waterlijn. Er zit een zeer hardnekkige aanslag, soms wel een meter boven de waterlijn op.

Op de ankerplaats is het best gezellig, maar andere boten mogen niet bij ons komen wegens die onzichtbare corona-melaatsheid met een incubatietijd van 75 dagen die wij zonder te weten onder de leden kúnnen hebben. Toch komen er af en toe dappere vrienden alle gevaren trotserend langs zwemmen en hebben we gezellige gesprekjes. Als ontvangst brengen ze tasjes met groenten en fruit mee, mango's, sla, paksoi, pompelmoezen, kokosnoten.. Heerlijk en superlief. We trakteren ze op warme cake uit de oven die met zoute natte handen in het water wordt verorberd want ze mogen niet aan boord.. 

Mooie poepvogels. Op de boegspriet mag ie wel zitten, maar later bedenk ik me als het
 stontvolume dat deze beesten produceren aan bakbooord de spuigaten uitloopt

'Ja wát nou? Ik zit hier gewoon. Wat ga jíj daar aan doen?' 
Nou: je eraf duelleren met een stuk pijp.
Alleen als je hardhandig bent tot het punt waarop je
denkt 'dat is dierenmishandeling' gaat ie weg.

Windstil weer....  ssst.. Geeneens windrimpeltjes, alleen glooiende golven.
De deining kan je op de foto's niet zien, hele lange flauwe waterheuvels

Er is bijna altijd een 'ring van wolken' rondom ons op de horizon. Maar dat líjkt alleen zo omdat de aarde bol is;
je kijkt steeds vlakker door de atmosfeer en daarom lijken de verder weg gelegen wolken steeds dichter bij elkaar en op de horizon te liggen.

Blauw blauw blauw in het midden van de Grote Oceaan... 
 Helemaal rondom. Zover je kunt kijken (+/- 15 km) en dan nog 180 keer veel verder.
2700 km naar alle kanten alleen maar water en níks anders.
Dat is van Amsterdam naar het Finse Helsinki, Italiaanse Napels en het Spaanse Madrid.
Aqua, mucho.

Ons winnende loterijlot! 

Op de laatste dag kregen we nog wél buiig weer.

LAND IN ZICHT!

Zeilend aan de wind langs Hiva Oa.